Stel dat Mariana's arm nu in goede handen is, kan ik me richten op mijn eigen weinig stimulerende geesten. Terug naar inmiddels vertrouwde en bijna oude middelen. Dood gaat iedereen. Ik zal daar geen uitzondering op zijn. Mijn levensverwachting heb ik nooit ergens in de buurt van de 100 gelegd. Had ik dat wel gedaan, zou het bestaan van mijn moeder me inmiddels van het tegendeel hebben overtuigd. Dat is lijden ipv genieten. Heeft weinig meer met menswaardig te maken, als je het met de rest van haar leven vergelijkt. Zelfstandig. Kreupel. Krom. En met een actieradius, die nauwelijks nog verder reikt dan de drempel van de flat. Het gebouw, niet de wooneenheid. Het is een gevaarlijke vergelijking, maar bij een hond zou men adviseren om inslapen te overwegen.
'Gemiddeld' lijkt me een aardige, meer dan voldoende. Is me ooit ook voorspeld met de kanttekening, dat ik dan wel op mezelf moest letten. Of zoiets. Dus, laten we zeggen 65-75. Jaren geleden leek dat ver weg. Nu neig ik meer naar de 75 dan de 65 om nog een beetje gevoel van ruimte en tijd van leven te hebben. Maar de basis is niet veranderd. Ik zie me geen 85 worden. Mocht het door een vreemde speling van het lot wel zover komen, zie ik dat dan wel weer.
Het gekrompen perspectief kan eigenlijk nauwelijks nog verder aangetast worden door de intrede van een dodelijke aandoening. De decennia waar je ooit in dacht zijn al gereduceerd tot lustra. De dood zal ergens in de komende jaren toch wel een gezicht krijgen cq zijn ware gezicht tonen. Een accute aandoening, zoals het bij Frank leek te zijn, is natuurlijk net wat lulliger, maar ook daarmee haal ik in alle redelijk die 65 wel. Is het chronisch, dan hoeft zelfs 75 niet de limit te zijn. Waar maak ik me kortom druk over? Kouwe drukte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten