Eindelijk een beetje terug bij mezelf. Ruim na negenen. Nat. Donker. Nee, ik was niet van plan in de tuin aan de slag te gaan. Niet nu. Ook morgen niet als ik het weerbericht mag geloven. Wel weer aan de slag graag en niet alleen tijd verspillen aan wachten. Dit soort compleet andere dagen als gisteren en vandaag werken niet stimulerend voor het grotere geheel. Het is bijna vergelijkbaar met terugkomen uit vakantie en weer voet moeten vatten in het normale dagelijkse bestaan. D'r ff helemaal tussenuit, maar dan niet op een manier, waar je in zou willen blijven hangen.
Ik zie het helemaal gebeuren. De laatste spontane stuiptrekkingen leggen het af tegen de eenkennigheid. Nu kan ik me leukere dingen voorstellen dan een slecht georganiseerde 6 mndn herdenkingsdienst met maaltijd en het hangen op parkeerplaatsen nabij officiële instanties en ziekenhuizen. Maar toch. Mijn eigen, zorgvuldig samengekwakte mix van dagelijkse bezigheden krijgt meer en meer de status van heilige onschendbaarheid.
En dan kun je eigenlijk nauwelijks van een ritueel spreken. Zeker niet dagelijks. Was dat maar zo. De wens is er, ja. Ben daar niet voor niks met regelmaat mee bezig. Wordt eraan getornd sluiten echter de feitelijk niet aanwezige gelederen. Dan wil ik mijn gang kunnen gaan zonder dat invulling, aanpak of richting duidelijk is. Morgen gewoon weer mijn eigen besoignes. Meer dan genoeg om mee bezig te zijn. Maar eerst ff, vrees ik, Mariana helpen om haar eigen gang weer te kunnen gaan. Twee eigen gangen in een stimulerend samenspel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten