Prachtige dag, bijna teveel van het goede zo op je nuchtere maag. Strak blauwe, frisse ochtend. Heerlijk gelopen met een deel van de honden. Katrien maakte geen aanstalte, dus bergop met Sammy zonder een onderweg afhakende dame. Sinds ik weer heuvelop ga al menig moment van ruimte en bijbehorende stilte genoten. 's Ochtends op de een of andere manier net iets prettiger dan aan het eind van de middag.
Niet vanwege de aangenamere temperatuur om te lopen, de heiigheid van het zicht of het natte gras. Alles is gewoon fris en fruitig incl. mezelf, in zoverre dat nog van toepassing kan zijn. Ik voel niet direct een aandrang om me op de dag te storten maar ook niet de behoefte om me in het gras neer te vleien. Iets waar ik aan het eind van de middag minder problemen mee zou hebben en dan niet omdat dan het gras droog is. Het is iets van een belofte, het cadeau dat wacht om uitgepakt te worden. Ochtenden hebben iets. Avonden ook, trouwens, maar dan anders.
Een goede ochtend heeft iets popelends, de avond iets voldaans, als het goed is. De belofte is er en nog net iets lekkerder is het, als je d'r niks mee hoeft te doen om 's avonds alsnog voldaan achterover te leunen. De perfecte dagen zijn zoals de zomerse ritten van Le Chalard naar Utrecht. Vier uur het nest uit, vijf uur de eerste koffie aan de autosnelweg, net voorbij Limoges, de opkomende zon aan je rechterkant rond Chateauroux, de A86 rond Parijs net na de ochtendspits, de lunch nog in Frankrijk en dan zijn het nog 2,5 uur en zit je ergens op een terras in het centrum van Utrecht aan de koele witte wijn. Niets noemenswaardigs gedaan en toch het gewenste gerealiseerd, ergo voldaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten