Kantje boord. Tussen het wereldse geweld vragen de persoonlijkebeslommeringen hun eigen aandacht. Eisen die op, op niet mis te verstane wijze. Altijd weer vervelend. Ook al kan het soms deugd doen, dat je het met meer afstand weet te ondergaan en je niet de hele mallemolen door hoeft alvorens rustig verder te kunnen gaan met wat je van plan was. En dat laatste was gisteravond: slapen.
Het kwam van verre maar wist me niet te verrassen. Was ik zo alert of het mechanisme zo plomp? Is de dood over het algemeen als die mug, die irritant rond je hoofd zoemt, dat boven het dekbed uitsteekt, gisteravond was het die olifant die herkenbaar maar onontwijkbaar aan kwam zetten en bovenop me plaats nam.
De trigger blijft in nevelen gehuld, maar als het balletje rolt, ben ik het die het opjaagt. Als ik tenminste niet uitkijk en gelukkig deed ik dat gisteravond wel. Voordat het ongemak concreet tastbaar werd de oordoppen ingedaan en de bekende mix van woorden, muziek en geluiden er tegen aan gegooid. Werkte wonderwel goed. Na wat aanzetten tot ouderwets nachtelijk spectakel ben ik ergens in slaap gevallen zonder steeds weer op te schrikken, net voordat het zover is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten