Onderuit. De balans slaat door dan wel terug naar de verkeerde kant. Eerst bulderen van het lachen en vervolgens passeert iets de revue, dat de lol laat omslaan in getob. Een geniepig triggertje met doorpakkende reikwijdte. Naast de sentimentaliteit heeft de leeftijd niet zolang geleden de intrede van nog een vreemde eend in mijn leven tot gevolg gehad. Zorgen maken. Zorg maken om zo ongeveer alles. Geen prettige bijkomstigheid. Ook weer zoiets waar ik anders nauwelijks mee bezig was. Ook niet nadat mijn pomp had gehaperd. Is dat de opmaat naar het vastklampen aan de laatste strohalm van het leven?
En fysiek natuurlijk een haast onuitputtelijk scala aan mogelijkheden om je zorgen over te maken. Het kraakt en piept dat het een lust is. Als ik mijn aandacht zou richten op alles wat d'r mankeert, mogelijk dan wel feitelijk, dan zou ik beter een vaste kamer ergens in een algemeen ziekenhuis kunnen reserveren. Soms schiet het relativeringsvermogen echter te kort en slaat de hypogondrie zijn slag. Dan kom je tot nergens op gebaseerde verzuchtingen als "Hopelijk is het me nog gegund om Sammy en Katrien te mogen begraven." Daar komen dan twee van de allerzwartste kanten bij elkaar. Daar is geen lol aan. Zingeving, toch al niet mijn sterkste kant, gaat wieberen en wij zijn weer bij 'Af'. Gewend was ik het al. Het begint nu te vervelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten