Ronduit beroerde dag. Snel vergeten. Roemeense afwijking of persoonsgebonden. Het hangt er ws ergens tussenin maar organiseren wordt hier verward met improviseren. Twee zeer duidelijk verschillende activiteiten. Het begint al weken, mndn vooraf met een stuk of twintig keer zeggen, dat je iets gaat doen, voordat je -bijna te laat- werkelijk actie onderneemt. Dan wordt fluks, fluks vanalles afgesproken, mensen uitgenodigd en gedaan wat verder nog standaard afgeklapperd moet worden. En dan valt alles stil. Het zaad is gezaaid, groeien en bloeien gaat vanzelf. Straks enkel oogsten.
Niks wordt gecheckt, geen afspraken gecontroleerd, genodigden niet gevraagd te bevestigen, etc. En natuurlijk komen er mensen niet opdagen, natuurlijk zijn er veranderingen op het laatste moment. Wat, wie, wanneer, waar moet doen is niet geregeld. Vanuit een zekere vanzelfsprekendheid wordt verondersteld, dat voor alles wel iemand of iets is op het moment, dat dat nodig mocht blijken. Niks wordt gevraagd, niks voorbereid of klaargezet.
Omdat ik vanwege Mariana's onwillige arm meer bij het hele gedoe betrokken was, dan anders het geval was geweest, heb ik het laatste-seconden-werk van negen uur 's ochtends tot bij zessen 's avonds mogen meemaken, aan den lijve ondervonden. Letterlijk. Rampzalig. En dat in een van drama overlopende entourage waarbij Mariana maar moeilijk kon kiezen tussen de 6 mndn herdenking van haar moeder of het ongemak als gevolg van de val. De volgende keer ga ik iets anders doen. Lijkt me slim en verstandig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten