Vanochtend om half zeven naast mijn bed en nu 21:11 een eerste rustmoment. Niet te verwarren met het eerste moment voor mezelf. Daar heb ik er al de nodige van gehad vandaag. Het gaat om het ontbreken van moeten en de noodzaak tot doen. Actieve dag kortom. Daarmee niet automatisch het soort dag, dat ik zou willen besteden. Je kunt wel met alles tevreden zijn, maar als het niet is wat je zou willen, schiet dat niet op. Ik ben geen verzorger, meer een verwenner, als het mij zelf uitkomt.
Heb ook nooit kamerplanten gehad, die het langer dan een paar weken uithielden. Rekening houden met een ander heeft zo zijn kaders en duideijke grenzen. Het is niet voor niks dat ik Mariana achter de broek aan zit voor het doen van de noodzakelijke hersteloefeningen. Die eigen auto is er niet voor niets gekomen en staat nu al weken te verstoffen aan de kant van de dorpsweg. Zo snel die rechterarm in een acceptabele snelheid gericht kan wisselen tussen pookje en stuur, kan ik mijn tijd weer naar eigen inzicht verdelen.
Voordeel is ook dat ze dan het portier met haar 'goede', linker arm kan open duwen en dichttrekken, dat gaat met rechts op de passagierszit een stuk minder. Ook daar moet ik een handje helpen en steeds om de auto heen voor het openen en sluiten van het portier. Sporadisch kan dat een mooi gebaar zijn, dat ik met plezier maak, als verplichting is het eerder irritant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten