Anderhalf uur worstelen. Niet door mij maar door het leven en de dood. Ik ben niet meer dan de inzet. Het is leeg alom. In me, om me. Leeggeruimd. Leeggetrokken. De angstaanjagende leegte van wat jaartjes geleden. Minder angstaanjagende maar nog steeds onaangenaam en beklemmend. Een eenzame strijd in en om het niks. Hoe heeft Yoland haar laatste minuten ondergaan? De enige vrg die me in die bijna tien jaar nooit met rust heeft gelaten, duikt weer op.
In niemandsland twijfelend op een tweesprong. Blijft het leven of wordt het dood. Het voelt of beiden me niet willen. Er wordt niet getrokken maar geduwd. 'Niet meer' tegen 'Nog niet'. De dood lijkt aan de overhand en duwt me terug in het leven. Tenminste .... Het leven geeft zich niet klakkeloos gewonnen.
Krakend en piepend, wazig en vervreemd stap ik uit bed. Draai ik of draait de rest? Aangekleed stap ik aarzelend de slaapkamer uit. De wereld is niet veranderd. Vanochtend was het beter weer om in de tuin aan de slag te gaan. Nu komt de zon weer te voorschijn. Ach, je kunt niet alles hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten