De dag schommelt weer kalmpjes richting z'n vroege eind. Nog een dag of vier en het alsmaar krimpen van de daglichtperiode is voorbij. Gaan we weer op naar de zomer. Ff door twee diepvriesmndn heen bijten en in maart als de sodemieter wennen aan de snel stijgende temperaturen. Allemaal erg overzichtelijk als je er een moment bij stil staat. De tijd vliegt niet, hoeft ook niet, maar het is geen kauwgum meer.
Ik moest er vandaag aan denken toen Gerda, op mijn navraag over hoe het met haar ging/gaat, antwoordde, dat ze zich begon te realiseren dat Frank echt nooit meer thuis zal zijn of komen. Ik weet niet meer of dat bij mij ook zo heeft gewerkt. Erg? Weet niet. Kan me wel herinneren, dat het wegrijden van de begrafenisondernemer na de afscheidsdienst in het kerkje van Le Chalard een wee-gevoel in mijn maag gaf. Het leek bovendien niet echt, was meer het perfecte eind van een of andere droefgeestige speelfilm. Echt beseffen wilde ik het toen dus nog niet.
Hoeveel dagen zaten er tussen haar overlijden en de rit richting verzegeling en Nederland? Een kleine week? Ik gok. Het is niet het soort detail, dat bij mij op een prominente plek blijft plakken. En toen de uitvaart in Nederland nog. Het hele circus nog een keer en erger. De pogingen om er iets van 'ons' in te leggen, van te maken. Ach ... dat er een graf is, waar ik naar kan terugkeren ongeacht waar ik de rest van mijn leven zou uithangen, is in elk geval de juiste beslissing geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten