Op de valreep gisteren nog de laatste twee niet-perfecte puzzels in het gewenste minimale aantal zetten opgelost. Dat goede gevoel probeer ik terug te vinden in de chaos van de ochtend. Met terugwerkende kracht krijgen de voorafgaande twee ochtenden alsnog hun waarde toebedeeld. De rust van het in eentje zijn. Dat was de meerwaarde. En ik hoefde er niks speciaals voor te doen.
Normaal is het al een beetje een kwestie van uit de wind blijven maar met Mariana's problemen met haar arm wordt het aantrekkelijk om een paar uur vroeger uit bed te stappen. Hoe rotsachtig ze ook in de branding van het leven kan staan, ze haar moeder door een hoop ellende heen geholpen heeft, met een kwaaltje blijft er weinig van over. Behalve dat het hele dorp en nabije stadje moet weten, dat ze 'lijdt', is het kreunen, steunen en klagen binnen de vier muren erger dan verplicht luisteren naar klassiek muziek. En dat was samen met thee drinken tot op heden de ergste straf, die ik voor mezelf kon bedenken.
Het wil er maar niet in, dat oefenen de enige oplossing is om de arm weer volledig in functie te herstellen. Kost tijd, kost moeite en af en toe ook pijn. Niet vallen is beter, maar de val is niet meer terug te draaien. Wel de gevolgen ..... met oefenen en geduld. Net als Mariana het idee heeft, dat de dubbele dosis slikken van een medicijn je sneller geneest, is nu de fysiotherapeut het idee-fix. Wat gebeuren moet is helder. En de oefeningen zul je toch echt zelf moeten doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten