Regen plenst neer in weinig korte en zeer heftige buien. Ik wacht, zoals je in steden als Rome en Parijs van die zwarte limousins op willekeurige plekken ziet staan met daarin overduidelijke chauffeurtypes in nette pakken vaak spelend op hun smartfoon. Meestal in de buurt van dure boetieks of restaurants met een portier voor de deur. Wordt tijd dat Mariana haar arm hermobiliseert. Voor je het in de gaten hebt, gaat ze het chaufferen normaal vinden. Ze heeft er sowieso al een handje van om 'Help' te roepen, voordat ze zelf geprobeerd heeft, wat volgens haar een ander beter of makkelijker kan. Zo leer je het ook nooit natuurlijk.
Over een half uur weten we hopelijk meer over de revalidatiemogelijkheden en -wijzen van haar arm. Ik vrees het ergste als de lui een beetje commercieel zijn ingesteld. Op alles wat een ander aanbiedt om te doen, zal Mariana onvoorwaardelijk ingaan. Als ze de arm zou kunnen achterlaten (tijdelijk), zou ze het direct doen. Vorige week wilde ze al ergens intern. Ook de zwembadtherapie leek haar wel wat. Waarom niet direct ergens aan een zonnig strand met vijfsterren verzorging. Het zal er niet sneller op gaan, maar prettiger is het natuurlijk wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten