Het lijf moet nog wakker worden, maar de geest is al druk in de weer. Half zeven. Ontbijt achter de kiezen. Twee koffie op en bijna uitgeblogd voor vanochend. Da's niet verkeerd. Zometeen fris en bijna fruitig de heuvels op en aansluitend spijkers met koppen slaan. Na al die dagen, dat ik me dat 's morgens bedacht heb en 's avonds moest constateren, dat het niet gebeurd was, is het misschien aardig eens woord te houden, ook als ik daar niemand anders dan mezelf mee heb, door het niet te doen.
Het werkt vertragend. Iedere dag weer een schep erbij. Omgekeerde versnelling. Een belemmering, die inmiddels in alles doorwerkt. Wachten lost dat echt niet op. Dat hoeft mij niet verteld te worden. Daar weet ik alles van. Ben ik expert in. Het heeft een paar decennia gekost en mij verder niks wijzer gemaakt. Ik ken het, herken het en probeer het te ontkennen. Het moet een beetje zijn als die bergbeklimmer die een paar jaar geleden ineens wereldnieuws was vanwege een film over zijn leven, waarin hij zelf zijn arm amputeert om uit een benaderde situatie te komen.
Ik heb die film nooit gezien, ook niet het fragment-suprême, dat ongetwijfeld op YT circuleert. Niet mijn stuk taart. Me wel vaker afgevraagd of ik in een soortgelijke situatie tot zo'n handeling in staat zou zijn. Ik ben mezelf het antwoord schuldig gebleven, maar als ik eerlijk ben, geloof ik, dat ik al kreperend zou blijven hopen, dat de arm op een goed moment gewoon loskomt. Zò dus, tegen beter weten in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten