Een bank voor het huis. Het heeft voor mijn gevoel jaren en in realiteit een jaar geduurd, maar het ding staat er. Nog niet de definitieve versie, schat ik zo in, maar iets wat aardig in de richting komt, maar ietwat ieltjes van constructie is. Daarvoor wel eenvoudig te vervangen qua onderdelen, mocht iets stuk gaan.
Nu kan ik, en niet alleen ik, aan het eind van de dag voor het huis neerploffen in de zon. Vraag is, hoelang zal ie er staan? Gaat men het bezit respecteren of is het op een ochtend ineens verdwenen. Moeilijk voorspelbaar. De bank is geen 'teveel' , dus wat dat betreft zal er niemand oneigenlijk aanspraak op kunnen maken. Het is ook iets, wat niet als rozenstruiken of geraniums in je eigen bloembakken gezet kan worden, zonder op te vallen. Dat gebeurd zelfs door de directe buren. Hard maken kan ik het niet zoalng ik ze niet betrap, maar mijn hand in het vuur van het tegendeel steken, weiger ik resoluut.
Maar een bank(je) dus. Langzaam schuif ik op naar dorpse gewoontes. Naar de goede dorpse gewoontes. Kletsen. Tijd voor elkaar hebben. Roddelen hoeft voor mij niet, maar dat lost het hindernis van de taal op. Kijken wil ik en dat mag, wordt zelfs gewaardeerd. Leuk is dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten