Rare middag. Vreemde gevoelens denderen door me heen. Natuurlijk heb ik me al een paar keer de hoek om zien gaan, maar dat is niet het bijzondere. Na het gemankeerde stadse uitje mezelf met een lichte zalmlunch verwend. Zalm en één glas witte wijn. Aan die combi kan het nauwelijks liggen, maar ergens vandaan kreeg mijn bestaan iets zweverigs. Het gevoel, mijn zicht en wat ik nog wilde doen.
Ik slingerde meer of minder slapende door huis en tuin, verplaatste wat gereedschap, heb me uitgestrekt op de binnenplaats en een uur of wat later nog steeds wazig mijn blik over de tuin laten gaan. Spitten? Nou, ik dacht het niet.
Om de middag niet helemaal in de rare wendingen vast te laten draaien, gekozen voor zaaien. Moet ook gebeuren. Na afloop nog een halfslachtige poging tot onkruid verwijderen ondernomen en het daar na een paar minuten bij gelaten. Lijf en hoofd voelt nog steeds verdwaasd aan. Als ik nwe pillen had gekregen, had ik het daar op geschoven. Nu zou ik het niet weten. Zien hoe het verder gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten