Weggedoken in de kussens, bij het licht van het telefoonscherm jezelf afvragen wat je eigenlijk wilt, nog wilt, waar je je dag mee zou willen stukslaan? Hef bleef ff akelig stil in de bovenkamer. Geen wereldreizen in elk geval. Nooit de behoefte toe gevoeld. Ook dat onbewoonde eiland is een gepasseerd station. Klussen is tegenwoordig meer een moetje dan een uitdaging. Zelf ergens op een 'leuk' terras hangen kwam niet boven drijven.
Rome, Barcelona, Baros of Coves maakt niets uit. Dat is niets anders dan de setting waarin 'het' moet gebeuren. Daar zitten wat verschillen tussen maar in de kern is dat niet meer dan de woon-, eet- en slaapplek. Nu is het een wereld van verschil of je je boodschappen voor het koken in het souterrain van Lafayette aan de gelijknamige boulevard in Parijs doet of in het buurtwinkeltje van Coves. Ook de terrassen hebben in Parijs een duidelijke meerwaarde. Maar krijg ik met terrashangen en koken en dag voor elkaar gebokst, na afloop waarvan ik met een tevreden gevoel in mijn bed stap. Een bed en slaapkamer waarin Coves straatlengtes voor ligt op de Lichtstad? Neuh.
Dus? Er is maar één antwoord: Via het blog bezig zijn met mezelf. Zonder verdere activiteit lijkt me dat dan weer een doodlopende straat. Toch? Tenzij ik natuurlijk op mijn fantasie overga of, wacht, er is meer, de actualiteit ruimer baan geef in mijn schrijfseks (Freundiaanse verschrijving?) dan nu het geval is. En dan heb je ook nog de schrijfsels van anderen, mn die in boekvorm, daar valt best het een en ander over te ventileren en bovendien is lezen een goede tweede bezigheid.
Hoe het ook zij, waar ik nog zin in heb om te doen, is bar weinig. En ergens bevalt me dat niet. Dat zoiets als de tuin bijna als een verplichting voelt, is gewoon belachelijk. Het is als met de conditie. Ik voel mijn leven krimpen. Dat kan niet mijn bedoeling zijn. Of toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten