Een beetje mopperen, een eind weg klagen en ineens zit er beweging in het systeem. Ongetwijfeld heeft het niks oorzakelijks. Was dat zo, dan zou ik er een stuk minder moeite mee hebben. Sterker nog, dan zou ik een handvat hebben om wanneer nodig in te grijpen. Zo werkt het echter niet. Het is afwachten en thee (liever niet) drinken. Een beetje als het weer. Na zon weer regen. Weinig aan te doen. Maar dan minder goed voorspelbaar.
Het mechanisme doorgronden zou aardig zijn. De omslag van vandaag biedt daar weinig aanzetten toe. Gewoon maar nemen voor wat het waard is. Wassen, spitten, koken, dag voorbij. Weinig geklaag, behalve van mijn rug. Desondanks smaakte de tuin aldoende naar meer. Dat zijn de mechanismen, die je zou moeten kunnen controleren anders dan via nekvel en een trap onder het gat.
Kop en onderarmen verbrand. Het zwarte T-shirt wit gemarmerd. En dik 10 m2 gekeerd. In het goede, reeds bewerkte deel van de tuin. Makkie dus, te doen in een middag. Hoeveel perceeltjes loop ik achter? Zal ik me daar maar niet mee bezig houden? Nog twee gemakkelijke, twee en een half moeilijkere stukken te gaan en dan begint het echte werk, het tot op heden onontgonnen gebleven deel van de tuin. Ieder perceeltje dat ik daar uit weet te slepen is een feestje waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten