De opgewervelde modder bezinkt gaandeweg. Niet dat het veel activiteit oplevert, daarvoor wel rust en iets van overzicht. De mix van noodzakelijkheden en mogelijkheden keert terug op de plekken, waar ze onverwachts zijn weggespoeld. Wat een val op een kerkhof niet direct en indirect overhoop kan gooien. Onhandig, soms ronduit vervelend en vooral vermoeiend. Voor Mariana mn fysiek voor mij iets minder grijpbaar.
Was het mij zondag ff teveel. Vandaag kroop Mariana al voor zessen in bed. Waar zij het met anderhalve arm moet stellen, leef ik voor mijn gevoel anderhalf leven. Heerlijk dat mantelen, maar niet heus. Je staat er niet bij stil, hebt er geen ervaring mee die het plakken van een pleister overstijgt, maar krijgt het gewoon ongevraagd voor je kaken, sorry kiezen.
'Ergst' is nog dat de situatie geheel onduidelijk is. Ws hebben nu wel zelf uitgedokterd, wat het is, maar zicht op de tijdsduur, die het in beslag gaat nemen, heb je daarmee niet. Vier, zes, acht, twaalf weken? Meer zou ook best kunnen. Hoe sneller het herstelt, hoe beter, prettiger, etc. Maar snelheid is niet alles. Het zou wel prettig zijn, als het besef zou doordringen, dat spieren en pezen iets zijn, waar je -helaas, helaas- voor het overgrote deel zelf verantwoordelijk voor bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten