Hoe zit het met (de rest van) mijn leven? Waarom blijft de gewenste soepelheid uit? Waarom ontwijk ik initiatieven en geef ik bergen de tijd om te ontstaan, terwijl ik me anderzijds opgejaagd voel door de snel in omvang krimpende levensduur? Waarom grossieren in tegenstrijdige benaderingen, in veel willen en niks doen? Heb ik de gewenste rust niet gevonden of sta ik 'm me niet toe? Wat maakt, dat ik het gevoel heb achter de feiten aan te lopen, maar die feiten nauwelijks weet te benoemen? Had ik nog iets gedaan willen hebben wat tot op heden niet gebeurd is? Een topprestatie? Een monument? Een vingerafdruk op de eeuwigheid? Mij schiet niks te binnen.
O, er zijn wel dingen, die ik me ooit bedacht heb, maar nooit gebeurd en/of tot stand zijn gekomen. Een boek bij elkaar schrijven had me wel leuk geleken. Een paar jaar in mijn eentje op een onbewoond eiland had ik niet geweigerd. Is d'r meer? Ik graaf diep en dieper. Op mijn 40ste stoppen met werken. Ja, dat zit dwars, omdat het had gekund. Maar goed, dat had ik niet alleen in de hand en speelt bovendien niet meer, want werken kan ik al jaren naar believen doen of laten.
Nog iets wat wel hout snijdt? Eigenlijk alleen maar zaken, die wel gerealiseerd zijn, zoals een geheel eigen huis. Lullig dat het pas in je laatste levensdagen lukt, maar als baby had ik het niet voor elkaar gekregen. En natuurlijk het belangrijkste van alles: per saldo kan ik zoveel pootje baden als ik wil. Dus, waarom die permanent wringende onvrede?? Waarom steeds weer dat idee, dat wat ik doe niet voldoende is of zelfs niet dat wat ik eigenlijk zou willen? Welke lat is het, waar ik me aan afmeet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten