Overwegen

 "Niet zoveel op hebben met het leven." Raar eigenlijk. Als ik nu met hongeroedeem in het zuiden van de Sahara had rondgescharreld of coca-kauwend in Bolivia over het Titikaka meer had zitten staren of als homo was gerekruteerd door de IS, dan zou ik me daar een stuk meer bij kunnen voorstellen. Ik heb notabene best een grote greep op mijn bestaan gehad. Heb die nog steeds. In theorie dan, want in praktijk maakt ik d'r weinig gebruik meer van.

 Zo ontevreden over de resutaten? Nou nee. Twintig jaar eerder eruit stappen is ooit het idee geweest en is eigenlijk een van de weinig  dingen, die ik wilde en nooit is gerealiseerd. De rest, zoals kinderen, reguliere baan, had gekund, maar is er niet van gekomen. Ook nooit echt het streven geweest. Dus niks waar ik nu achteraf over kan tobben. Heb ook niet het idee, dat ik daar mijn tijd aan verspil.

 Ergens heeft het bezig zijn met alles wat met het leven heeft te maken zijn zin verloren. Consumeren, een beetje voorthobbelen is het enige haalbare dat over is gebleven. Lijkt het. Maar waarom, waardoor?

 Werken, ergens voor gaan of zelfs vechten ... het zijn aangetastte, besmette woorden geworden. Ik mijd constructieve activiteiten als de pest. Zonder dwang of overreding loopt weinig. Moeite is teveel gevraagd en lukt het toch dan in een ontmoedigend tempo.

 Probeer ik de wat twijfelachtige veranderingen te accepteren, in zoverre dat mogelijk is, word ik daar niet vrolijk van. Vlees noch vis. Dit is het gewoon niet, hoe je het ook wendt of keert. Ik schiet er niks mee op. Word er niet blij van. Ben druk zonder resultaat. Dit moet anders.

 Het leven mag dan geknakt dan wel over de top zijn, een hoop glans hebben verloren net als fysieke flexibiliteit, zin om een punt er achter te zetten heb ik niet. Dus? Ik zal er toch iets van moeten maken, al moet ik dat laatste restje zin aan de haren uit de onmogelijkste wegkruipplekken trekken.