Deelgenoten

 Maar terug naar mezelf. Genoeg te mekkeren lijkt me zo. Het verschil is, dat ik geen behoefte voel om het van de daken te schreeuwen of om anderen ermee lastig te vallen. Oké, op dat 'van de daken schreeuwen' valt het een en ander af te dingen. Ik beperk me niet tot dorp en nabij gelegen stadje, ik bazuin het de hele wereld in via het internet. Maar met een bereik van een tiental zielen of iets meer op de tig miljard potentiële lezers haal ik in absolute zin met moeite het aantal buren hier aan de dorpsstraat. Verhoudingsgewijs valt het volledig in het niet.

 Bovendien dring ik niemand iets op, forceer geen medeleven, weet dat het niet de oplossing is en erger me er bij tijd en wijle zelf aan. Het lucht op, soms tenminste, en in tegenstelling tot in mezelf praten, ziet niemand bloggen als een teken van geestelijke onevenwichtigheid. Om het netjes te zeggen.

 Klagen en mopperen is als het sputteren van een motor. Je weet dan in elk geval, dat ie nog niet compleet de geest heeft gegeven. Er is kortom hoop. Maar je hoeft er nu ook weer niet een heel dorp mee uit z'n slaap te houden.