Dierenrijk

 Bijzonderheden van een zwembad. Behalve dat je je net als bij de flitsende koffiemachine een berg schoonmaakwerk op de hals haalt, waar je vooraf stomgenoeg niet bij stil staat, leer je er ook iets door over de waterkevers in Europa.

 Dat er bijna direct na het vullen leven in het zwembad zat, was me direct opgevallen. Een tijdlang heb ik het voor muggenlarven gehouden, maar het alsmaar toenemende formaat liet me twijfelen. In de laatste weken werd het water steeds troebeler en verdwenen de beestjes uit het zicht. Voor het vertrek naar Parijs al een poging ondernomen om de boel weer schoon en vooral in evenwicht te krijgen, maar de daarvoor aangeschafte 'automatische' bodemstofzuiger deed, wat ik verwachte. Het ding werkt niet (naar behoren). In de winkel nog ff gevraagd hoe ik me die automatische werking moest voorstel zonder aanwezige aandrijving. Maar zoals vaker, eigenlijk meestal in dat soort zaken komt het personeel niet verder dan in de handleiding kijken en "Ik weet niet" zeggen.

 Het moest iets zijn met een wankelding, dat beweging veroorzaakt door de aanzuiging van de pomp. De theorie zal vast kloppen. De praktijk was dat ik na uren klooien het ding uit het water heb gehaald. Als ik er constant bij moet staan, kun je net zo goed een handmatig iets gebruiken. Dat kun je tenminste nog naar wens manipuleren. Dat was dus voor nu, nu we terug waren.

 Voordat ik de handmatige boel aangesloten en werkend had viel me op, dat er iets rond zwom dat niet te missen was. Vier centimeter minimaal. Nadat de eerste ellende was opgezogen ff gegoogled op 'waterkever' en ja hoor. Wij zijn een geelgerande watertor rijk. Gelukkig maar eentje en geen hele familie. De kleinere, tot 1 cm grote beestjes blijken ook torren en luisteren (vast niet) naar de naam kleine spinnende watertor. Blijkbaar bestaat er ook een grote variant. Het kan allemaal vliegen, doet dat meestal 's nachts en duikt dan plompverloren in een spiegelend oppervlakt in de veronderstelling dat het water is. Werkt minder goed bij kassen, natte wegen en spiegels, Volwassen exemplaren zitten dan ook naar het schijnt aardig onder de deuken. Eens zien of ie vrijwilig vertrekt of dat we morgen een handje moeten helpen.

Leegtes

 Met het vertrek van Katrien is het gemis van de honden begonnen. Schijnbaar camoufleerde haar aanwezigheid het vertrek van Sammy. Wat ik na zijn dood nauwelijks heb gehad, heb ik nu met regelmaat. Ik mis ze. Mis de vanzelfsprekende aanwezigheid. Zelfs het simpele fysiek aanwezig zijn. Prada of Flokkie komen daar bij verre niet in de buurt en de teckels natuurlijk al helemaal niet. De laatste zie je simpelweg over het hoofd en de nieuwe sterren soms. Prada past in een hoekje, ergens onder een stoel. Sammy en Katrien konden niet anders dan pontificaal in de weg liggen. In Frankrijk opgelost door hen een bank toe te wijzen. Hier was dat niet mogelijk.

 Wat dat betreft zijn beide ook stapsgewijs uit mijn leven verdwenen. Eerst uit mijn direct leefomgeving omdat ze de trappen niet meer op konden en vervolgens definitief. Sammy heeft de fases sneller doorlopen, is langer in huis geweest en toch is de leegte nu pas voelbaar. We praten toch over ruim twee mndn geleden, dat ik hem begraven heb.

 Nu loop ik de tuinkamer in en verbaas me een fractie van een seconde over de afwezigheid van Katrien. Loop naar binnen terwijl daar twee honden ergens liggen, maar zie niks. Sammy hoefde ik niet te roepen. Die was er gewoon altijd. Achter me, waar ik ook stond. Ook het geblaf is minder en dan waren ze nou niet van die lawaaierige honden. In feite maakt de nwe club meer lawaai maar anders en op andere momenten. Dingen zijn (gewoon) veranderd. Het is wennen.

Heraankomst

 Laten we het erop houden, dat we weer in ons normale doen verkeren. Er is weer afkeer van doen wat gedaan moet worden, er zijn weer de slepende zaken die me opwachten bij het ontwaken, mijn geworstel met de tuin, de nooit korter wordende kluslijst, de wens om meer te koken en regelmatiger de Duitse zondagskrant te lezen .... Wat vergeet ik?

 Heb ik nou de afgelopen mndn zo weinig gedaan? Niet echt. Het is nog steeds zo, dat er zoveel tussendoor komt, dat de wachtende klussen de rij niet uitkomen. Maar, ik geef toe, dat is het niet alleen. De discipline zou strakker kunnen. Ik geniet eigenlijk teveel van de vrijheid om dingen niet te doen. Niet te hoeven doen, dat komt er nog eens bij. Het mag, zo mooi zijn als het zou gebeuren maar het moet niet. Zonder valt ook goed te leven.

 Ondertussen worden de nachten in een rap tempo behalve langer ook kouder. Niet lang meer en 's ochtends gaat het met de honden weer in de jas naar buiten. Weer een jaar afgerond. Kansen gegrepen en kansen laten liggen. Een paar weken nog en dan gaat de blik onherroepelijk richting Kerst, O&N, winter en kou.

Liggend

 Een ouderwets aantal uren geslapen. Klinkt prachtig maar het maakt de werkelijkheid mooier dan ie is. 'Ouderwets' in de betekenis van toen ik nog genoeg had aan 3 à 4 uur per nacht. Dat is niet meer zo. Desondanks een aardige vooruitgang tov de voorafgaande twee nachten. Het storm is gaan liggen, tenminste voor het moment. Wel lang wakker gelegen en om half zes alweer in de gelegenheid om het plafond te bewonderen. Je kunt niet alles hebben, zullen we maar zeggen. Nu kan het vannacht in elk geval weer beter. Toch?

 Afgezien van het onprettige karakter van de heisa in de voorbije nachten zijn het wonderlijke gebeurtenissen, waar ik maar niet de vinger achter een verklaring weet te krijgen? Uitgaande van het feit dat het steeds ongeveer hetzelfde is. Spanning? Ontspanning? Verandering van spijs (letterlijk)? Dan is het meer de terugverandering, want weer thuis. Iets chemisch cq fysieks of doldraaiende hersencellen?

 Ik heb de neiging om de alcoholcomsumptie (klinkt toch veel beter dan 'drank') in het rijtje van mogelijke oorzaken te zetten, maar dat is het soort automatisme dat tegenwoordig nauwelijks meer hout snijdt, tenzij de incasseringsmarges inmiddels zo klein zijn geworden, dat een glas of wat extra, bij het weer weglaten ervan tot afkickverschijnselen leidt. Ik kan me dat nauwelijk voorstellen. Neemt niet weg dat het nachtelijke circus daar het makkelijkst mee te verklaren zou zijn. Nu moet je verklaringen nooit te ver zoeken maar zijn makkelijke verklaringen vaak niet de juiste. Misschien komen we er ooit achter.

Doorprikken

 Na het matige begin van de dag een goede ochtend neergelegd en afgerond met de verzorging van een smakelijke lunch. Daarna was het huilen met de pet op en ik hou helemaal niet van hoofddeksels. Begin van de avond weer een beetje in het normale doen en de tuin in gelopen. Het is de vraag of ik het überhaupt zo mag noemen op het ogenblik. De aanblik was om triest en treurig van te worden. Sinds mijn aankomst in Coves staat het nu 2:1 voor het onkruid. En dan ben ik zeer coulant naar mezelf toe, want er is ook een hoop te zeggen voor 3:0.

 Het ongewenste spul reikt alweer hoger dan een meter. Raar genoeg is de ramp in de bewerkte delen erger dan in het braakliggende deel, waar ik een keer of twee met de maaier overheen ben gegaan. Vruchtbare of in elk geval groeizame grond, zeker als je het bewerkt. Morgen toch maar eens de stoute schoenen aantrekken en mn opzoek gaan naar de uien. Voor de rest vooral schoonmaken en iets verzinnen om het makkelijker schoon te houden cq de tijd ervoor vrijmaken.

 De welbekende klussen verdringen kortom langzaamaan het naijlende vakantiegevoel. Dat toch al wat klappen uit andere hoek te verwerken heeft gehad. Desondanks is het er nog steeds, dat heerlijke nadreunen van wereldstadse drukte. Hoelang zou ik een een stad als Parijs moeten vertoeven voor een verlangen naar het platteland begint te knagen?

Ongewenst

 Was de nacht beter? Ja. Was ie goed? Alles behalve dat. Er raast iets in mijn lijf, dat zijn kans schoon ziet op het moment, dat ik me uitstrek in de hoop rustig de nacht door te komen. Alsof de F1 door mijn aderen scheurt en voortdurend uit de bocht vliegt. Of dat een bron ergens binnenin permanent water spuwt en dat water aan hoofd-, hand- en voeteneinde naar buiten spuit. Desondanks in slaap, dan dromen waarin roofdieren het verplaatsen van de ene naar de ander plek haast onmogelijk maken en waar ik om de haverklap volledig gedesoriënteerd uit wakker schrikt om er vervolgens naadloos mee verder te gaan, weer op te schrikken, niet te weten waar ik ben, etc.

 Niet wat ik onder het rustig genieten van een welverdiende nachtrust versta. Blijkbaar heb ik die nachtrust niet verdiend. Geen zin om weer tot bij het ochtendgloren heen en weer gesmeten te worden, ergens na tweeën via de oordoppen een dosis digitale rust tussen mijn oren geplempt. Het werkte niet feilloos, maar de rest van de nacht kwam ietsje meer in de buurt van het bedoelde.

 Om half acht de nacht gelaten voor wat het was. Minder gesloopt dan gisteren. Dat scheelt. Zou me toch wat waard zijn, als ik meer zou snappen van het 'waarom' van deze aanslagen op mijn (meestal nachtelijke) welzijn. Mijn grijze massa houdt er al meer verkeerde fantasieën op na dan me lief is. Mijn behoefte aan extra triggers in deze is 0,nihil.

Belegen

 Er zit systeem in. Wanneer was de laatste keer? Na terugkeer uit Utrecht? Volgens mij wel. Of was het er net voor? Of rond het graven voor Katrien? Of gooi ik alles door elkaar en laat me verleiden door de mogelijkheid van het bestaan van een soort syteem? Helaas is een mnd of meer terugbladeren met 7 stukjes per pagina niet zo'n praktische bezigheid. Ik moet het van mijn idee hebben. En dat zegt me, dat er iets van een systeem zit in het voorbijkomen van het soort beroerde nachten als de afgelopene.

 Ieder uur wakker worden is al knap vervelend, als je slapen wilt, maar het kan dus erger. Het spektakel heeft tot bij vijven geduurd, voordat het systeem, ws moe van zichzelf, enigszins kalmeerde en de rust in het lijf en onder het schedeldak terugkeerde. Dan stap je, weer wakker maar verre van uitgeslapen om half negen niet fluitend naast je bed.

 Gelukkig trekt het snel bij, maar een spetterende dag zie ik er vandaag niet van komen. Ik zou zo weer in bed kunnen kruipen. En wat let me? Enkel het idee, dat ik dan vannacht in ieder geval helemaal niet zal slapen. Het opstarten gaat kortom uitlopen. Vandaag verder met wat gisteren al de bedoeling was: alles in oude vertrouwde banen leiden, de dagelijkse sleur omarmen, na de heftigheid van een storm weer waardering op weten te brengen voor een nauwelijks voelbaar briesje.

Dip

 Moe. Mag niet verbazen. Had er in Parijs niet zo'n last van. De huiselijke omgeving werkt blijkbaar uitnodigend of heet dat rustgevend?

Warmlopen

 Zien wat in terugblik van de reeds aangestipte concepten te maken valt. Met z'n tweeën reizen gaat vaak al ten koste van de momenten om gedachten of aantekeningen fatsoenlijk uit te werken. Met z'n zessen gaat wel meer anders cq mis, maar de rust en ruimte voor de schrijverij in ieder geval. Dank de slechtere conditie van de reisgenoten en dus langere nachten en ingelaste siësta's kwamen, naarmate de week vorderde, meer momenten vrij, waar ik gebruik van kon maken, als ik het gewild had. Maar zo 1, 2, 3 op commando gaat het nu ook weer niet. Dus maar zien of er achteraf nog iets van te brouwen valt.

 Zien of we er tijd voor vinden tussen de snel weer tijd opeisende dagelijkse gang van zaken. Misschien moet ik op het moment 'jaarlijks' zeggen. Mariana is net vertrokken voor haar lijdensweg van uren scoren voor het nieuwe schooljaar. Moet al raar lopen, wil dat niet weer op een dagenlang slecht humeur uitdraaien en tranen vanwege de (vermeende) onrechtvaardige behandeling door creatieve toepassing van de regeltjes en procedures. of 1-2'tjes tussen directies en inspectie.

 Ik ga eerst eens kijken wat van de overgebleven jonkies terecht is gekomen en Lady bijvoeren. Die heeft een week op droog brood moeten leven en zag er enigszins concentratiekampachtig uit. De jonkies zullen de ogen open hebben en inmiddels meer weg hebben van hondjes dan vette wormen. Daarna zie ik verder.

Terugtocht

 Oost, west, thuis is wat rest! Het Roemeense platteland is weer the playing ground. Had nog wel een paar weken in Parijs kunnen blijven. Alleen wel te verstaan. Groepsleider is mij net als leraar niet gegeven cq geeft mij niks. En natuurlijk zonder Mariana, anders zouden we met een vrachtauto ipv het vliegtuig terug moeten komen.

 Met de stressvoorkomende ruimte, de gewenste vroege aanwezigheid op het vliegveld en het vooruit springen van de klok is het toch een reisje van 12 uur. Van hotelbalie in Montmartre naar het bed in Coves. Taxi, bus, vliegtuig en auto. Twintig minuten, een uur en 15 minuten, 2 uur en tien minuten en bijna 3 drie was de feitelijke reistijd. De rest is verloren gegaan aan wachten. Lopend, (mee)rokend, zittend, koffie drinkend en staand in een van de vele rijen. Inchecken baggage, controle paspoort, controle baggage, instappen, uitstappen, paspoort hercontrole en het opwachten van de koffer.

 Auto zoeken en eindelijk rust! Zelfs de muziek was de eerste tientallen kilometers teveel verstoring. De rust  kwam ons in grote passen tegemoet naarmate we verder doordrongen in het Transsylvanische hart van het land. Cluj-Napoca Turda, Ludus, Iernut, Tarnaveni, Medias, Birghis en Coves. Thuis als eerste gecontroleerd hoe levend de have nog was. Met vier honden en twee katten was alles ok. Koffers naar binnen, biertje tegen een vervaarlijk snel zakkende alcoholspiegel en 'hop' tussen de eigen lakens.

Landing

 Half vijf opgejaagd of opgefokt wakker. De blaffende honden en een piepende Snoepie maken het effect alleen erger. Voelen zij aan dat iets mis staat te gaan? Natuurlijk slaan de gedachten op hol.

 Lijf is druk. Ik heb dorst en mijn hart bonkt alsof het op de buitenkant zit. Stramme linker kant. Weinig soepele ademhaling. Als einde zou het lullig getimed zijn ...... Welkom thuis.

Meevallertje

 "Overleefd" had ik vanochtend als titel verwacht, maar dat had de plank misgeslagen. Gisteren viel alleszins mee of is het 'niet tegen'? Behalve het wat bizarre begin liep de rest van de dag zonder gevreesde, groepsdynamische verwikkelingen. Meer kunnen lopen en zowaar een paar uur in mijn eentje op een terras gezeten en van de menselijke verscheidenheid kunnen genieten. Zo ken ik Parijs weer.

Vormgeving

 Tripadvisor, ik bezondig me er weleens aan, maakt duidelijk dat toeristen in Parijs mn Amerikanen zijn, die hun maaltijden in snackbarachtige tenten plegen te nuttigen. Gisteren de Cambodjaan en vanavond een 'Fruits de mer' terwijl zeker in die laatste categorie Parijs vele andere gelegenheden te bieden heeft met meer cachet op het toilet dan deze tent in z'n geheel en misschien nog wel aantrekkelijker geprijst ook. Bizar.

 Natuurlijk ga je niet alleen uit eten voor de entouage, maar ook niet alleen om je maag te vullen. In het laatste geval loop je beter ff een van de vele delicatessenzaakjes binnen of desnoods een supermarkt en koop de bekende basis-ingrediënten: kaas, brood en wijn. Voor het bewonderen van een entourage is anderzijds het bestellen van een kopje koffie voldoende. Nee, dus, het gaat om de combinatie. En hier deed de entourage of het gebrek eraan zwaar afbreuk aan de kwaliteit van het gebodene.

 Ergste vanalles was nog, dat op de terugweg bleek, dat in de straat, die we inmiddels een paar dagen frequenteren eenzelfde soort gelegenheid lag zonder snackbar-inrichting. Als bij het zoeken naar een hotel zonder reservering. Je komt ze bij de bosjes tegen, als je na veel moeite eindelijk een maar deels bevredigende plek gevonden hebt. Volgende keer beter.

Koopjes?

 Te duur? Oké, dan naar de Marché aux Puces. Porte Clignancourt. Heet tegenwoordig: Le Marché Aux Puces de Saint-Ouen. Weer zo'n plek, waar ik zo lang geleden voor het laatst ben geweest, dat er weinig meer dan een vage herinnering van is blijven hangen. Maar wel herinneringen uit betere tijden. Betere tijden van de markt. Toen, gauw 35 jaar geleden hoefde je niet eerst door een eindeloze berg gympen- en trainingspakkenverkooppunten (Scrabble?) heen te worstelen, voordat je in de meer achteraf straatjes toekomt aan het echtere werk; de zooi van een gemiddelde rommelmarkt, de pap waarin je hoopt krenten te vinden.

 Er was een verkooppunt met bronzen beelden. Prachtig. Dolfijnfonteinen. Metalen wenteltrap. Leeuwen voor aan weerszijden van de oprit. Paarden. Oude radiatoren. Noem het op. Alleen het transport al .....

 Mariana viel voor een zg Vintage handeltje met haute-couture kleding uit de 50-60-70 jaren. Een winkel, want anders kun je het niet noemen, van krap 3 meter breed maar gauw 100 m diep. En dat aan twee kanten op twee niveau's volhangend met jurken en andere kledingstukken van minimaal 300 euro tot diep in de 4 cijfers. Gucci, Chanel, YsLaurent, etc. Daar hing voor een nauwelijks voorstelbaar kapitaal aan kleding. Helaas voor Mariana en gelukkig voor mij voornamelijk maatje 34/36. Er waren stukken, die Mariana enkel al als muurdecoratie had aangeschaft, als ik haar haar gang had laten gaan. Kleding en Mariana, een aparte combi.

Krachtsport

 Tijd dat het gemoederkloek een einde heeft. Met één persoon rekening houden kost me bij tijd en wijle al meer energie dan me lief is. Het aaneenklitten van zes personen kost (mij) bovenmenselijke vermogens. Zelf voor gekozen, ik ontken het niet, en zelfs aardig volgehouden maar gisteren was kantje en vandaag zie ik aankomen als ongeoefend koorddansen. Het vooruitzicht, dat het de laatste of bijna laatste krachtsinspannings is moet het mogelijk maken

Intimidatie

 Tijdens de lunch een poging gedaan om te begrijpen wat er nou mis was aan het shoppen in Les Grands Magasines? Het was hen mn te duur. Nu kan ik me daar iets bij voorstellen, als je op de begane grond loopt van dat deel van Lafayette waar ook de damesmode huist. We liepen niet voor niks in die filiaal rond. Met de cosmetica valt nog te leven. Bij de tassen wordt het al een beetje pijnlijk en bij de horloges en sieraden is het ronduit belachelijk. Meer prijzen met 5 cijfers voor de komma dan minder en ook zes was geen uitzondering. Maar goed, dat is dierentuintje. Kijken wat er voor raars te krijgen is. Of wat voor simpels voor exorbutante prijzen aangeboden wordt. Handtasje minimaal 1000 euro. Horloge, zet er maar een nul of twee bij. Daar kijk je door- of overheen. Dat is bijna amusement. Voor mij dan. De anderen bleek het eerder af te schrikken.

 Hetzelfde verhaal ging echter niet op voor de mode-afdelingen. Tenminste niet in mijn optiek. Ook daar kon je makkelijk een paar duizend euro op een jurk kapot slaan, maar de meeste prijzen waren stukken normaler. Normaler, maar niet wat mensen in hun hoofd hadden blijkbaar. Van het ene stel kon ik het begrijpen, die hebben niks te makken cq hij houdt het geld voor zichzelf en zijn kinderen. De andere twee leven in andere verhoudingen en zij had ook al een paar schoen van 165 euro gekocht. Wat je toch nauwelijks 'op de kop tikken' kunt noemen.

 Soit, ipv een beetje zoeken bij 30, 40 of meer merken onder een dak, wilde men naar buiten en winkel voor winkel aflopen .... Gelukkig was het regenen opgehouden en ben ik eerst met mijn gevolg nog door de huis- en keuken filiaal gestruind.

Vrouws

  Winkelen ... wat zal ik er nog van zeggen? Als je slim bent, doe je dat alleen. Ben je minder slim en geloof je in de mythe van winkelende gezelligheid, dan laat je je op sleeptouw nemen door je vriendin, partner of vrouw. Hou je van uitdagingen of denk je niet genoeg na, raak je gewild of ongewild aan de grenzen van het mogelijke. Winkelen in het gezelschap van drie vrouwen mag rustig zo'n tijdelijke ongesteldheid van de geest genoemd worden.

 Drie elkaar onderling stimulerende ongeleide projectielen die met één paar ogen niet in de gaten zijn te houden. Maar ook met drie paar kijkers hadden de paar uur in Lafayette meer weg van een militaire operatie met verkenners op strategische punten, die oogcontact proberen te houden en met gebaren de richting en vorderingen van de winkelende meute aan elkaar doorgeven.

 En dan nog eigenwijs ook natuurlijk. Is natuurlijk een pleonasme, als je het over vrouwen hebt, maar over de damesmode afdeling lopen met een shop-in-shop-formule en liever buiten van winkel naar winkel rennen voor hetzelfde aanbod van dezelfde bedrijven maar huizen en straten uit elkaar gelegen, terwijl je in Lafayette alles onder een prachtig dak hebt en het buiten regent ..... dan schieten mij ff de woorden te kort. Ik heb maar gewoon dom gekeken en ben ergens iets gaan drinken.

Schaapachtig

 Shoppen. Bedacht als vrije dag. 'Vrij' in de betekenis van niet 'en groupe'. Vreemd genoeg bleek buiten mij iedereen daar anders over te denken. Mariana ff in het midden gelaten. Wat is nou de lol aan shoppen met z'n zessen? Kleutergedrag in de groep? Waar is de zelfstandigheid gebleven? een vraag, die ik me de afgelopen dagen wel vaker heb gesteld.

 Maar soit. De dag begon met een wolkbreuk. Ideaal weer om de tijd onder daks te verdoen. Samaritaine verbouwt al bijna 20 jaar, volgens mij, en is nog steeds niet toegankelijk noch zichtbaar wat het gaat worden. Maar met Lafayette, Printemps, BHV heb je meer vierkante meters dan je in één dag weet af te klapperen. Normaal gesproken dan. Qua kleding is ieder merk wat iets wil betekenen aanwezig. Van de modehuizen als Chanel naar beneden tot Zara. Hetzelfde op de luxueuze food-floor, bij bed & bad linnengoed en de afdeling met keukengereedschap.

 Gaande de ochtend werd duidelijk dat de interesses niet op één lijn lagen. Weinig verwonderlijk. Ik kan èn wil niet denken voor anderen noch hen mijn voorkeuren opdringen. Kortom: zoek het zelf uit ... met de beste bedoelingen. Maar helaas, zo werkt het niet. Zelf je doelen en bezigheden kunnen bepalen werkt bijkbaar niet altijd stimulerend. Begin te snappen waarom er zoveel mensen groepsgewijs achter een gids door een stad willen worden geloosd.

Eettijden

 Het gemak, waarmee Roemenen op willekeurige tijden van de dag maaltijden tot zich nemen, blijft me verbazen. Al dat eten is sowieso al niet zo aan mij besteed maar als, dan toch liever een uitgebreide lunch. Dat is het beste moment van de dag voor een rijkelijke maagvulling. Dat loop en (soms) werk je er in de loop van de middag af. Gaat dat mis, dan bij gebrek aan beter òf allerlei kleins in de avond òf gewoon een dagje overslaan.

 Op de terugweg van het kasteel wilde iedereen eten. Bij vieren was het. Te laat voor de lunch, te vroeg voor het diner. Met de pizza's, schnitzels en salades om me heen heb ik het bij wat kaas gehouden. Ik wilde me mijn avond niet bijvoorbaat bederven.

 Terug in Parijs krijg je dan het rare effect, dat de rest eigenlijk niet meer hoef te eten, maar dat wel gaat doen, omdat ik nog trek heb in eten en hangen op een terras. Het compromis werd ergens na negenen. Het beloofde weer een prachtige avond te worden en die laat ik me niet nemen. Waarom die anderen dat niet ook en op henzelf willen doen, snap ik niet. Of is het echt alleen, omdat ik betaal in het geval we bij elkaar zijn?

Twisten?

 'Overdonderend' mag je de indruk van Versailles wel noemen. Of 'indrukwekkend', of 'overweldigend' maar vooral toch lelijk, kitscherig en smaakloos. Een mening als deze zou me in die tijd vast niet in dank afgenomen zijn. Of me dat mij kop zou kosten, weet ik niet. Volgens mij werd de guillotine pas in de Franse revolutie gebruikt, maar geschiedenis is niet aan mij besteed. Ik zou ook Lodewijk XIV zo op het schavot laten eindigen, terwijl hij gewoon ver voor de revolutie vanuit z'n bed is heengegaan.

 Lelijk, dus. Vanalles tè. Te hoog. Teveel schilderijen. Te drukke muurtapijten. Te overdadige decoraties. Te lange gangen. Te grote tuin. Te druk geornamenteerde plafonds. Etc. Eigenlijk was de parketvloer het enige acceptabele van de inrichting. Die dan weer een beetje fantasieloos de meeste vloeren bedekte.

 Zo'n plek van 'één keer en nooit weer'. Ik zou er in mijn uppie nooit zijn gekomen en zou dat ongezien al niet als gemis ervaren hebben. Terug in Parijs loste de toeristisch mierenhoop zich op in de metro en zijn we moe en nauwelijks voldaan neergeploft op het eerste aantrekkelijk ogende terras in Montmartre. De drankjes deden wonderen.

Lemmingen

 Wat een beetje ingewikkeld leek en later door eigen dommigheid ook werd, was het niet geweest als we domweg de massa waren gevolgd. Ondanks de werkzaamheden aan de RER C raakten -behalve wij- weinig toeristen af van het plat getreden pad richting koninklijke pracht en praal. Vraag me niet waarom ik richting Austerlitz ging ipv richting Javel. Nooit in Versailles geweest en voor mijn gevoel lag het dus niet waar het wel bleek te liggen, nl aan de westkant van Parijs.

 Vanaf metrostation Javel (nooit eerder geweest) ging het in rijen van 3 en meer naar de trein richting het 'optrekje' van de Zonnekoning. Het enige deel van het traject dat niet in groepsclusters werd afgelegd was het deel van het station in Versailles naar het kasteel. Daar was het aansluiten in een honderden meters lange rij. Niet bij de kaartverkoop, dat doet iedereen net als ik schijnbaar via het internet, maar voor de beveiligingspoortjes en tassencontrole. Ik kwam er na een verwijzing op de ingebouwde apparatuur zonder verdere plichtplegingen voorbij. Ideetje voor kwaadwillenden?

 Binnen ging het net als die keer bij de Sixtijnse kapel rijendik van kamer naar kamer met hier en daar de onoverkomelijke opstoppingen. Buiten in de tuin(en) verdween het claustrofobische effect pas en maakte plaats voor de mogelijkheid van pleinvrees. Wat een ruimte. Nergens schaduw. Over mensen die al gauw poppetjes werden en tenslotte mieren aan de horizont, deels in bootjes op een vijver.

 Weer in de rij voor een treinritje door de tuin zag ik niet zitten. Gelukkig zag de rest de tuin ook als een ongewenste tijdsbesteding en zijn we terug getogen naar Parijs. Zou die Lodewijk ooit zijn tuin doorgelopen zijn?

Afdruksels

 Foto's maken van het spektakel was verboden. Voor de show werd daar niet zo moeilijk over gedaan. Desalniettemin liepen er zeker 4 fotogravinnen rond om  plaatjes te schieten, die je aansluitend dan kunt kopen. Van onze groep waren er dik in de twintig foto's, toen weer een andere dame een minuut of twintig later het resultaat kwam aanbieden. Wij mochten kiezen.

 Als de anderen vooraf geweten hadden, wat de dingen moesten kosten, zouden ze dan terughoudender geweest zijn in hun selectie? Twee tientje per afdruk!! Daar kun je d'r wel een paar voor weggooien, als je niet alles gesleten krijgt. Ze had een goeie aan ons en, of het een extraatje was, weet ik niet, maar ze beloofde het totale overzicht op een usb-stick te zetten en ons die later te geven.

 Na de daverende show bleek ook hier weer, dat al een stel foto's in de prijs waren inbegrepen. Of we nog interesse hadden om wat kiekjes meer te selecteren..... Dat was natuurlijk het meest interessante voor hen. Ik heb me laten uitbetalen. Een druppel op een gloeiende plaat qua kosten van de avond, maar daar kunnen we toch weer een paar keer van op een terras hangen, zelfs op de Champs d'Elysee.

Feestelijk

 Blote tieten!!! (Nu schieten natuurlijk de pageviews in hoogte ....) Het was ooit uitdagend, pikant, tegen de goede zeden, etc. Inmiddels wekt het meer de indruk, dat ze niet de tijd hebben gehad om alle kledingstukken aan me trekken. Het voegt weinig toe. De vorige keer in de Moulin Rouge had ik dat gevoel minder. Gisteravond in het Lido des te meer.

 Het blijft een groots spektakel, met of zonder bh's en dat begint al ruim voor de show, als je kiest voor het nuttigen van een maaltijd. Niet zo bomvol als in de Moulin maar aardig wat bezette tafels, een hoop kelners, Champagne, wijn, diverse gerechten om uit te kiezen en alles goed verzorgd en nog smakelijk ook. Hebben natuurlijk aardig wat routine en ervaring, maar het is toch het betere cateringwerk. Foie gras (foei, maar lekker) of iets met crab en limoen of gambas en als hoofdgerecht kalf, vis of eendeborst.

 Ondertussen is er een soort voorprogramma en gaande die show werden de mensen, die een verjaardagsmenu besteld hadden verrast met een taart met vuurwerk. Net als bij het programma, dat ons te koop werd aangeboden, terwijl ik er al voor drie had betaald, leek het er ff op dat mijn verjaardagsverrassing ook in de vergetelheid was geraakt. Maar nee. Net voordat de show begon weer het deuntje van ' Happy birthday' en daar kwam het toetje: de chocoladetaart met vuurwerk en kaarsjes. Traantjes aan tafel, applaus van de zaal en de show op de bühne kon beginnen.

Overdadig

 Momentenoverdaad. Na de bustour op dinsdag had de groep (dwz ik) vrij vandaag. Het probleem zat 'm niet in het overgeleverd zijn aan een vreemde plek, maar ik het overweldigende aanbod en de wetenschap, dat daar maar een klein deel nader van bekeken kon worden. Het ene stel koos voor dobberen in de Seine, de andere twee beperkten zich tot de directe omgeving van het hotel en beklommen oa de Sacre-coeur.

 Ik weet dat het kan, maar nooit gedaan, ook niet toen ik daar niet de moeite mee had, die hoogte me tegenwoordig weet te bezorgen. En eigenlijk zit het nieteens zo zeer in de hoogte, maar in de manier, het middel waarmee je er moet komen: liften, trappen, bruggen of vliegtuigen. Op de een of andere manier heb ik het vertrouwen in de technische vaardigen van de mens verloren. Netjes met beide benen op de grond voelt het beste aan.

 Op het terras bijkletsend bijkomen en vervolgens de avond in, waarvan niemand van de anderen wist wat zou gebeuren, behalve dat ze wat netter dan normaal gekleed moesten zijn.

Struinen

 Van 3 via 10 terug naar 18. Van de Marais via de Grands Gares Nord/Est naar het hotel in Montmartre. Van de rust door normale bedrijvigheid naar toeristische overkill. Grootwinkelbedrijven, boetieks, terrassen, jurken, glaasje, hapjes en op de valreep, voor het neerstrijken op het laatste terras van die vrije dag, aan de voet van de Sacre-coeur in de vele winkels met stoffen per strekkende meter gezocht naar de gewenste patronen, die Mariana al tijden in haar hoofd heeft voor het moment, dat ze het zwart kan afleggen. Er moet dan wel eerst een jurk van worden gemaakt, maar dat is van latere zorg.

 Die stoffenzaken, of hoe moet je ze noemen, zijn niet meer zo vanzelfsprekend, als ze ooit waren. En dan moet je natuurlijk ook nog iets vinden wat in de buurt komt van je ideeën. In Boekarest werd vorig jaar of is het al langer geleden, de stof die ze mooi vond per baal opgekocht door een of andere balletgroep. Een eer voor je smaak, maar de lege handen zijn er niet minder lullig om. Maar de zoektocht is dus in Parijs voorlopig teneinde gekomen. Nu nog een nachtje slapen en dan de definitieve keuze(s) vellen, want de koffer is niet groot genoeg voor alles. Hoe groot haar hekel er ook aan is, het maken van keuzes is altijd weer onvermijdelijk.

Wateren

 Ambtenarij of liefde voor z'n werk? Met iets tussen be- en verwondering vanachter mijn lunch naar een oudere man, ws jonger dan ik want anders in Frankrijk allang gepensioneerd, zitten kijken, die bezig was 4 met planten gevulde bakken te verzorgen. Al bezig voordat Mariana en ik gingen zitten en vertrokken net voordat wij opstonden. En wij hebben ons bij het nuttigen van de lunch allesbehalve gehaast.

 De man had een dikke, gele tuinslang in zijn handen, waarvan hij de eerste 15 centimeter omvouwde, als hij niet op de een of ander manier met water bezig was. Natuurlijk water geven, maar ook de planten en hun bakken schoonspuiten en de plek waar het setje van vier stond opgesteld. Kwestie van vijf minuten, zou je denken. Je kent ze wel. Kleine vrachtauto, 1000 ltr tank erop en een pomp met slang en spuit eraan.

 De beste man moest het doen met een soort rollator, waar de naar schatting 100 m tuinslang (>3/4) na afloop minitieus op werd teruggeslagen. Slag voor slag. Niks geen oprolmechanisme. Maar voor hij daar aan toe was, had hij de grond al zeker drie keer schoon gespoten, de planten een keer of drie water gegeven en aansluitend droog gerammeld. Tot slot borg hij zijn handschoenen zorgvuldig op, trok zijn "Traveauc public, Paris"-jasje aan en bracht met de nodige moeite zijn handkar in beweging.

Mierenhoop

 Alle hoeken van Parijs gezien ... tenminste die hoeken, die de door de ondernemingen met van die afgezaagde dubbeldekkers interessant genoeg worden gevonden om langs te gaan. Voor mijn gevoel was het Hop-on/Hop off effect in Barcelona meer uitgesproken en is de route in Parijs veranderd sinds ik daar de vorige keer heb rondgereden. Dat moet in 2012 of zo geweest zijn. Niet dat uitstappen op de daarvoor bestemde plekken zo'n goed idee is. Wil je meer dan langsrijden, moet je overal aansluiten in de wachtrij. Notre Dame, Eiffeltoren, Louvre, Orsay. De toerist van tegenwoordig moet een engelengeduld hebben om de plaatjes uit zijn reisgids in het echt te mogen aanschouwen.

 Normaal gesproken zou het me misschien ook opgevallen zijn, maar er verder niet bij stil gestaan hebben, want niet mijn interesse, als ik hier rondloop. Ik kom aan mijn trekken zonder ook maar één bezienswaardigheid een blik waardig te gunnen. Het vermaak zit 'm in het gadeslaan van al die lokale en toegereisde varianten van het menselijke ras. En die nemen bij ieder bezoek in aantal toe. Ik kom absoluut niks te kort.

Lichtstad

 "Paris se reveille ..."  Acht uur en als eerste in de ontbijtruimte. Zo'n spartaanse ontbijt is ff wennen.  Dat ze daar dan 12€ pp voor vragen maakt de 5-sterrenontbijten à 20 € pp direct een stuk sympathieker. Niet dat je hier iets tekort komt, zeker niet qua Frans ontbijt. Het had kortom erger gekund. Het is gewoon gewontjes. De tijd van doorgekookte koffie, melk, boter, jam & stokbrood is in elk geval voorbij.

  Vandaag verder met de toerist uithangen. Speciale ervaring zo'n groep mensen die je aankijkt als er iets moet gebeuren. Zien hoe gedwee de kudde vandaag volgt. Het is een prachtige dag. Vandaag het grotere overzicht. Parijs is meer dan Monmartre maar dit stuk is toch wel een van mooiere delen. Ik zou zo een week alleen in dit deel kunnen blijven hangen en langer ook.

 Maar om 'te hangen' moet je in je eentje zijn en niet met vijf personen extra rond sjezen. Wat dat betreft hebben Parijs en ik vanaf het eerste moment, dat ik er gekomen ben een speciale relatie. Blij elkaar weer te zien. Ik hoop tenminste, dar het wederzijds is. Verder hoef ik niks dan wat kuieren en zitten, veel zitten op het heerlijk overdadige en overal aanwezige terrassen. Dat is leven, het echte leven.

Aanzwengelen

 Dat wordt Parijs met beleid. Die variant hadden we nog niet gehad. Maar eerst de laatste handelingen hier ter plekke. Het laatste restje afwas zat er gisteravond niet meer in. Afwasser vullen, en wat glazen en pannen met het handje. Honden niet vergeten en een laatste check van de koffer(s).

 Ik heb het idee dat het pillencordon werkt. Behalve dat ik een beetje raar ben in mijn hoofd, ga het opstaan en weer zitten gaan minder stijf. Kan inbeelding zijn en ook het in beweging komen maakt altijd dat problemen hanteerbaarder aanvoelen, dan als je blijft zitten of liggen.

 Geen tijd om verder nog over vanalles te lullen. Straks misschien, wachtend op het vliegveld of hangend in de lucht op weg naar de lichtstad. Alleen nog de hoop, dat het mooi dagen worden en het geen conflicthanteringsexcercitie (scrabblewoord) wordt.

Lam(lendig)

 Vroeg d'ruit. Dat hoort een beetje bij reizen. Dank mijn rug wel ieder uur op mijn foon gekeken. Het moment van ontwaken was moeilijk te missen. Het uit bed komen een delicate kwestie. Begin van de nacht al direct ervarig me op kunnen doen, toen mijn dorst me tussen de letterlijk klamme lappen uit dreef.

 Vooral langzaam. Geen snelle bewegingen en de rug niet een handje laten helpen. De hefboomfuctie heeft geen kracht. Verzorgt daarvoor bij een poging tot aanspraak voor een allesweigerende pijnscheut. Eerst maar eens van de linkerzij via een rugliggingspauze naar rechts gewisseld. Zicht op de rand van het bed, als het licht was geweest, maar dat is het om half zes duidelijk niet meer. Benen over de bedrand laten glijden en tegelijktijd met mijn armen het bovenlijf omhoog drukken met de rug als dode massa.

 Gezeten op de rand van het bed. De voeten op de grond en vooroverleunend met de handen tegen de kleerkast het gewicht op de voeten gezet en me opgericht. Iedere ruggewervel daarbij apart aansporen en dat met meer overtuigingskracht naarmate het verder langs de graat naar beneden ging. Eenmaal redelijk rechtop naar de badkamer voor het afwateren en tandpoesten. Voorover bukken om de mond te spoelen gaf de meeste problemen. Met mijn kleren de kamer uit gelopen bij het licht van de foon om vooral geen misstap te maken op de paar trapjes naar de rest van het huis. Als eerste een halve kalmering genomen voor de spierontspanning en een heftige pijnstiller tegen het algehele ongemak. Nu koffie en wachten of en wanneer de farmaca effect scoort.

Ruim

 Het komt niet vaak voor, dat de aanloop naar een tijdelijk vertrek zo ruim in de tijd zit. Mijn rug mag blij zijn. Hoewel... Zitten is het niet, lopen is het niet en liggen heb ik nog niet geprobeerd. Hoop dat het bewegen er morgenochtend niet nog slechter op geworden is. Ondertussen bezig om mn bij elkaar te krijgen wat straks in de koffer moet. Het ziet er naar uit dat de uittocht van de broeken beperkt is gebleven tot de ene reeds geconstateerde. Tussen het voorbereiden van het pakken het sap van de tomaten kokend in de bewaarflessen geschept. Is het het tomatensap of de tomatensap? Het klinkt beide gemankeerd.

 De flessen worden in dit geval niet gekookt maar warm ingepakt weggezet. De langzame afkoeling moet het conserveren bewerkstelligen. Je moet het maar weten. Net als ik een paar dagen geleden plastic flessen gevuld met bonen zag. Bleek gewoon water te zijn. Drie/vier dagen water versen en vervolgens kunnen ze bewaard blijven. Moet iets met gisting zijn. D'r is wat dat betreft nog veel te leren. Maar dan òf een winkel beginnen en het ingemaakte spul verkopen òf regelmatiger koken en de geconserveerde produkten gebruiken.

 Lopen, koken, afwassen, pakken, slapen, weer lopen en vertrekken. Dat is het programma voor de komende 16 uur. Het is bijna een kwestie van bezighouden. Weer zo'n teken dat dingen hun rust hebben gevonden.

Verdwenen

 Laat ik een slag om de arm houden. Een kleintje, maar toch, voor het geval dat ik iets stoms heb uitgehaald en me dat niet herinner. Met 99,8% zekerheid kan ik concluderen, dat de broek niet in Coves is. Niet in 13, niet in 24. Waar het ding dan wel is en/of wat er mee gebeurd is, zal met dezelfde zekerheid voor altijd in het ongewisse blijven. Ik zal er mee moeten leren leven, dat broeken zomaar in het niets kunnen verdwijnen. Hoop dat het voorbeeld niet teveel navolging krijgt. Kleren kopen is niet mijn hobby, de huidige mode niet mijn smaak en aan de zg tijdloze variant ben ik nog niet toe.

 Moet ik nu concuderen dat het personeel in Utrecht het ding achterover heeft gedrukt? Was niks bijzonders aan. Eigenlijk zelfs altijd een miskoop gebleven. Tè levendig lichtblauwe broek, die net iets te netjes was voor dagelijks gebruik. Hilfiger, volgens mij. Ooit gelezen, dat dat voor het deel van het volk was, dat geen smaak had. Niet iets om je vrijwillig mee te verrijken. Ook niet als het gratis voor het grijpen hangt.

 Kan me trouwens niet vinden in het idee, dat het ding gejat is. Vraag is echter: Wat dan? Ergens achter? Kan nauwelijks. Onder? Idem dito. In? Zou niet weten, waarin ik nog niet gekeken heb. Het is ook geen jas, die je bij goed weer ergens vergeet. Een broek trek je uit dan wel verwissel je alleen thuis of in een paskamer. Ik maak er geen gewoonte van om met broek het huis te verlaten en zonder terug te keren. Dan dus toch die lange vingers??? Anders moet ie hier wel op een erg bizarre plek opduiken.

Hondenleven

 Ondeugd, aanhankelijkheid, energie, enthousiasme .... dat zijn de kernbegrippen, als ik terugdenk aan de jaren met Sammy en Katrien. Katrien overtrof Sammy in alles behalve aanhankelijkheid. Een zelfstandige dame, die haar knuffels kwam ophalen, als ze er aan toe was. Hard voor zichzelf, geen zeur. Ooit uit een stropersstrik moeten verlossen waar ze twee dagen in vast had gezeten, waarna ze er direct weer vandoor wilde. Of die keer dat haar halsslagader (deels) openlag door een beet van een moerasbever en de dierenarts het hechtte zonder verdoving.

 Het is niet als de dag van gisteren, maar ik herinneren me hen wel nog als puppie. Toen leefde Wittewoâ nog. Zelfde ras, nog net een slaggie groter. Ondanks al zijn zorgzaamheid naar de beide jonkies toe heeft hij op Katriens achterpootje gestaan. Niks gebroken maar wel iets mis, want ze heeft er een stramme loop aan over gehouden, die haar echter nooit afgehouden heeft van nachtelijke escapes, dagenlange strooptochten en al die dagelijkse rondjes rondom het meer.

 Volgens mij heeft ze, net als Sammy trouwens, een goed leven gehad. Luxe zelfs, als je het vergelijkt met al die honden hier, die hun dagen van pup af aan aan de ketting slijten en het moeten doen met wat botjes en oud brood. Vrijheid en verzorging ... wat wil je meer? Waar komt me dat zo bekend van voor?

Raadsel

 Dat je na het wassen met een oneven aantal sokken zit, zal niks exclusiefs van mij zijn. Dat je in ene een broek niet meer kunt vinden, heb ik echter nog niet zo vaak gehoord. Zou ik Mariana zijn met mijn kleren verdeeld over twee huizen en meerdere kasten, dan zou ik erop vertrouwen het kledingstuk ooit wel weer tegen te komen. Bij die ene meter kastruimte waar mijn spul ligt en hangt is echter een blik voldoende om te zien wat aanwezig is en wat niet.

 In theorie kon ie na z'n wasbeurt in 24 zijn blijven liggen, maar ook daar niks. Dan de koffer, nog niet opgeruimd want snel weer nodig, maar die is leeg. Dus bedacht, dat het vrijwel onmogelijke waarschijnlijk is gebeurd en ik het ding in Utrecht in de hotelkast heb laten hangen. Het duurde een paar dagen, maar daar zeggen ze niks gevonden te hebben. Hoe verdwijnt zoiets dan?

 Vandaag om te beginnen alles netjes wegleggen en ook in 24 nog een keer goed kijken. Levert dat niks op, dan zou ik niet weten, waar ik het nog zoeken moet. Heeft Utrecht dan 'gelogen'? Kent Coves een broekendief? Bestaan er toch kaboutertjes? Of ben ik tijdelijk broekenblind? Eerst maar eens goed, echt goed, beter kijken.

Krrrk!

 'Stank voor dank' òf ronduit een afstraffing òf een doortrapte actie om mezelf vandaag het werken in de tuin te besparen? Wat het ook geweest mag zijn, bijna door je rug gaan, als je bezig bent de gegraven kuil weer te vullen, is niet bepaald prettig. 'Bijna' omdat het meestal erger is als het misgaat. Bovendien met dat scheppen en draaien nog verklaarbaar ook. Wat je niet kunt zeggen, als je bijvoorbeeld wilt opstaan uit knielstand. Toen kon ik nieteens meer recht komen, dat viel nu gelukkig mee. Zelfs het begraafwerk afgemaakt en met de overgebleven honden gaan lopen. Voorzichtig, dat wel, zowel het scheppen als het lopen.

 Het volgende puntje van aandacht na de terugkeer uit Parijs: mijn massage dame. De rug had dit niet hoeven doen om mijn duidelijk te maken, dat er weer massagewerk aan de winkel was. Dat is me al weken duidelijk. Het verstijven is niet te missen. Afgezien van het genot om een uur min of meer van de wereld te zijn om daar stukken soepeler in terug te keren.

 Vandaag rustig en voorzichtig aan. Als een hark door Parijs bewegen is niet, wat ik me voorgesteld had. Krijg je, als je meerdere keren denkt "Hopelijk gaat alles door en overkomt niemand iets." en je daarbij jezelf vergeet. Een reminder dus? Mag me de volgende keer op minder ingrijpende wijze duidelijk worden gemaakt. Hup, krakend en piepend naar de koffiemachine voor mijn tweede bakkie.

Bezoek

 Confrontatie uit een overwachte hoek. Alles wat hier aan hond rond loopt is een mix van herder en retriever met alle mogelijke andere bijdrages. Niks heeft iets puurs qua ras. Tenzij 'vuilnisbak' een rasspecificatie is. Of je dat als een probleem moet zien, betwijfel ik. Maar het valt op. Alles wat rondloopt valt nergens onder te brengen. Het is of te groot of te klein of met te korte poten of met te lang haar. Altijd is er wel iets, dat niet past.

 Stond vanavond ineens iemand voor de deur met iets wat verdacht veel op een Rottweiler leek. De beste man aan het eind van de lijn kwam zijn borrel ophalen voor Mariana's verjaardag. Hij 'dreigt' er al een jaar of wat mee, maar nu was hij werkelijk ter plekke. Vriendelijke man, dronken of nuchter.

 De hond is geen zuiver ras, heeft een hoop kenmerken van een Rottweiler, is alleen te groot. Daar zit dus weer ander bloed tussen. Eerder goed dan fout, maar daar gaat het nu niet over.

 Een hond van drie jaar en ik kan me niet herinneren het dier ooit gezien te hebben. Vreemd genoeg blijkt de man er mee te lopen. Ja, zoiets raars wat ik ook tweemaal per dag met mijn honden doe. Hij wordt er voor uitgelachen ... Het tekent de manier,  waarop men hier hun honden behandeld: als grofvuil.

Puree

 Mag letterlijk opgevat worden. De tomaten zijn geperst en het sap staat op het vuur te borrelen. Inkoken tot puree gaat een dag of twee kosten. Dat zit er op dit moment niet in. Maar de basis voor een goede Bloody Mary is bijna bereikt. Nog bio ook. Of dat straks ook voor de wodka geldt, weet ik niet.

 Lekker bezig, terwijl Katrien beneden ligt te liggen. Tegenstelling? Misschien. Maar ook de eeuwige dooddoener, dat het leven doorgaat. Morgenvroeg, vroeg morgenvroeg heb ik de tijd en de rust om haar in haar laatste rustplaats te leggen. Die tijd wil ik me gunnen en Katrien geven.

 De moeder van de puppies had niks haatdragends en is op de avondronde gewoon mee gelopen. Achteraf heeft ze haar portie voer als altijd gescored op de binnenplaats. Acht tepels voor negen jonkies is geen goed idee. De vier overgebleven pups hebben nu keuze, dat is een betere situatie. Waar die terecht moeten komen is daarmee natuurlijk niet opgelost. Over iets meer dan een week kan ik het resultaat van de reductie checken. Dan zijn de kleintjes ruim twee weken. De ogen open en begint de mobiliteit. Een ding is zeker ... dit was het tweede en laatste nest.

RiP_2

 Einde van een tijdperk. Ook Katrien is zonet vertrokken. Vrolijke vent, die dierenarts annex Eerste Hulp medewerker. Hij probeert je geen wroeging aan te praten of je beslissing in twijfel te trekken. Hij kwam wat onverwachts, waardoor ik de puppies nog moest ophalen. Ook dat deel is netjes afgehandeld. Geen agressie van de kant van de moeder, al had die weldegelijk door dat daar klein spul van haar vertrok. Het maakte tenslotte genoeg lawaai.

 Vier achtergelaten. Twee van elke vader. Helaas niet de tijd gehad om op het geslacht te letten. De selectie is vrij willekeurig gegaan op die ene zwart/witte na, die duidelijk groter was dan de rest. Moet haast wel een mannetje zijn. Of is dat een seksistische gedachte?

 Me een borrel ingeschonken. Daar ben ik aan toe, ondanks dat het allemaal netjes en kalm afgehandeld is. Veertien jaar en acht mndn voor Sammy en 2 mndn meer voor Katrien. Respectabel, maar het einde blijft altijd te vroeg. Kan me nou zonder problemen onderdompelen in de sentimentaliteit. Tijd genoeg voor samen geweest. Misschien doe ik het later vandaag of morgen, voordat het leven weer ongenadig voortdendert. Eerst het feit maar eens in alle rust laten doordringen. Eén ding is zeker, beter zo dan er mee geconfronteerd te worden.

Voortvarend

 Koffer pakken en wegwezen. Eigenlijk ben ik er klaar voor. Moet ik al die 'kleine' praktische dingetjes ff vergeten. Vrees dat dit meer een neiging tot weglopen is, dan werkelijke reisbereidheid. Neemt niet weg, dat ik met regelmaat met meer stress in het lijf rondloop vanwege alles, waarvan ik vind dat het voor vertrek nog zou moeten. Deels valt er minder te doen, maar deels is het ook zeker de ontbrekende behoefte om het huis aan de kant te hebben voor vertrek. Vijf dagen afwezigheid zijn niet voldoende om die ruim- en poetsneiging op te wekken? Wie weet?

 Ik heb ook nog gewoon twee dagen te gaan, dus nog tijd tot mijn beschikking als geen rare, ongeplande of niet gewenste dingen gebeuren. Genoeg tijd om wat moet gebeuren met één hand op de rug af te handelen. Was opvouwen, koffer vullen, keuken aan de kant .... en dan is het pas vanmiddag en dus echt tijd over. Dan vergeet ik wel de tuin weer.

 Tijd, die je zou moeten kunnen opsparen voor die vele andere momenten, waarop je tijd tekort komt. Voorlopig zitten dat soort momenten volgens mij niet in de pijplijn. Of ik dat ff wil registreren als zijnde de zoveelste positieve draai in mijn dagelijkse gang van zaken? Nog ff en ik klaag over hoe gewoontjes alles wel niet is! Wedje maken?

Schijterts

 Gisteren een gevecht, vandaag een vlucht. Mijn hondenervaring wordt in rap tempo uitgebouwd. Niet dat ik het allemaal snap. Integendeel. Tekst en uitleg ontbreekt. Zo ook vanochtend op de hondenronde. Die wandeling kent diverse routes maar hebben na het eerste jaar in Roemenië gemeen, dat ik het deel mijd waar de schaapskudde(s) normaal gesproken passeren. Het gedoe tussen de schaapshonden en de mijne was ik op een gegeven moment zat en de honden ook. Die keerden dan gewoon om en liepen weg.

 Tussen 'mijn deel' en de vlakte voor de schapen zit een vallei(tje) gevuld met bomen. Je ziet de andere kant dus niet echt. Vanochtend kwam geblaf van die kant. Net iets meer dan gekef. Mijn gezelschap schoot er luid blaffend op af. De vechtersbaas van gisteren, het toegelopen klittentapijt (Flokkie), een van de overlopers uit 24 (Peppie) en mijn nwe ster Prada. Voordat ze de bossages bereikt hadden, kwam van de andere kant een geblaf dat wel wat weg had van een aanrollende donder.

 De vechtersbaas hield in, Flokkie maakte keert en stoof huiswaarts, de teckel kwam naar mij toe en Prada wist ff niet welk voorbeeld ze moest volgen. Een effectvolle stem. Wat voor soort hond het geluid produceerde was niet te zien. Het zal geen chiuaua zij geweest. Afhankelijk van de herder lopen er soms een paar hoge, harige honden mee. Het geluid zegt niet alles over de afmetingen, maar de dreiging die ervan uit ging was niet te missen. Ff gewacht of het dier zich zou laten zien, maar daar had ie blijkbaar geen behoefte aan, en vervolgens teruggelopen.

Gevecht

 Als twee honden, en zeker grote honden, elkaar in de haren vliegen ziet dat er vaak erger uit dan het achteraf qua verwondingen blijkt te zijn geweest. Het is allesbehalve prettig om mee geconfronteerd te worden. En ik snap er ook niet veel van.

 Vanmiddag gingen twee uit de wandelclub zich ineens te lijf. Iets kleiner dan Sammy maar stevige jongens. Lopen dagen zonder problemen met elkaar in de club mee. Af en toe wordt 'ns gegromd, maar daar blijft het bij. Dan is er ineens 'iets' waardoor de aandacht in negatieve zin op één van de honden gericht wordt en gaat het matten van start.

 Was het een uitval van Lady, omdat de Schele een stap teveel deed in de richting van haar nest? Ook Prada heeft ze op die manier al eens op haar plek gezet. Maar ditmaal werd het werk door haar man gedaan en niet half ook. Vreemd genoeg duikt de rest er dan ook op. Peppie de teckel en ook Flokkie, die meestal de lul is in dit soort situaties, bemoeide zich erg tegen aan. Gelukkig had ik Prada net weer aan de lijn, want anders was die er ook opgedoken. Die groepsprocessen zijn echt andere koek qua opvoeding dan het werk met het duo S+K ooit is geweest.

 Hoewel de Schele behoorlijk heeft gepiept, toen de ander 'm bij het oor had, leek hij niet verwond toen hij zich vrij had gemaakt. Morgen maar eens zien, als ie zich tenminste vertoont. Als zoiets met een stel grote honden en een klein slachtoffer gebeurd kan ik me nu voorstellen, dat dat soms dodelijk afloopt. Wat een aggressie komt er aan alle kanten los.

Epi-proloog

 Weinig meer te melden. De dag van morgen in de steigers gezet en of het daardoor komt of niet maar mijn stemming kan het best met 'timide' omschreven worden. Je beëindigt niet ieder dag een zestal levens. Alles tig-keer overdacht vandaag en niet van standpunt veranderd. Ook niet deels of tijdelijk. Ieder kringetje komt uit op hetzelfde punt.

 Het is te hopen, dat de omstandigheden het voornemen niet door een of andere lullige draai weten te dwarsbomen. De tijd ontbreekt om zulks weer te pareren. De boel een week of wat moeten opschuiven zou Katrien in eenzelfde slepende situatie als Sammy kunnen brengen en met de puppies wordt het er ook niet makkelijker op. Nee dus, aub geen ongewenste verstoringen van de plannen voor morgen.

 Ondertussen gaat het leven en de vertrekvoorbereidingen door. Moet iets met de tomaten, bonen en uien. De tuin is weer aan mijn aandacht ontsnapt. Niet handig. Ook opruimen kan geen kwaad, maar zal geen uren kosten. De keuken is niet het normale slagveld. Weinig in bezig geweest. Dat moet na terugkeer toch anders. Weer een voornemen ... Het lijkt wel Oud en Nieuw.

Begrenzer

 Wat is de werkelijk belemmerende factor, als je een kuil staat te graven in de volle zon en het minimaal zo'n 25º in de schaduw is? De fragiliteit van de allesbepalende pomp of de schier eindeloze fantasie in de produktie van verkeerde gedachten? De fysieke beperkingen of de geestelijke onbegrensdheid? Helaas geen kwestie met heldere begrenzing. Als het al niet samenwerkt, werkt het wel op elkaar in.

 Heb ik de kuil van Sammy in één ochtend gegraven, vandaag met die van Katrien voor de tweede keer gestopt. Het gat is wat groter uitgevallen en ongetwijfeld is het een stuk warmer nou, maar dat kan niet de hele verklaring zijn. Ergens onbewust te druk met levenszaken? Ik heb niet het idee. De conditie is miserabel. Dat zal zwaarder tellen. Maar met zo'n negatief effect in nauwelijks 2 mndn tijd?

 Straks, als de zon weg is, het laatste stukje. Voor het resultaat maakt het geen moer uit. Het feit houdt me bezig. En dan tijdens het bewust ff ontspannen in de stress schieten, omdat de innerlijke leegte, waar je het eigenlijk om doet, voor de afwisseling weer eens verkeerd valt. Vermoeiend dat mens-zijn.

Vulsel

 Graven vandaag. De kuil moet er tenslotte komen en graaft zich niet vanzelf zoals er weinig vanzelf gaat. Ook de wasmachine leegt zich niet vanzelf en ik ben het gisteravond vergeten te doen. Mag hopen, dat dit geen ongewenste verrassingen gaat opleveren. Na de koffie kan ik wel iets meer verdragen dan op nuchtere maag, maar een hoop verklote was zou geen fijn begin zijn van wat een actieve dag moet worden.

 Maar graven dus en ook een blik werpen op de puppies. Of ze nog allemaal in leven zijn en de moeder geen problemen maakt, als ik erbij wil komen. Dat zal tenslotte moeten, als ik er een stel wil weghalen morgenochtend. Het idee zit nog steeds niet lekker, hoewel ik me er zo goed als bij heb neergelegd. Veel andere mogelijkheden om het aantal pups te verminderen zijn er niet en in een zak met een baksteen naar de bodem van een rivier is misschien ook wel te doen qua pijn en snelheid maar komt toch stukker beroerder over.

 Zware kost zo vroeg in de ochtend. Eerst maar eens met de was beginnen, dan graven en vervolgens zien wat er nog aan fut en motivatie over is. Het wordt een prachtige dag en er is een verjaardag te vieren. Kortom zoals altijd, de dagen vullen zich altijd weer als vanzelf. Ja, dat gaat wel vanzelf.

Nachtgebeuren

 Een gewelddadige nacht. Een hoop lopen slopen mn huizen. Zou na de ervaring van gisteravond niet direct bedenken dat er een hoop af te reageren valt of anders zou moeten. Je droomwereld altijd begrijpen is ook een beetje veel gevraagd. Ik kan bij volle bewustzijn al zoveel onzin bij elkaar bedenken, dat de onnavolgbaarheid van dromen me niet zou moeten verbazen.

 Weer als een blok in slaap gevalen. Iets wat tegenwoordig met regelmaat gebeurd. Om drie uur wakker door een blafpartij van de honden. Iets gaf me direct het idee, dat het niet het normale reageren op andere honden of passerende voorbijgangers was. Moest daarbij aan een kat denken. Of Sissi of bezoek van de buren. Even getwijfeld of ik zou gaan kijken, maar het was ineens weer zo stil, dat ik dat maar heb gelaten.

 Binnenshuis worden de katten met rust gelaten, maar zo gauw ze op de binnenplaats lopen en vooral als ze rennen, dan is het interessant speelgoed en duiken de honden er achter aan. Dus toen vanochtend alleen Snoepie voor de slaapkamerdeur zat te wachten, was het "Ai, ai, een probleem". Pro forma nog ff door de andere kamers gelopen maar geen enthousiaste ochtendbegroeting van Sissi. Aangekleed en naar buiten, voorbereid op het ergste. Behalve de resten van wat een paars baddereendje is geweest, was er niks te vinden. Daarvoor hoorde ik gemiauw! Pffffff. Dus toch Sissi, maar de dame had zonder ladder de zolder weten te bereiken. Da's dus nog eens goed afgelopen.

Landing?

 Het gaat weer met groot gemaak net zo hard de ene als de andere kant op. Van bespiegelingen mbt  het levenseinde naar het gevoel alsof ik eindelijk 'aangekomen' ben cq alle dubbeltjes op hun plek zijn gevallen. Zo liep ik aan het begin van de avond door Agnita. Een en al rust! Is hier nog niet voorgekomen. Ok, er zijn soms momenten geweest in het centrum van Sibiu of slenterend door de supermarkt. Maar dat was meer vakantie dan onderdeel van de dagelijkse routine.

 Ken die momenten verder alleen van de hondenrondes op LpM of de vroege ochtenduren in Utrecht na een avonddienst en/of stappen, als ik tenminst helder genoeg was om het me te realiseren. Geen gemeengoed dus. Leuk dat het weer of nog kan. Zo'n stemming waarin ik zo tevreden met mezelf en het moment ben, dat de hele verdere rest van de wereld weinig meer is dan achtergrondopvulling.

 Nu mag je dat bij Agnita vrij letterlijk nemen. Na zevenen is er weinig meer te beleven. Een stel jonge meiden in de leeftijd tussen poppen en kinderen, een straathond, meer vrije parkeerplaatsen dan auto's en iets meer activiteit op het terras van het gokcafé. Cadeaupapier gekocht, me op een duur ijsje getrakteerd van wel 8,5 Lei, niet voor herhaling vatbaar, en tussen de rookpauze houdende gokkers op het terras plaats genomen. De meesten nemen niet de moeite om hun sigaret op te roken en verdwijnen halverwege weer naar binnen. Het heeft ooit aantrekkingskracht gehad die automatenwereld, maar ik word er niet meer warm van. Na mijn bier het stadje weer verlaten.

Effectiever

 Het is knap, als we het met z'n tweeën in een middag klaarspelen. Nu was het in minder dan een uurtje gepiept. Kapper, kleren en boeken dwars door het hele voetergangersdeel van Sibiu's oude centrum. Scheelt toch echt als Mariana zich ff zelf bezig kan houden en ik kan doen, wat ik in mijn hoofd heb. Tak, tak, tak of is het tac?

 Aansluitend aangeschoven op het terras van het Kulinarium. Weer eten. Ik moet daar iets mee, maar dat is voor na Parijs. Al dat geëet past niet bij het tamelijk luie leventje, wat ik leid. Bovendien heb ik de laatste, zeg ruim 30 jaar nooit zo regelmatig, dwz iedere dag weer een maaltijd genoten, als ik dat sinds twee jaar doe. Zelden of nooit ontbijt en als dan melk en later koffie verkeerd. Met groot gemak werd vervolgend het eten vergeten of bleef het beperkt tot een stuk brood en een homp kaas. Nu is het iedere dag ontbijt en een maaltijd met soep, vlees, vulling en salade. In het begin soms tweemaal per dag. Dat is gelukkig een gepasseerd station.

 Wat wordt de volgende ingreep? Met gezonder en gevarieerder eten uit eigen keuken ga ik er, denk ik, niet komen. De langere hondenrondes moeten terug en ook de auto moet minder vanzelfsprekend worden tussen hier en Agnita. En dan zijn we er nog niet, tenzij ik een paar maal per week iets à la houthakken op het programma zet. Kortom de hometrainer(s) moet(en) weer van stal. Maar, zoals al geschreven, straks na Parijs.

Levendig

 Niet meer elk moment van de dag bezig met het besef, dat je het volgende moment niet meer zou kunnen meemaken, heeft het doodsbesef zich teruggetrokken in meer metafysische contreien. De afgelopen dagen spookt het in mijn hoofd rond de vrg welke manier van vertrekken de meest voldoening geeft cq de minste weerstand opwekt. Ik vrg er niet om, maar daar heeft mijn gedachtenwereld weinig boodschap aan.

 'If you ca't beat them, join them' indachtig, de boel zijn gangetje laten gaan. En dan kom je tot de conclusie, dat het eigenlijk allemaal niet zoveel uitmaakt cq even shit is. Natuurlijk kun je er beter helemaal niks van merken en in je slaap hemelen, maar het ogenschijnlijke voordeel tov een accute beleving van het vertrek of het betere lange baan werk is magertjes. Want in alle gevallen is er na de overgang gewoon niks meer. Niks meer om je druk over te maken vooraf of voorbereidend mee bezig te willen zijn.

 Dat is het 'springende' punt. Je bent er dan niet meer. Het deel, dat maakt dat je beseft te leven, doet het dan niet meer. En zoals je je leven niet over kunt doen in een andere keuzesetting, zit het overdoen van het doodgaan er ook niet in. Behalve dat je al bar weinig te zeggen hebt over waar, wanneer en hoe zit een registratie, weergave, correctie of het delen ervan er ook niet in. Je gaat onherroepelijk dat niets in en meer is er dan niet meer. Moeilijk een voorstelling van te maken. Had dat niet met een wat geleidelijkere overgang geregeld kunen worden?

Lost

 De tijd glipt me door mijn handen. Ik constateer het zonder er greep op te krijgen. Paling, snot, groene zeep, etc. Ff met de computer aan de slag. Tweemaal digitale doodsangsten uitgestaan en beide keren na een hoop geduw op de aan/uit-kop opgelucht adem kunnen halen. Direct maar werk gemaakt van een kopie van mijn bestanden, dat tenminste willen doen. Bij meer dan 14.000 of zo herkende het programma ze niet. Iets met 'geen eigenschappen'. Bullshit natuurlijk, maar vind maar ff de oorzaak.

 Het is niet zonder reden, dat ik me al tijden niet of nauwelijks tegen de computer aanbemoei. Voor je het weet lijken de dagen uren en ben je weken verder voor het ding de procedures afhandelt op de door jouw gewenste wijze. Een dankbare tijdsbesteding als je het leven verder te weinig aantrekkingskracht vindt hebben om geleefd te worden. Het voorkomt dat je werk maakt van rare ideeën en houdt je van de straat, als je er niks te zoeken hebt. Maar de tijden zijn veranderd.

 Neemt niet weg dat dit probleempje opgelost moest worden. Iets met de manier waarop de externe HD was geformatteerd. 'Foutje' is inmiddels hersteld. Gaat allemaal niet vanzelf en zonder gezoek, dus dat verklaart al die verdwenen uren. Gisteren geen tijd meer gehad om te controleren of deze wijziging ook werkelijk de oorzaak voor het kopieerprobleem was. Dat is natuurlijk de vrg en iedere keer weer afwachten. Misschien vanavond verder.

Processie

 De stemming zou beter mogen. Sleept het naderende afscheid van Katrien me mee in z'n kielzog? Het zal vast z'n duit in het zakje doen, maar zoals altijd is er meer. En niet alleen meer, het is ook van hetzelfde laken een pak. Begin maar ergens met vooruitschuiven. De ruimte die het in eerste instantie geeft slaat ergens altijd weer om in beklemming. Dan krijgt het leven iets claustrofobisch. De hopen worden heuvels, de heuvels bergen en zonder dat er feitelijk iets verandert, kijk je niet meer vrij om je heen, maar tegen alles op. En dan mag je weer beginnen met groeien dan wel de bergen laten krimpen, de zoekgeraakte verhoudigen herstellen.

 Daar gaan we vandaag maar weer eens mee aan de slag. Het stomme is, dat je het allemaal zelf doet of in elk geval toestaat te laten gebeuren. Je ziet wat gebeurt, je weet dat het misgaat en heb toch iedere keer het idee, dat het deze keer niet zo'n vaart zal lopen, je de remmen en het doorstarten beter beheerst om aan het einde van het liedje te moeten toegeven, dat je er ook deze keer weer ingetrapt bent. Het zijn kuilen, die je niet eens voor een ander graaft.

 Ja, precies, over kuilen gesproken. Die kuil was de druppel. Laat ik met het feitelijk uitdiepen ervan het gat in mijn gedachtenwereld opvullen en zien dat ik in de gewenste richting het pad geëgaliseerd krijg. Gelukkig doe ik er geen mndn of wk meer over, maar het is ook nog niet die gedachtenoprisping, die je als ongewenst aan de kant schuift.

Vieren

 Een pas op de plaats? Laten we het 'feestdag' noemen. Wanneer zijn in Nederland het gros van de kerkelijk feestdagen aan de kant gezet? Ik herinner me, dat het gebeurd is, maar niet wanneer. Toen is ook de 15e augustus geschrapt, dè Maria-feestdag voor de Roomsen en de naamdag van mijn moeder. Is het in die tijd ook geweest, dat de naamdagen aan belang verloren, waar ze voorheen soms belangrijker waren dan verjaardagen? Mijn moeder heeft bij ons lang de naamdag in ere proberen te houden, maar is daar uiteindelijk ook mee gestopt.

 Dat is hier dus anders. Hier is het nog een feestdag met alles d'rop en d'ran. En d'r zijn er meer. Het geldt niet alleen voor Maria. Nu is iedere dag wel een naamgevende heilige te vieren, maar de ene Heilige is meer waard dan de andere en voor het selectste deel van de club wordt de dag geheiligd met niksdoen. Zo ook gisteren.

 Het had bij de lunch buiten de deur kunnen blijven, als niet na terugkeer bezoek langs was gekomen met een bloemetje voor Mariana en een uitnodiging voor in avond folklore, weeeeer eentje, in de zomertuin van een restaurant in Agnita. Zo was het ineens bij middernacht voor ik de tijd had om een (tweede) blik op de laptop te werpen, maar niet meer de energie had om iets aan de digitale brei toe te voegen.

Afglijden

 Na al het verzet gistermiddag het einde van de dag over een andere boeg gegooid, remmen los, Parijs ingevuld en wat moois uit de kelder opgediept. Zo'n moment waarop je ineens kunt denken "Ach, het is alleen maar geld!". Als ik morgen niet meer wakker word, heb ik er niks meer aan. Kan Mariana er nog van genieten, maar laat ik wel wezen: Hoe zeer ik het haar ook gun, wat heb ik daar aan?

 Vannacht geen last van wroeging gehad, dus het zit wel goed. Voor wat me volgende week te wachten staat, ben ik in z'n geheel verbazingwekkend rustig. Geen vrees voor ongewilde groepseffecten, verstikkende bemoeizicht, belemmerende gezamelijkheid, geforceerde gezelligheid en nog veel erger, de excursies uit mijn studietijd indachtig. Neem aan dat 6 dagen te weinig tijd is voor de ergste excessen van de groepseigen dynamiek.

 Ik heb hetzelf geregeld, dat scheelt. Nu alleen hopen, dat ik niet als reisleider een kudde schapen door de Franse hoofdstad moet loodsen. Zo eentje die dan à la Rome met een parapluie omhoog z'n schaapjes bij elkaar en achter zich aan probeert te houden. Twee van de vier dagen en één van de vijf avonden heb ik een invulling gegeven. Mag hopen dat volwassen mensen zich af en toe een paar uur tot een dag zelf weten bezig te houden. Als je daar in Parijs niet toe in staat bent, dan kan ik je niet helpen.

Geklooi

 Wat is de overeenkomst tussen het niet willen graven van een kuil voor een in te slapen hond en het niet ter hand nemen van een boek om de avond te vullen? Nu is het een ogenschijnlijk leuker dan het ander, maar eigenlijk ben ik wat blij, dat ik Katrien net als Sammy hier in mijn direct omgeving kan begraven. Ik heb kosten maar vooral toch niet aan moeite gespaard om ze in goede conditie in Roemenië te krijgen. Was een avontuurlijke en erg dankbare trip.

 Voor Katrien, als laatste van de twee, komt nu het afscheid aan. Da's slikken, maar begrijpelijk en een moment, waar ik niet om heen zal kunnen. Maar die boeken dan? In eerste instantie geen afscheid, maar kennismaking met een keuze, die ik al wat langere tijd geleden gemaakt heb, bij de aanschaf in de boekenwinkel. Toch eenzelfde soort neiging om van het oppakken van een boek af te zien, als het niet ter hand willen nemen van de spade.

 Wat, o wat is dat? De zoveelste onmogelijke vraag? Maar niet mee bezig zijn, geloof ik, het geeft gewicht aan zaken, die het gewicht nauwelijks verdienen. De boeken komen wel weer, en Katrien gaat vertrekken, of ik nou wil of niet. Ik heb niet zoveel zeggingsschap in mijn leven, als ik zou willen, maar doe vreemd genoeg ook weinig op de vlakken, waarop ik wel wat in de pap te brokkelen heb. Mensen? Breek me de bek niet open!

Ontwijken

 Ik probeer het graven van de kuil te ontwijken. Gaat niet lukken, maar de neiging is er wel. Het is trouwens alsof Katrien het snapt. Ze is zeldzaam stil vandaag. Da's niks meer of minder dan menselijke projectie, maar het valt op dat ze nog geen smekend geblaf heeft laten horen. Heb al ff gecontroleerd of ze nog adem haalt. Haar borstkas beweegt nog, dus er is nog steeds leven.

 Koken begonnen en weer afgebroken. Wat als lunch bedoeld was, gaat nu een diner worden. Gangetje erbij en weer met een te zwaar gevulde maag het bed. De avonden missen wat dat betreft nog steeds de gewenste lengte.

 Het gaat allemaal niet zo verkeerd als het op momenten lijkt. Ik klus, ik kook, lees soms de krant, vergeet de tuin niet helemaal. Dagvulling. Heb ik de avondronde met de honden gehad, is er ineens niets meer. Dan zou de tuin nog steeds kunnen, is klussen geen probleem, zou in het kader van koken iets gebakken kunnen worden èn natuurlijk zijn daar nog steeds de boeken, die geduldig wachten om gelezen te worden. Waarom lukt zelfs dat laatste niet?

 Het is toch eigenlijk te gek voor woorden, dat je bij een leuke bezigheid nog opgezadeld kunt zitten met aanloopproblemen. Het zou verboden moeten worden, of liever zijn.

Bloementaal

 Het geeft ff aan waar de prioriteiten liggen. Voor iemand die al voor etenstijd hartstochtelijk kan uitroepen "I am hungry", die Sibiu niet kan bezoeken zonder in een restaurant aan te schuiven, die het liefst van al in het water ligt maar daar uit komt omdat ze trek krijgt, als zo iemand bij eenen in haar eentje (dus niet restaurant) naar Sibiu rijdt voor een besteld bloemenarrangement, dan moet dat voor een belangrijk persoon zijn. Toch?

 Nee, niet voor mij. Morgen is 15 augustus. Zo ongeveer de belangrijkste Maria-feestdag op de kerkkalender. Ook de bij de Roomse variant. Daar horen bloemen bij. Daar gaat ze de priester straks bij terugkeer mee verblijden. De kerk opfleuren. Het zou niet bij me opkomen.

 Een beetje geloof doet een hoop mensen goed en bloemen zijn natuurlijk nooit verkeerd, maar in mijn idee zou dat het pakkie an zijn van de priester. Zo werkt dat hier niet. Men doneert met regelmaat geld en/of zaken. Zo heeft Mariana ook delen van de muurschilderingen betaald. Daar staat dan ook je naam bij. En de kerken zijn hier van binnen één groot schilderij met weinig wulpse, zeg maar houterige heiligen en bijpassend stijve religieuze symbolen. Daar moet een heuse bereoepsgroep voor bestaan, kan niet anders met de regelmaat waarmee hier nog kerken gebouwd worden.

 Maar bloemen dus. Ongetwijfeld iets met een partij rozen erin. Makkelijk voorspelbaar bij Mariana. Daar kun je haar iedere dag opnieuw een plezier meedoen. Ik snap persoonlijk niet wat die extra waarde is die rozen vaak toegedicht krijgen, zeker niet in boeketten. De eerste bloem, die de kop laat hangen, is de roos. D'r zijn wat dat betreft zat florissantere bloemen denkbaar.

Eindpunt

 Misschien kan de dierenarts een handje helpen met de pups als ie -ws deze week nog- langs komt voor Katrien? Katrien is echt aan het eind van haar latijn. Zakt met grote regelmaat door haar achterpoten en komt zonder hulp niet omhoog. Ook niet als ze niet door haar achterpoten is gezakt. Het idee, dat ze in onze afwezigheid onwillekeurig nog meer dan nu aan haar lot wordt overgelaten, met alle vuiligheid vandien, is een weinig aantrekkeijk idee.

 Dat een uitje naar Parijs de direct aanleiding voor haar vertrek naar de eeuwige jachtvelden wordt, is ook niet iets dat een goed gevoel geeft, maar het is niet meer dan een paar wkn vooruitlopen op wat te gebeuren staat. Ook zonder uitje wijzen alle tekenen in de richting van het einde. De pijnstillers en ontstekingsremmers sorteren geen enkel effect meer en midden in de nacht opstaan, omdat ze zonodig moet, gaat me een stap te ver. Dat doe ik bij mezelf al met tegenzin.

 Weer een kuil graven kortom. Voordeel is, dat dat deel van de tuin opgeruimd, geëgaliseerd en ingezaaid kan worden met gras en dat voor de winter. De winter ingaan met Katrien was sowieso geen optie geweest. Een kuil graven in de zomer is al geen lolletje, laat staan 'm moeten uithakken in de winter. Al met al is de beslissing vannacht gevallen, denk ik. Het overvalt me tenslotte niet. Dit zit er al weken aan te komen en dat eindeloos rekken, wat met Sammy gebeurd is, gaat niet nog een keer gebeuren.

Overdaad

 Een redelijk normale dag weer. 18 of 154 pagevieuw voorgeschoteld krijgen bij je ontbijt is meer dan een slok op een borrel. Grr, borrel, alleen dat woord al doet me rillen voor de koffie. Maar terug op normaal dagelijks kijkersniveau met extraatjes vandaag uit Hongkong en Zuid-Afrika. De halve wereld heb ik zo ongeveer wel gehad, denk ik. Zoals al een keer betoogd, kan het helaas niet terugzoeken, maar daar zal ik niet weer over zeuren.

 Genoeg andere dingen te doen. Een week van water, aarde en hopelijk vuur waarna we als het goed is zorgeloos de lucht in kunnen gaan. Iets met, naast de standaarden als afwas, was en opruimen, zwembad, Katrien, tuin en een overdaad aan puppies. Tien, als ik goed gezien heb in het half donker van de oven, die Lady als nest heeft gekozen. Vier of vijf in zwart-wit uitvoering, waar ik onze Flokkie verdenk van het vaderschap en de rest in de egaal bruinachtige kleur van de reu, die al weken in haar nabijheid vertoeft.

 Tien is teveel. Teveel voor de moeder èn teveel voor Coves. Maar hoe reduceer je dat aantal. Op de Nederlandse Google is niks te vinden over inslapen of afmaken van pups. Van honden ja, maar pups moeten blijkbaar ten alle tijden met open armen ontvangen worden. Denk dat dat niet slim is, maar zie me niet direct de daad bij het woord voegen. Andere vragen? Als die het op een acceptabele manier weten af te handelen, dwz snel zonder onnodig lijden, dus niet in een zak in het water gooien. Maar eens rondvragen.

Oppepper

 Een beetje bewolkte dag. Prachtige dag om het onkruid in de tuin te lijf te gaan. Wat een spetterende idee en wat een alles-verpletterend nietsdoen als reactie. Ik zit vastgeplakt op mijn stoel. Zou er een bom ontploffen op de binnenplaats, zou ik het stof en glas van me afschudden, de laptop terug op tafel zetten en verder de werkelijkheid ontkennen. Heet dat apathie cq apathisch?

Apathie is het gebrek aan emotie, motivatie of enthousiasme. Apathie kan voorkomen bij verschillende psychische stoornissen zoals anorexia nervosa, autisme en depressies of bij uitputtingsverschijnselen, dementie en frontaal syndroom.

Apathie is een psychologische term voor een vorm van ziekelijke onverschilligheid, wanneer een persoon niet de kracht op kan brengen te reageren op het emotionele, sociale en geestelijk leven. Dit kan bijvoorbeeld ontstaan bij mensen met diabetes. Deze patiënten hebben niet genoeg energie om te reageren op de sociale omgeving.

Apathie kan ook een uiting zijn van een gebrek aan (zelf-)vertrouwen en/of berusting, waardoor een bepaalde actie die theoretisch effect zou kunnen/moeten hebben niet (meer) wordt ondernomen. Dat kan terecht zijn. Als iemand (persoon, organisatie ...) niet adequaat reageert op de wensen van zijn "doelgroep" (partner, cliënteel, burgers, ... ) dan kan er bij die doelgroep apathie ontstaan, in dergelijk geval een te verwachten reactie. De oplossing moet dan niet in de eerste plaats bij de apathisch reagerende doelgroep worden gezocht, maar bij de organisatie die de apathie opwekt en het vertrouwen moet herstellen.

 Dit is de eerste hit bij Google. Een 1-2'tje met de Wikipedia. Dit pretendeert dus de meest correct weergave te zijn. Het lijkt meer een erg met zichzelf ingenomen woordbraaksel. Let op het woordje 'kan'. Als iets 'kan' kan het dus ook niet, maar dat wordt weggelaten. Ik ben ineens van mijn mogelijke lusteloosheid (synoniem) bevrijd. Ik word er niet enthousiast van, maar dit soort bullshit irriteert dermate, dat het als vanzelf energie opwekt.

 Het is als bij al die wetenschappelijke verhandelingen over wat welk stofje mogelijkerwijs, statistisch bepaald, waarschijnlijk niet allemaal zou kunnen veroorzaken (meestal kanker). Dan moeten de mensen wel reageren als muizen of het spul kilogewijs naar binnen werken. Maar dat zeggen ze er dan weer niet bij. De van elke nuchterheid gespeende pretentie, die al gauw door het leven gaat als feit. Ergerlijk. Maar dank.

Uitbreiden

 In één klap mijn verdwenen pageviews gecompenseerd en teruggekeerd op het vertrouwde 600+ niveau. Voor zolang het duurt dan. Over vier weken ploft het aantal weer net zo hard naar beneden als de voortschrijdende vierwekenstand de activiteit van vannacht uit de boeken streept. Maar iedere volger is er een of te wel alle kleine beetje helpen. Het kan tenslotte niet iedere avond feest zijn. Hoewel je met een per miljard actieve internetgebruikers een heel end zou komen.

 Misschien is het een aardig idee om .... Is ideeën prijsgeven slim? Ik denk het niet. Misschien ga ik het wel doen. Wordt lachen. Zo niet, kan ik het er nog altijd over hebben.

 Ben benieuwd of ik straks met de eigen plek en een nwe Pc meer activiteit herontwikkel op het digitale terrein of dat ik het allemaal wel goed vindt zoals het is. Dat laatste zou jammer zijn en kan ik daarom ook iet echt geloven. Vreemd blijft daarbij wel, dat ik me nu op dat terrein nergens toe weet aan te zetten. Ik geloof het wel en dat voor iemand, die nou niet bepaald van het gelovige soort is.

 Die bekende berg en niet alleen op dit terrein. Het blijft een beetje aanvoelen als de Alpen afgraven met een theelepeltje. Neemt niet weg dat ik de overtuiging houdt dat het kan, als ik maar op de juiste plek graaf. Ik hoef alleen maar die plek te vinden.

Ontdekking

 Een piek is een piek, dat zie je in de grafiek. Maar zonder getal erbij zegt de piek niet zoveel meer dan dat ie uitsteekt boven het mindere. Ineens zie je dan 140 staan. Da's het record tot op heden. Hoop dat het een aangename ervaring was. Moet haast wel, anders doe je je geen 140 pagina's van een blog aan, nb een blog zonder plaatjes.

 Tussen tien en middernacht lokale Oost-Eurpese tijd dus minimaal iets van 6 uur eerder ter plekke. Een einde van de werkdag dan wel een lunchervaring afhankelijk van waar het in de States is geweest. NSA? Zou teveel eer zijn. Bovendien neem ik aan, dat ze in dat geval niet zo sukkelig zouden zijn en hun herkomst zouden verdoezelen. Hoewel, als je je boven alles en iedereen verheven voelt ....

 De snelle interventiemacht of misschien wel de Seals zullen onderweg zijn. Wel graag team 6 in dat geval. Als het gebeurt, wil ik ook met alle egards behandeld worden. Het zou in eerste instantie niet eens opvallen met het NAVO-trainingscentrum Cincu op een 20 km afstand zijn straaljagers en heli's in de lucht niks uitzonderlijks. En met de nodige leegstaande huizen kunnen ze na het tijgeren door de weilanden tamelijk onopgemerkt aardig dicht in mijn buurt komen. Mijn advies: Kom uit de richting van Rusland. Vlak, mais en moestuinen tot aan mijn achterdeur. Zet ik de wodka alvast koud. Of moet het iets anders zijn?

Gelukje

 Op de terugweg, volgens mij was het bij Netus, flitste ineens een rood-blauwe zwaailicht links voor me op. Ai, politie. Geen staande controle. Volgens mij reden zij net als ik, alleen in de tegenovergestelde richting. Er stak ook nog een arm uit het bestuursraampje van de Dacia Logan met een rood-wit iets in z'n hand. De vaart was al geminderd en stoppen geen probleem.

 Te hard gereden? Volgens mij niet. Alcoholcontrole? Dan ben ik de pineut. De agent stapte uit zijn auto. Ik liet het raampje zakken en vroeg of er problemen waren. In het Engels natuurlijk. Niet met opzet, meer spontaan. Waarop de agent - in het Engels- vraagt of ik een vreemdeling ben. Ik kan weinig anders dan dat bejaën. Daarop maakt de agent een soort 'Laat maar' gebaar, zegt ok, draait zich om en stapt weer in zijn auto.

 Zit je dan met de vrg, wat wilde die man wat blijkbaar niet meer interessant is, als ik geen Roemeen ben? Geld niet, want dan was ik eerder het ideale slachtoffer. Had hij geen zin in een Engelstalig gesprek? Het leek wel alsof hij de taal beheerste. Ik rij in een auto met Roemeense kentekens, dus hij mag veronderstellen dat ik de lokale regels enigszins ken. Zou het effect 's winters hetzelfde zijn geweest of dank ik het aan het toeristenseizoen? Wilde hij iets wat eigenlijk helemaal niks met politie en controle te maken had?

 Vragen te over. Bovendien komt die beste man van Agnita en moet hij mijn auto al wel bijna kennen. Alleen het feit al dat het geen Dacia Logan of Golf danwel Passat variant is n zwart, zilvergrijs of sportrood, maakt de spoeling qua auto's in Agnita tamelijk dun. Hoe het ook zij, goed weg gekomen. Het voelt een beetje blond aan met diep decolleté.

Uit

 Al dat gefeest hier is niet vrij van nadelen. Ben je onderdeel van het feest of de nakerkse maaltijd zul je er weinig last van hebben. Ben je geen deel van het gezelschap, dan kun je het mn zomerse schudden qua etengelegenheid buiten de deur. De luttele vijf restaurants, die het plaatsje rijk is, worden in het weekeinde, dwz vrijdagavond, zaterdagavond en zondagmiddag met regelmaat door grote gezelschappen in beslag genomen. En ook woensdagmiddag is door de nakerkse maaltijden (begrafenis, zeswekendienst, halfjaar- en jaardienst) mn in La Prut en in mindere mate in Calzone een risico. Bruiloften van enige omvang zijn meer voor La Gradina of het hotel, restaurant en tegenwoordig ook zwembad net buiten Agnita nabij het middelpunt van Roemenië. Ice hangt er een beetje tussen in. Dat is meer voor geboorte- en doopfeestjes of 'eindexamen'vieringen.

 Zo ook gisteravond. Pensione Elisabeth weer een keertje stampvol. Behalve de aantrekkngskracht van het zwembad was er ook weer een of andere familiefeestje. Geen zin in Calzone of Ice en dat betekent dus rijden. Sibiu of Sighisoara. De laatste scheelt iets van 10 km rijden, daarvoor is het plaatsje nog toeristischer dan Sibiu. Dus parkeerproblemen en overvolle terrassen. Bovendien waren we aan de late kant. Je kunt hier wel de hele dag warm eten, maar in de avond houdt het toch op redelijk normale tijden op zo rond 22:00.

 Geluk met het vinden van een plekje. Rechts Spaans gebazel en aan de andere kant iets onverstaanbaar ws andersoortig Oost-Europees taaltje. Volle tent maar enkel dezelfde twee obers die in de winter de kip en de halve paardekop bedienen. Dat schoot dus niet op. Maar heerlijk gezeten. Prachtige avond. Op de terugweg nog een paar 'sterren' zien vallen, maar ff niks te wensen bij de hand. Beter voorbereiden vanavond.

Toppunten

 'Zwammen' en 'Grenzen' gaan nek aan nek. Zwammen gaat dat winnen, daar twijfel ik geen moment aan. Als gaande de rit toegevoegde categorie nu 'strijdend' om de tweede plek zegt genoeg.

Deksels

 Je hebt verrassingen en verrassingen, en ws ook nog andere verrassingen, maar laten we ons tot de eerste twee soorten beperken. De simpelste vorm van verrassen is weten dat en wat iemand leuk vindt, waar je haar of hem een plezier mee doet en de persoon daarmee verrassen. Voorbeelden zijn: rozen, parfum, etentje, zon en zee vakantie, etc. Dat heet risicoloos verrassen. Heeft ook iets afgezaagds, als je altijd maar weer de platgetreden paden volgt.

 Om het wat spannender te houden is er het verrassen in kwadraat of zoiets. Dan doe je iets waarvan je hoopt, dat het in goede aarde valt. Dan zitten we meestal in de categorie activiteiten. Dan ga je ergens heen. Film, theater, stad, weekendje weg etc. Dan nog doe je er slim aan om tenmiste enigszins te weten of het gewaardeerd zal worden of niet. Met mijn moeder naar de naaktsauna zou een bom van een verrassing zijn, maar ik denk dat ze er fijntjes voor zal bedanken. Nu zeker, maar 40 jaar geleden ook.

 Dan kom je op het terrein, dat je zelf ergens heel enthousiast van/voor bent en niet stilstaat bij de mogelijkheid, dat anderen daar hun eigen ideeën over op na houden. Net als veel van haar landgenoten is Mariana erg enthousiast over de inheemse folklore en al zijn streekgebonden variaties. Agnita/Coves heeft ook zo z'n klederdracht en een van Mariana's ideeën voor de tuinkamer is een stel étalagepoppen aan te kleden met de lokale kleren van haar ouders. Ergens in dat verhaal moet Mariana op het idee zijn gekomen om een speciaal versierd hoofddeksel voor mij te laten maken. En daar gaat het dan (helaas) mis.

 Ik en hoofddeksels is al een zeer zeldzaam iets. Ik en folklore-petjes .... carnaval heb ik rond mijn twintigste voor het laatst gevierd in een kleurrijke jurk en strikjes in mijn haar. Die tijd is voorbij. Prachtig hoedje, vrolijk, bont, maar een hoedje. Doe mijne maar straks op de kop van de pop.

Lijntje?

 De meneer van de trap tegen het lijf gelopen. Hoeveel mndn geleden is dat nu alweer? Een verhaal, een van de verhalen zonder end. Een hoop bla-bla natuurlijk. Wetende waar hij allemaal mee bezig is in zijn werk en leven, geloof ik 'm direct. Maar mijn belang zit in het verkrijgen van die trap richting de tuinkamer. Èn ik moet er al helemaal niet aan denken in een tweede 'kleermakersverhaal' verzeild te raken. De man is aardig aanbetaald en ik heb wel iets gezien, wat het begin van de trap moest zijn, maar ik heb toen in Frankrijk zelfs regelmatig dingen gepast, terwijl dat uiteindelijk geen kledingstukken heeft opgeleverd.

 Voorlopig heb ik er nog geloof in, maar terug uit Parijs toch maar direct mijn licht in zijn werkplaats opsteken. Voor de winter lijkt het me handig om de losse ladder vervangen te zien door een vaste trap en eenvoudig binnenshuis toegang te hebben tot alle kamers.

Onhandig

 Iets waar je eigenlijk niets van snapt uit moeten leggen in een taal, die je nauwelijks beheerst, omdat degene die je zou helpen niet komt opdagen, mag rustig een uitdaging heten. En niet eens zozeer voor mij, meer voor de partij, die mijn probleem moest oplossen. Een stuurprobleem met de Peugeot. Bij het maken van een scherpe bocht was er weerstand, wilde het stuur voor mijn gevoel de andere kant op. Al eens aan de wielen gerammeld, op een krik gezet, maar niks verdachts, wat ik had kunnen herkennen.

 De goeie man had na een proefrondje iets met olie. Olie en sturen? Gelukkig kwam een vrouw met een autoprobleem aanzetten, die van het Saksische soort was (de vrouw, niet het probleem) en dus Roemeens èn Duits sprak. Volgens de mecanicien was het een tekort aan olie in het systeem van de stuurbekrachting, en was dat het niet, zou het de servo-pomp kunnen zijn. Je kunt me alles wijsmaken, maar het ding wat hij aanwees, had ik al in het verdacht van lekken, iets waar de auto recentelijk mee was begonnen. Een en een opgeteld zou daarmee alles opgelost kunnen zijn.

 Was het ook, nadat ik, dat is een vreemd trekje hier, de benodigde onderdelen cq ingrediënten had gehaald en zij de olie hadden bijgevuld en de slangklem hadden vervangen. Direct maar een nwe accu gedaan, want starten wilde voor de zoveelste keer niet vanochtend en deze keer had ik niet de lampen laten branden, en nwe ruitenwissers. Kortom een autodagje.

Vrijblijvend

 Spijt? Neuh, niet bepaald. Handig is het niet natuurlijk om feest te vieren, als je al niet overloopt van functionele activiteit. De hele dag uit mijn neus zitten eten heb ik nou ook weer niet. Tandarts, kaakfoto's en zowaar nog bonen en tomaten geplukt aan het begin van de avond. En de opvullende achtergrondruis zou je tekort doen, als je 'm als volkomen nutteloos aan de kant zou schuiven.

 Behalve goed gegeten hebben we in Jules ook meerdere niet onbelangrijke onderwerpen ter tafel gebracht. Uitgebreid praten is iets wat we niet vaak doen. Soms verdenk ik Mariana van misplaatste prioriteiten, dat ze wacht op de samenkomst met een of meerdere landgenoten, waarna ze van wal steekt en haar verbale kruit verschiet. Dat kost uren. Uren waarin de woordenstroom maar niet opdroogt, terwijl enkel met mij om haar heen kan ze zich hullen in stilzwijgen van gelijksoortige omvang. Beetje raar toch?

 Nu hoeft ze mij niet op dezelfde manier de oren van de kop te kletsen en zeker niet iedere keer hetzelfde rondje onderwerpen af te werken. Daarbij komt dat ze het Engels lang niet zo goed beheerst als ze zou willen. Maar wat is er op tegen om een krakkemiekerig gesprek in het Roemeens te voeren? Die taal beheerst ze zeker en ik moet toch een keer die zinsopbouw onder de knie krijgen, Wat heb ik anders aan de alsmaar groeiende woordenkennis?

Spaanders

 Foute boel. Lekker foute boel. Kan dat? Ja, dat kan. Zin om dat te delen? Nee. Hoewel, een beetje hinten kan natuurlijk nooit kwaad. Het maakt de boel snel groter dan het is geweest. Extra lol, zonder er speciaal moeite voor hoeven te doen. Waar je via een tandarts niet in verwikkeld kunt raken. Er was nb volgens haar niks te zien. Maar je laat je als tandarts natuurlijk niet voor één gat vangen.

 Hup foto maken. Natuurlijk niet in Agnita. Sibiu had ook morgen of volgende week gekund, maar wat je gehad hebt, heb je gehad. Begin ik het accuut aanpakken van van zaken zoals ze vallen te omarmen? Zo'n vaart loopt het niet. Morgen echter al afspraken staan mbt de Peugeot en volgende week wil ik mijn handen waar mogelijk vrij hebben.

 Een en een is twee en zo belandt je in Sibiu. Zo'n röntgenplaatje van je tanden is de wereld niet, dus direct weer terug? Nou nee, dan had ik Mariana thuis moeten laten. Etenstijd, dus restaurantbezoek. Jules. Alweer een tijdje niet geweest. Een hoop keuze heeft zo z'n nadelen. Aansluitend huiswaarts en het was zo'n dag, waarop je dat glaasje extra wel voelde hangen. Enigszis schuldbewust maar verder zonder problemen naar huis gereden en daar het verhaal mooi afgerond uit eigen produktie.

 Mariana direct bij huiskomst op bed in slaap gevallen. Dagen kunnen slopender zijn, dan je in de gaten hebt. Ik nip verder en hoop met de honden netjes rechtop en rechtdoor te lopen. Dip, dip, dip, dip. Zo'n gemiste siësta hakte er behoorlijk in.

Smidse

 Kwestie van prioriteiten. Na de cardioloog, huisarts en soort van fysiotherapeut nu ook een tandarts gevonden. Laatste controle is in Frankrijk geweest en niet kort voor vertrek. En was het niet dat volgens mij iets niet is zoals het zou moeten zijn, had het ws nog wel een tijdje geduurd, voordat ik me aan een vreemde tandarts had bloot gesteld.

 Een vulling moet aangevuld of vernieuwd worden en het kan sowieso geen kwaad om de boel te controleren en schoon te maken. Eerst maar eens zien wat men hier normaal vindt. In Frankrijk kreeg ik steeds weer verbaasde blikken, als ik enkel voor controle een afspraak wilde. Naar de tandarts ga je daar alleen als het nodig is cq vanalles gevuld of getrokken moet worden.

 De laatste ingreep aan mijn gebit is nog in Utrecht gedaan. Jaren nadat ik die stad voor Frankrijk had verlaten. Ondanks mijn adreswijziging hebben ze me daar nooit uitgeschreven. In plaats daarvan stuurden ze me de herinnering voor de halfjaarlijkse controle naar Le Chalard. Dat ik daar niks mee deed, was bijkbaar niet van belang. Natuurlijk wel direct botor bij de vis, maar dat zal hier niet anders zijn. Dat ze plaats hadden of maakten was wel erg prettig.

Stelletje

 Het bestaan ervan is me nooit eerder opgevallen. Honden hebben blijkbaar ook relatiebanden. De moeder van Prada wordt al weken vergezeld van een andere hond. Reu, herdersachtigkop, slag kleiner, ranker lijf en niet van die vreemd verlaagde achterpoten. Een mix, zoals alles wat hier rondloopt. De dame is bepaald kieskeurig en overheersend in haar gedrag. Ze accepteerd lang niet iedere hond in haar buurt en andere teven worden steevast op hun nummer gezet. Maar met deze man kan ze het blijkaar goed vinden

 Bij ons thuis zouden ze zeggen, dat zij 'de broek aan heeft'. Hij volgt haar. Laat haar eerst eten. Etc. Maar tussendoor zoeken ze steeds weer elkaars nabijheid en geeft de een de ander in het voorbijgaan een lik over zijn/haar neus. 's Morgens duiken ze samen ergens vandaan op als ik met Prada en Flokkie ga lopen en steeds vaker gebeurd het, dat ze ergens op de terugweg afhaken en samen achterblijven. Mevrouw loopt niet meer zo kwiek met haar bolle buik.

 Toch kan ik me niet herinneren hem gezien te hebben toen de moeder weer loops was en oa gedekt is door Flokkie (dat worden van die hopeloos harig mormels vol klitten). We zullen het gauw weten. De dame loopt in haar laatste week, als ik me niet vergis.

Folklore

 Na de Saksen-reünie is het deze week Folklore-festival in Sibiu. Klederdracht- en dansgedoe uit een 5 of 6-tal landen en natuurlijk ook uit eigen land. Met dat gezing en gedans wordt een hele Tv-zender gevuld, als ik me net vergis. Mensen zijn er gek op. Mensen in pakjes, waar nooit niemand meer in rond loopt. Rare hoedjes op. En rondspringend, mn de mannen dan, wat je nooit iemand op de dansvloer ziet doen.

 Het is mijn wereld niet. Net zo goed als ik ook niet warm wordt van Hollandse klompen en de dresscode van Volendam of Urk. Hier denkt haast iedereen daar anders over. Jong of oud, maakt niet uit, alles zingt mee en als het kan gaan ook de beentjes van de vloer. Groepsgewijs natuurlijk in kringen en kringetjes en soms slingert het ook de zaal in tussen de tafels door. Soort van polonaise. Dat is nog minder aan mij besteed.

 Opzich verder aangenaam vertier. Veel la-la-la en ander klanken ipv woorden en dat mn gebracht door extreem opgetutte oudere en jongere dames. Natuurlijk in klederdracht van de streek waar ze dan wel hun liedjes vandaan komen. Een van die miepen was vergeten(?) om haar protserig horloge af te doen voor ze de bühne opging. Weet niet of het anderen ook opgevallen is, maar ik vond het niet passen. Als folklore dan ook echt folklore. Indianen met nikes kan ook niet.

Aansluiten

 De middag niet geheel verloren laten gaan. Het opstarten mag dan weer ff buitensporig veel overtuigingskracht kosten, eenmaal bezig gaat het verder op eigen kracht. De met onkruid overwoekerde tuin had niks aantrekkelijks en ik kon dat er voor mezelf ook niet van maken. Alternatieven zat gelukkig en voor het verder afwerken van de electra gekozen.

 Die alweer mndn geleden ontvangen afdekplaatjes en andere schakel- en stopcontactonderdelen heb ik al een paar keer door mijn handen laten gaan en het kostte me steeds meer moeite om te bedenken, wat ik me bij het bestellen ervan bedacht had. Waar wat en dan in welke kleur? Het zou me niets verbazen, als ik straks, waar ik dacht tekort te komen, een hoop blijk over te houden. Maar voor het zover zou kunnen komen, zal ik eerst moeten plaatsen wat nog geplaatst moet worden.

 Afdekplaatjes vervangen in de slaapkamer, waardoor er genoeg van dezelfde kleur overblijven voor mijn, nog steeds met verhuisdozen gevulde kamer. De elektrische aansluiting aan/achter de kop van het bed moet nog, maar daar komt teveel bij kijken voor het moment. In het halletje van de ontbrekende trap mist nog de bedrading. Werk genoeg kortom. Dat gaat niet in een middag lukken. Trap op, trap af. Trekveer doorvoeren. Kabels knippen. En tenslotte de muurdozen op de gewenste manier afwerken.

 Jammer dat ik er bij vijven mee moest kappen. Ja, zo raar werkt dat. Het is als met naar bed gaan. Eerst er niet in willen en er vervolgens niet uit willen komen. Tenminste, zo was het ooit. Het in bed stappen gaat me nu zelfs een beetje te makkelijk.

Gevat

 Niet onbestemd maar 'verloren' is de betere omschrijving van hoe ik me voel. Een beetje om me heen kijkend alsof alles me vreemd is, ik niet weet wat ik hier doe en meer van zulks. Leuk om dan altijd ff te kijken wat er over op het internet te vinden is. Zoals meestal word ik niet goed van al het gelul wat men er omheen breit. Noodzaak van verandering, hoogsensitieve persoonlijkheid .... De rest wil ik nieteens weten. Snel wegwezen.

 Alles moet altijd een betekenis hebben. Ja, ik weet het, het zoeken naar een waarom is me allesbehalve vreemd. En toch kom ik met regelmaat en misschien wel steeds vaker uit op een punt, dat ik denk "Ach, het zij zo, wat maakt het verder uit.". Gewoon, niks bijzonders, ff de boot gemist of laten varen, de boog kan niet altijd gespannen zijn.

 Dat ik dan een beetje doelloos door het huis drentel, in een gedachtenloze leegte verzonken aan mijn kin krab, mijn blik over de boeken, dozen en andere zooi laat glijden, eigenlijk weg wil maar niet weet waarheen dat zou moeten zijn en dan achter de laptop neerzijg, maakt het gewone eigenlijk weer bijzonder.

 Niks moeten, niks willen, alles kunnen. Kan het perfecter? Nauwelijks. Het is dat deze door de jaren heen gebrainwashte geest vindt, dat er iets te willen moet zijn, wat door het doen ervan een zekere tevredenheid geeft. Tevreden zijn met niks, zover ben ik nog niet.

Onnadenkend

 Vliegen zonder piloot. Kan het? Vast. In Parijs rijden d'r metro's zonder bestuurder. Maar zoiets gefixeerds als een rail heeft minder onvoorziene factoren dan als je letterlijk vogelvrij door de lucht gaat. Dus of ik met hetzelfde gemak in een computergestuurd vlieggeval stap? Ik denk het niet. Dat ongelukken steeds aan menselijk falen zijn te wijten, is in deze geen argument, want in de burgerluchtvaart gaat vooralsnog alles met piloten en is dus geen vergelijk mogelijk.

 De vraag zit 'm natuurlijk in het feit of alles te voorzien en dus te pareren is èn tussentijds geen communicatie tussen mens en machinie nodig is. Mn dat laatste is het terrein waarop fouten kunnen worden gemaakt. Een mens denkt, een machine doet. Een letter verkeerd in een woord, kan weliswaar als fout worden herkend, maar hoe kom je erachter, wat het dan wel moet zijn?

 Ik heb net weereens geprobeerd om met autocorrectie te werken op mijn mobiel en het na een dag of wat weer snel uitgeschakeld. Misschien dat met een hoop geschaaf binnen de functie en vooral aanpassingen aan mijn manier van foongebruik er beter mee te werken valt, maar zo 'auf anhieb' is het een absolute ramp.

 Een andere ervaring: emailadres doorgeven per telefoon. Zonder spellen, kun je er zeker van zijn, dat het misgaat en het bericht, waar je op wacht, je nooit zal bereiken, maar ook met spellen gaat het regelmatig mis. Het adres kan tenslotte vanalles zijn en het programma is geen postbode, die obv ervaring en inschatten bij een verkeerde letter of foute combi bedenkt, wat het ws zou moeten zijn. Net weer driemaal achter zo'n gevalletje aan moeten bellen, want de mens kan dan wel denken, maar is bovendien vaak stronteigenwijs. Dat kun je van een machine weer niet beweren.