De eerste twee weken was bewegen niet mogelijk. De afgelopen twee weken kon het wel, maar werd het niet van harte gedaan. Zo ongeveer dagelijks erop gehamerd dat massage, stimulans en een beetje ondersteuning tot de mogelijkheden behoort, maar dat het uiteindelijke werk, de oefeningen toch echt door Mariana zelf gedaan moeten worden. Komt ze vandaag terug van de fysiotherapeut in ruste en is teleurgesteld, dat het probleem niet in 45 minuten is verholpen. Erger nog, de man, ja een man daar zal het vast aan liggen, had haar verteld, dat ze het toch vooral zelf moest doen. Verder langskomen was zeker mogelijk, maar alleen als Mariana de noodzakelijke oefeningen deed.
Zelden iemand zo teleurgesteld gezien. Ondanks alle waarschuwingen toch aan het idee vasthouden, dat de inzet van derden afdoende resultaat zou moeten geven. En nog direct ook. Wel haar moeder na een hersenbloeding een jaar lang op de huid zitten en dwingen tot inzet, volhouden en vooral (proberen te) bewegen. Nu dus een spiegel pakken en op dezelfde wijze met jezelf aan de slag, lijkt me zo.
De man was verder verbaasd over de bewegelijkheid van de arm, had niet het idee, dat een pees was gescheurd, hield het op opgerekte kapselbanden, een verdroogd gewricht en een stevig gekneusde biceps. We gaan het twee weken aankijken. Als de oefeningen geen vooruitgang geven in het krachthersteld van de arm, vallen we terug op het advies van de luie orthopeed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten