Gevaarlijk ...

 Moe, maar deze ene moet nog. Het is het muntje, dat je in de fontein/rivier flikkert in de hoop, dat de onzin, die je verteld is, een kern van waarheid bevat. Verder niet interessant. Een voorzet, door de rest van 2017 te volgen als goed voorbeeld. Laat 2017 het jaar worden van de terugkerende rust, van het hervinden van kalm kabbelende wateren. Niet te kalm natuurlijk, maar kalm op de gewenste wijze en bijpassende momenten.

 De rust om na het uitlaten van de honden voor de poort te staan en de lege dorpstraat in beide richtingen af te kijken zonder enige bedoeling of verwachting. De rust voor blog, krant en koken. Voor tuin en klussen. Voor mezelf en de ander. Voor Coves en de rest van Europa. Voor steden en tussenliggende streken. Voor opborrelende ideeën en confronterende meningen. Voor boeken, plaatjes en weldadige tonen. Voor van alles en als het ff kan net iets meer.

 Zou mooi zijn, als ik straks op Oudjaarsavond met een fles Champagne in de ene hand en een gevuld glas in de andere terugblikkend op het gepasseerde jaar, zou kunnen zeggen "2017 was aangenaam verpozen!"

Insi(ë)steren

 Op het nippertje van januari, maar gedaan. De Kerst is terug in de dozen en naar zolder vertrokken. Nu ff Valentijn's dag voorbij, Carnaval herdenken en dan op naar de Pasen. De kippen zijn al begonnen met de eieren. 'En groupe' hebben ze geen winterstop gehouden. Bijna elke dag was er wel eentje of zelfs meerderen. Soms bevroren, meestal bruikbaar.

Het is weer een prachtige dag. Strak blauwe lucht. Mogelijkerwijs was het een van de laatste nachten deze winter, dat het kwik door de -10° heen is gezakt. Tijdens onze afwezigheid schommelt het zelfs rond de nul. Een geruststellend idee. Geen bevroren ellende. De vorst zorg hier en daar wel voor schade. Het zijn gelukkig maar kleine dingen, maar het is iets waar ik niet zo bij de mogelijkheid heb stilgestaan. Stenen barsten, de aardewerken hanen op het dak schilferen, hoeken van randen langs de bestrating verbrokkelen en de aannemer is duidelijk te lang doorgegaan met de vorst. Het trottoir van de buren is gewoon beroerd. Dat mag (moet?) van mij betreft wel over.

 Voor het eerst sinds 2 weken weer in de kroeg, maar de rust voor de krant ontbreekt. Koffie, geld overmaken en terug naar Coveș. Werkelijk werk maken van de voorbereiding voor de werkzaamheden in mijn kamer. Het is heerlijk om nergens mee bezig te zijn, maar er gebeurd dan ook werkelijk niks van wat je wel zou willen, dat het uitgevoerd wordt. Spanningsveldje.

Dromen

 Het verhaal dat inmiddels enige hfdstkken cq. jaren in Italië speelt, is misschien niet het rustgevende deel van het verhaal, maar het laat me wel iets anders beseffen. Namelijk dat de droom ooit een tijd in Italië/Umbrië, Rome, Barcelona of Parijs te verblijven ws verkeken is. Of in elk geval verkeken is, als ik weer voor honden kies. Dromen, waarvan duidelijk is, dat ze altijd droom zullen blijven.

 Zijn er meer? Volgens mij niet zoveel. Het hebben van een Porsche 911 RS of hoe die afkortingen ook zijn, is fysiek allang een gepasseerd station. Een bounty-eiland heb ik inmiddels èn in stijl bezocht. Wacht, de voettocht door Europa, dat is er nooit van gekomen en zou best nog kunnen. Een restaurant? Dat is een droom waarvan me nooit duidelijk is geworden of ik dat werkelijk wel wilde. Zeker na de paar tropenjaren in Frankrijk heeft die droom, die ooit in de Vogezen is opgedoken, een deel van z'n aantrekkingskracht verloren. Is er meer? Qua hebben nauwelijks. Qua doen dan? Niet dat het me zo te binnen schiet.

 Best goed gedaan, dus. Een tevreden mens, zou je kunnen stellen. En misschien, wie weet, gaat het er  toch nog eens van komen, die een paar mndn ( jan, feb en/of mrt) in een stad als Barcelona. Het trekt me meer dan 3 mndn op een eiland voor de kust van Thailand. Ook niet verkeerd, maar daar ligt mijn hart niet.

Levendig?

 Het lijkt erop alsof het boek van Zsuzsa Bánks me kalm(er) maakt, rust geeft, onrust kalmeert. Is het de kadans van de schrijfstijl, de verborgen, donkere dan wel gemankeerde kant van de meeste hoofdpersonen of de setting in Italië? Of ben ik gewoon rustiger en lees daardoor een boek?

 Dat laatste is het niet helemaal als het het al is. Grossman's vertelling kon me bij de keel grijpen, een verloren gevoel geven, laten verstijven van ongeloof of alles tegelijktijd. Dit boek is meer het verhaaltje voor het slapen gaan. Het sust me. En natuurlijk is daar niet één oorzaak voor aan te wijzen. Wat voor mij geldt hoeft nieteens voor een ander te gelden.

 Er worden gebeurtenissen uit het verleden aangehaald en opgehaald. Het verleden haalt soms het heden in maar verliest voornameljk aan betekenis naarmate het heden voortschrijdt. Het is een boek met een spanningsboog, die net op het moment dat het kabbelen en keutelen lijkt te worden weer een shot inhoud krijgt toebedeeld. Missende vingers, vluchtende ouders, verdwijnende broers, stervende vaders, opduikende dubbellevens, moederleugens, etc. Alles voldoende om er een heel boek apart en vol spanning mee te vullen maar nu terloops opduikend om weer onder te gaan in de stroom van het leven. Alles is belangrijk en ook weer niet. Het relatieve van het relativeren. Sussen, dus.

Gezichtspunt

 Het gezwam jaagt de overpeinzingen op zoals de grenzen de momenten hun plek hebben gewezen. Het is maar net, hoe je het bekijkt en benoemt. Herinneringen zijn er zat maar gaan vaak op in de rest en schrijfsel is eigenlijk alles op het blog. Blijven de dagdromen over. Ik kom er niet aan toe, teveel prettige werkelijkheid, die me ervan af houdt.

Weekcheck

 Hondjes kijken en foto's maken.

 Oogjes zijn inmiddels open. Het piept nog steeds alsof hun leven ervan afhangt en dat doet het natuurlijk, want moeder en melk zijn de kreten, als je het vertaalt..

 Beweging blijft nog beperkt tot de halve meter in de rondte, die het nest vormt. Een nest van schapenwol trouwens. Ooit geschoren, nooit gebruikt. Iets wat tegenwoordig eerder regel dan uitzondering is. Volgens mij valt het volgens de EU-regels inmiddels zelfs onder boederij-afval, dat verplicht en apart vernietigd dient te worden. Maar dat is een vage registratie ergens in de wijde zakken van mijn geheugen. De herder kwakt het dus het liefst in zakken op de betreffende erven naar rato van het aantal schapen, dat hij ervan onder beheer heeft.

 Niet gek bekeken dus van Lady. Weinig dat de warmte van zes pups en een moederdier beter vasthoudt dan dit basis materiaal.

 Na ruim 2-2,5 week beginnen de pups aardig verschillen in formaat te vertonen. Eentje springt er duidelijk uit qua grootte. De rest ligt dichter bij elkaar.  Terug uit Barcelona moet het een prachtig gezicht zijn, als ze op hun wankele pootjes staan en de wereld keffend tegemoet treden. Als ze tenminste ondertussen goed verzorgd zijn en niemand zich er met mindere bedoelingen tegen aan bemoeid heeft. Eigenlijk kunnen we niet weg ..

 Lady maakte een duidelijk verschil tussen mij en Mariana en de vrouw met de sleutel. Zij liepen vooruit naar het schuurtje, maar daar was moeders het niet mee eens. Ze dook van achter naar Mariana's hielen. Meer voor de vorm cq als waarschuwing dan om werkelijk toe te happen, maar toch. Met mij voorop was niks aan het handje. Met links Lady voeren en met rechts foto's maken en de pups betasten. Altijd leuk, jong spul, tenminste bij dieren.

Onhonds

 Hond weer 'thuis'. Twaalfhonderd Lei ..... voor een hond, die jij niet gekozen hebt, maar die jou gekozen heeft. Duur grapje. Maar het, sorry hij loopt na drie dagen weer alsof niks aan het handje is. Na een buikoperatie, het wegknippen van een stuk darm en alles weer netjes aan elkaar naaien. Vergeleken daarmee zijn mensen toch maar een slappe hap.

 Hij lag rustig maar vol achterdocht in een traliekooi en verdomde het om op te staan en uit de kooi te komen. Weinig verbazingwekkend. Het zal je maar overkomen. Je voelt je niet zo lekker. Loopt al een paar dagen rond met het idee, dat iets niet klopt, zonder nou te weten, wat het is of wat je er tegen kunt doen. Ineens wordt je door een bekende in een ruimteschip gezet en zie je de omgeving om je heen verdwijnen, zonder dat je zelf beweegt. Onbekenden wezens in rare pakjes kneden wat in je, steken controle-apparatuur in je openingen en prikken vanalles in je lijf. Je wilt niet, maar kunt er weinig tegen in brengen.

 Ergens verlies je je bewustzijn en als je weer bij komt doet je buik pijn, waar een groot pleister zit geplakt. Het duurt ff voordat de wereld weer scherpe contouren heeft en jij je herinnert, dat je niet weet, waar je bent. Ja, ergens met zeer beperkt bewegingsvrijheid. Na een paar dagen zie je een bekend gezicht, maar denkt "Amehoela, niet weer!" Maar wederom heb je weinig in te brengen in het verloop van de gebeurtenissen en kom je weer in dat vreemd ding terecht, dat voor jou beweegt. Dat het je dit keer brengt waarvandaan je vertrokken bent, zie je pas als het geval openklapt. Phoe, gauw naar binnen, voordat nog meer rare dingen gebeuren.

Zorgzaam

 Buiten met de honden de dierenarts aan de lijn. Flokkie, de rastafa kan opgehaald worden. Het hersteld gaat naar wens. Mooi. Ik mist z'n enthousiasme, als ik 's ochtends de ladder afdaal om de honden te voeren. Z'n ondeugende kop als hij weereens verschijnt na een van zijn strooptochten. Het is een beetje ondankbaar, bijna oneerbiedig naar de oude garde toe, maar die nemen inmiddels toch meer dan ze geven.

 Geen probleem na jaren hun (teveel aan) enthousiasme met me gedeeld te hebben, maar toch. Het is,  als je moeder verzorgen, als ze bejaardenhuisrijp is. Daar kunnen wel hele tranentrekkende dankbaarheidsverhalen van de verzorgende kant over afgestoken worden, maar zo'n oud mens is zelden meer dan een klagende zit-in-de-weg, waar je mn werk aan hebt ipv steun en/of gezelschap. Ja, ik ben niet zo'n mantelaar. Daarvoor moet je niet alleen in de wieg zijn gelegd maar ook voor opgevoed zijn cq jaren op je ingepraat zijn, dat de aankomende verzorging van je ouders de normaalste zaak van de wereld is. Was ooit, maar dat was voor mijn tijd. Wordt het misschien weer, maar dat is na mijn tijd.

 Mijn deel draag ik af aan de verzorging van de honden. Je hebt er altijd zorg aan. Het zijn eerst kinderen, die nooit opgroeien en continu gecorrigeerd en in de gaten gehouden moeten worden, en op een bepaald momenten switchen ze naar bejaarden, die niet meer alles kunnen en verzorging behoeven. Ach, ik denk maar, dit was in elk geval mijn eigen keuze.

Slaapperikelen

 Weer een nacht met diepe slaap. Ergens weliswaar vagelijk wakker geweest, maar dat mag geen naam hebben. Middernacht onder zeil. Half acht voor het eerst bij de positieven. Dat klinkt bijna ongeloofwaardig in mijn oren, maar ik ben er zelf bij geweest. Het is waar.

 Is het enkel weer een oprisping? Is het een volgende maar dan weer langer opgerekte periode van vooruitgang? Is het dom toeval of heeft de rust zijn posities weten uit te breiden dan wel te versterken? Ik zou niet tegen zijn. Heb nog steeds het idee, dat ik op het terrein van rust en mn slaap achterloop. Nachten waarin ik niet door mezelf opgejaagd en gek gemaakt wordt of met andere dingen dan slapen bezig ben, zijn van harte welkom. Uitgerust wakker worden, wanneer was dat voor de laatste keer geen regelbevestigende uitzondering?

 Enig minpunt was de drukke droomwereld, waarin ik tegen de ochtend terecht kwam, waarbij ik op het eind een steile weg omhoog moest, zo steil dat ik moest kruipen. En dan een weg die ogenschijnlijk in het niets eindigt. omdat hij ws ook weer steil naar beneden gaat. Dan in een bocht naar rechts zicht krijgen op een gigantische, hoog uit het landschap oprijzende brug. Een boog van vele tientallen meters hoog en honderden meters lang. Ik kromp ineen, verkrampte. Niet alleen in mijn droom. Het was alsof een grote grijper me in mijn kruis pakte en daar eens goed hard in kneep. Lekker waker worden is anders. Maar voor zo'n bijna compete nacht heb ik dit er wel voor over. Maar het mag minder.

Tijdsgewricht

"Schicksal oder Zufall" Daar begint de achterflaptekst mee op het boek, waar ik nu in bezig ben. Een vraag die vanavond nav het boek door mijn hoofd schoot. Niet mbt de factoren die op onze levensweg bepalen wat we later als volwassen zijn, maar vanwege de beschrijvingen van Rome en Umbrië. Ik zou het zo zelf geschreven kunnen hebben. Het is bijna een duikeling door een tijdgat. Je eigen tijd, beleving en belevenissen beleefd en beschreven door een ander en daar zelf weer kennis van nemen, alsof je als onzichtbare persoon met ze meeloopt.

 De kennismaking met Rome, de hitte, de pleinen, de bars voor de lokale geluiden. Maar dat is niet zo bijzonder verder. Wel de 'vlucht' naar de zee en vervolgens het achterland in naar een huis wat je niet weet te vinden. Je een bar in loopt om de weg te vragen en je die rijkelijk omkleed met gebaren gewezen krijgt van iemand, die met je meegaat. Dat was onze eerste aankomst in Ferentillo, bar Luna en huis I Salari. Niet achter een kerkhof maar met uitzicht op een kerkhof. De zonwarme muren, het krekelconcert in namiddag en avond, de gloeiwormpjes, de maan, de lange oude tafel voor al mijn papieren, de wijngaardslakken die je na een regenbui nauwelijks kon ontwijken, de 'vondst' van de oude watermolen, etc. etc.

 Zo krijgt het boek een meerwaarde, die de waardering vertroebeld. Als buitenstaander wordt je er op oneigenlijke gronden ingezogen. Maar dat is voor latere zorg. Nu zou ik met een "Beam me up, Scotty" zo op het geitenpadje naar de entree willen staan en onder de boog door de steeg in willen lopen naar de voordeur van het huis, waar een aantal zeer bijzondere zomervakanties zijn genoten. De houtkachel opstoken en de deur naar de eetkamer met de lange smalle tafel openen in de hoop, dat mijn vriend na al die eeuwen ook die laatste paar jaar heeft kunnen wachten.

Boekwerken

 Het gaat langzaam, maar het boek pakte me meer en meer. De stijl is zo compleet anders, het onderwerp gekrompen van wereldverloop bepalend naar persoonlijk gepiel op de vierkante mm ergens in Duitsland, niet ver van de Neckar. Geen getob met ideologische vergezichten, geen tijdsbeeld. Het zijn drie opgroeiende levens, die elkaar gevonden hebben, alle drie op eigen wijze uit de normaliteit naar de marge geschoven en toch in de grote stroom meegaan. Tenminste vooralsnog. Ik ben pas halfweg.

 Bijzonder blijft ook de consequent toegepaste herhaling van reeds verstrekte informatie. Het stoort niet echt (meer), maar voelt toch wel aan alsof je geheugenvermogens in twijfel worden getrokken. Het levert niks extra's op, legt nergens een speciale nadruk en voegt logischerwijs weinig toe.

 Waar het boek heen stuurt is me nog niet duidelijk. Iets met volwassen worden en je achteraf afvragen wat waar gebeurd is of net opgehouden is te gebeuren, waar veranderingen zijn begonnen. Alsof radslag slaan en in lindebomen zitten iets is, dat je op je veertigste nog steeds doet, omdat je daar op je achtste mee bent begonnen.

 Wat wel mooi is in het boek, is de terloopse wijze, waarop ingrijpende gebeurtenissen in iemands leven aangekaart worden. De afslagen worden vloeiend genomen, een beetje tussen neus en lippen door zonder dat het afbreuk doet aan de betekenis. Per saldo is Bánk's boek niet oninteressant maar minder meeslepend dan het Stalingrad epos van Grossman.

Muf

 Mijn grijze massa protesteert. Ook die wil zondagsrust. Statistische bespiegelingen niet voor de lunch. Zeker niet na een dergelijk dankbaar diepe nacht als de voorafgaande. Ja, over de nachten de laatste tijd weinig te klagen. Maak met grote regelmaat 2-uurs sessies, maar de wakkerligtijd tussendoor is verwaarloosbaar. Anders werkt het met het ontwaken.

 Iedere ochtend weer dat katerige begin. Na een fles wijn, een paar biertjes en een borrel zou ik zeggen "Soit, niet meer wat het geweest is, maar oké." Het waren gisteren echter slechts 3 glazen wijn en een Duvel, waarvan een glas wijn met de lunch. Dat zijn toch bijna geheelonthoudersaantallen.

 En dan toch met die vermeende spijker in je kop de ochtend tegemoet treden. Het houdt geen uren aan, belemmert me niet in mijn bezig zijn en nodigt zeker niet uit tot een therapeutische versnapering. Desalniettemin spring ik 's ochtends niet fris, fruitig en fit het nieuwe bed uit. Eenmaal buiten en in beweging verdwijnt de grauwsluier gaandeweg en achter de laptop verdwijnen ook de laatste dotten wat. Mag hopen, dat dit niet ook onder categorie "Leeftijd" valt. Waar je niet allemaal mee moeten leren leven, als je niet zoveel leven meer hebt om te leren!

Woordelijk

 Het derde 'Ochtendgebed' als titel. Eerder was er een in dec 2014 en daarvoor in nov 2013. Het woord komt verder nog in 6 blogstukjes voor, maar dat is minder interesssant. Was prettig geweest als de bezoekersstatistieken van Google zo gedetailleerd zouden zijn als de zoekfunctie binnen het blog. Het zou natuurlijk prachtig zijn om in de ruim 4000 bijdrages geen titeldubbelingen te hebben. Soms let ik erop, soms niet en soms kom ik er niet omheen of weet gewoon niks beters te verzinnen.

 Mijn woordenschat is, denk ik, niet aan de karige kant, dus het gemiddelde van 10.000 woorden wat ik ooit ergens zag, slaat niet op mij. Andere getallen spreken van 38.000 tot 42.000 woorden met een theoretisch maxium van 250.000. Meer Nederlandse woorden zijn er schijnbaar niet. Ik ga het niet na tellen. Alles hangt natuurlijk af van je definitie van 'woordenschat'. Moet het parate kennis zijn, moet je het herkennen, moet je de betekenis weten per woord en/of in zinsverband, het kunnen gebruiken, etc. etc.

 Laat ik me voor het gemak 50.000 woorden toekennen. Een pagina in een boek bevat globaal 250 worden. Dan zou ik dus een boek moeten kunnen vol schrijven van 200 pagina's zonder één woord meervoudig te gebruiken. Als je bedenkt, dat het ongetwijfeld zo telt dat hoor, hoort, horen, gehoord, verhoor, etc. allemaal aparte woorden zijn, klinkt het me magertjes in mijn oren.

 De blogbijdrages schommelen rond de 200 woorden. Dat zijn in totaal dus ruim 800.000 woorden. Hoeveel daarvan zouden uniek zijn? Daar heeft Google nou weer geen antwoord op. Maar oké, op naar het miljoen. Word ik toch ergens nog miljonair mee.

Ochtendgebed

 Mariana naar de kerk. Sinds de dood van haar moeder een trouwe kerkboeklezer, maar dat ze zomaar naar de kerk gaat, heb ik nog niet meegemaakt, behalve 's nachts met Pasen. En helemaal 'zomaar' is het nu trouwens ook niet. Er moet kerkbijdrage betaald worden en de stoelen worden -tegen betaling- verdeeld. Mariana wil de stoel van haar moeder in de wacht slepen. Je zou zeggen, dat moet geen probleem zijn, maar er schijnt ook een ander mens op de stoel te azen. Hopelijk draait het niet uit op een teleurstelling. Volgens mij is het onderdeel van haar verwerkingsproces, dat de huibuien inmiddels voorbij is, maar nog steeds als een deken over haar leven ligt.

 Kerk, dus. Het rijk voor mij alleen, ook op zondagmorgen. Nu zou ik natuurlijk in een kookreflex moeten schieten en zorgen dat de kippensoep met ballen straks op tafel staat of minimaal klaar en warm is. Ik voel niks wat daar op lijkt. Rustig wakker worden. En vervolgens verder zien. Het is zondag. Nog net iets meer afkeer van wat ergens nog een zweem van 'moeten' vertoont, dan in de rest van de week. In elk geval vandaag. Nagenieten van de nacht, de ronde met de honden en de eerste koffie. Aan de rest ben ik nog niet toe. Als ik ergens een neiging toe voel, is het om terug in bed te kruipen. Iets wat ik in bijna tien jaar niet meer heb gedaan. Over verwerken gesproken...

Vastgelegd

 Een oud mens schandpalen, omdat ze een portemonnee in haar zak steekt. Ik zou het niet eens 'stelen' willen noemen. Meer vinden en niet teruggeven. En dan brengen in zo'n soort programma als "Opsporing verzocht". Vraag me dan toch af of ze niks beters, spannenders of urgenters in de pijplijn hadden zitten. Dat het mens een dag later zelfmoord pleegt, notabene na zich netjes gemeld te hebben nav het programma, is weer een ander verhaal. Je moet wel erg labiel zijn, als deze opsporingsmethode daar de aanleiding voor zou zijn, ongeacht het zwaar overtrokken karakter. En volgens mij niet in staat zijn om in alle rust een portemonnee 'mee te laten gaan', die onbeheert achter blijft. Dat muisje gaat nog wel een staartje krijgen idvv een schadeclaim. De verantwoordelijke personen van het OM, waar de familie mee in gesprek wil gaan, mogen hun woorden wel op uiterst gevoelige goudschaaltjes leggen voor ze ze uitspreken.

 Maar daar gaat het me allemaal helemaal niet om. Het was meer een uitspraak in de commentaren, die me raakte. Namelijk, dat we, ik, mijn generatie blij mag zijn, dat op de momenten, dat wij meer of minder stomme dingen deden, niet overal smartfoons op je gericht waren of bewakingscamera's een oogje in het zeil hielden. Dat portiekjes nog voldoende bescherming boden en publieke uitglijers overgeleverd waren aan het aan slijtage onderhevige menselijke geheugen ipv de meervoudige bewaartic van het internet. Al die technische hoogstandjes gooien je eigenlijk op menig terrein terug in de tijd. Een hoop dingen kun je beter weer beperken tot je verblijf achter je voordeur. Maar pas op, met al die zg behulpzame, meedenkende apparaten ben je straks ook binnenshuis niet meer veilig voor digitale registratie door derden. 1984 .... Je zou willen dat het daarbij was gebleven.

Niksdoen

 Een middagje lummelen. Ik ben het nog niet verleerd en dat doet deugd. Eerst een berg dierenvoer ingeslagen, toen de innerlijke mens verzorgd en tenslotte een beetje zonder speciale redenen wat winkels in, door en uit gelopen. Scheelt dat de kledingwinkels hun aantrekkingskracht op Mariana kwijt zijn. Voorlopig zwarte jurken genoeg voor de komende mndn. Voorjaars- en zomercollecties 2017 zullen onbekeken voorbijgaan en zeker niet gepast worden.

 Tijd voor een boekenwinkel, een vluchtige inspectie van uit de kluiten gewassen flatscreens en een eerste kennismaking met stofzuigerrobots. Of dat laatste werkelijk praktisch is, daar ben ik nog lang niet van overtuigd, maar het idee staat me wel aan.

 Het is jammer, dat in het winkelcentrum nauwelijks plekken zijn, waar je kunt zitten en de stroom boodschappen scorende Roemeens voor jezelf van commentaar kunt voorzien terwijl je een vorkje prikt. Restauants en bars zijn bij elkaar gepropt in een uithoek van het centrum. Heeft zo z´n praktische voordelen, bijv. gemeenschappelijke toiletvoorzieningen en zien eten doet eten, maar het zorgt ook voor een selectie van het publiek. Het percentage winkelende passanten is minimaal. Daarvoor moet je in de 'straat' met beide grote supermarkten zitten. Da's feest.

 Er is daar wel gelegenheid voor koffie (en ander spul) en ook een plek met taart, maar niet om uitgebreid te tafelen. Ander keertje weer.

Ledigheid

 Zaterdag. Je zou het bijna vergeten. Ik denk, ik ga eens uitgebreid niks doen. Of ik dat thuis ga doen of elders, moet ik me nog bedenken. Zal wel elders worden.

Zijstraatje

 Vanochtend opende ik een keukenkast om wat weg te zetten en viel mijn oog als iedere keer weer op de potten jam, die er nu bijna twee jaar staan. Dat is een kant van koken en keukenactiviteit, die over het algemeen onderbelicht blijft. Jam maken is leuk, het resultaat lekkerder dan de gemiddelde versie in de supermarkt en in ieder geval gezonder en volstrekt biologisch, als het fruit uit eigen tuin of omgevende natuur komt. Je moet het echter wel eten, anders wordt het uiteindelijk alleen maar weggeknikkerd. Zonde van het spul en de moeite die het maken gekost heeft. Het doet afbreuk aan het plezier om er mee bezig te zijn. Hetzelfde geldt bij inmaken, taarten bakken, ijs maken, etc.

 Om plezier aan het koken te beleven èn te continueren heb je òf een groot gezin òf een winkel òf zoiets als een restaurant nodig. Het was een van de drijfveren voor het avontuur in Fankrijk en ik heb het met volle teugen genoten (en natuurlijk ook af en toe vervloekt). Soms gingen er meerdere potten jam doorheen op één ochtend. Dan heb je de neiging om die lui te vragen of ze gek zijn, maar beperkt je tot de veronderstelling, dat ze het dus wel lekker vinden.

 Koken heeft iets royaals. Een taart bakken voor twee personen zonder je zorgen te hoeven maken over zwembandjes, kun je als uitdaging zien. Voor mij is het meer gerommel in de marge. Ijs idem dito. Verdwijnt het teveel in de koelkast, of erger de diepvries, dan is het in feite opgegeven. De kans dat het nog een keer op tafel terecht komt is klein en krimpt naarmate het langer staat en tenslotte in de tuin op de mesthoop belandt, waar het zeker in deze tijd van het jaar binnen een dag verdwenen is.

Omzet

 Ik zou mezelf een paar dagen schrijfrust kunnen gunnen. Kwantiteit gaat niet boven kwaliteit heb ik net weer gelezen. Behalve dat ik uit eigen ervaring inmiddels weet, dat dit een wat te zwart-witte voorstelling van zaken is, hoop ik natuurlijk dat de kwaliteit niet lijdt onder de kwantiteit. Bovendien zie ik de kwaliteit niet automatisch toenemen, als ik de kwantiteit zou afknijpen. Gewoon doorgaan zolang als het lol, voldoening, opluchting, stimulans en meer van dat soort zaken oplevert. Voor mij dan.

 Voor een lezer ligt dat ongetwijfeld anders. Wat zou een lezer van mijn blog willen cq krijgen? Een kijkje in mijn gehannes met mijn leven? Zoiets? Eindeloos gemopper en getob in, over en met het ondermaanse? Nooit zo bezig geweest met het benoemen van mijn thematiek, als er al iets onder een hoedje te vangen is. Heb hooguit af em toe op van die verzamelwebsites gekeken onder welk kopje ik mijn blog zou kunnen aanmelden. Dat aanmelden is er dan vervolgens nooit van gekomen, omdat ik geen plek vond om aan te schuiven.

 Maar we dwalen weer af. Het ging net over schrijfrust en niet over het analyseren van mijn schrijverij op dit blog. Aantallen, niet inhoud. Kwantitatief, dus. Januari 2012: 31, 2013: 29, 2014: 82, 2015: 94, 2016: 91, 2017: 103. Een bedrijf zou met die cijfers niet ontevreden zijn. Ruim 300% meer in 5 jaar tijd. Een cijfer dat echter niet op de pageviews van toepassing is. Vreemdgenoeg. Die blijven globaal rondom de 600 hangen. Wat dan weer te maken heeft met de manier waarop Google telt en de verschillende wijzen waarop het blog bezocht wordt.

 Ik zou een flauw geintje uit kunnen halen en iedere bijdrage op een aparte pagina kunnen zetten en/of na 2 of 3 regels afsluiten met een 'Lees verder'-linkje. Dat zou een sprong in het aantal pageviews veroorzaken, maar niks aan het aantal bezoekers veranderen. En als, dan eerder afschrikken dan uitnodigen om verder te kijken. En eerlijk gezegd, stel mijn blog zou op de een of andere manier trending worden, dan acht ik de kans groter, dat me dat belemmert dan uitnodigt tot meer.

Dagverloop

 Rug, boodschappen en als extraatje de hond. Mijn vrijdag. Een koude vrijdag. Ik startte met -15º. Mariana anderhalf uur eerder met twee graden meer kou. De massage deed goed. Het scheelde niet veel of ik was in slaap gevallen. Geen rare pijnpunten kortom. Ook de supermarkt was aangenaam. Inkopen blijft een heerlijke bezigheid. Nu alleen nog iets meer met het ingekochte doen. Ik bedoel meer dingen inkopen, waar vanalles mee moet gebeuren en zin hebben, dat te doen. Meer dan popcorn poffen in elk geval.

 Ondanks de rust en de vrijheid van de vrijdag, had het vandaag toch iets gehaasts. Misschien door het gedoe met de hond, maar ws meer gewoon zoals altijd. Eerst dit, dan dat, dan zus of zo en dan retour. Zo'n soort gevoel overviel me bij het in de auto stapelen (weer de boodschappentassen vergeten!) van de inkopen.

 De auto afgesloten. De winkelwagen aan iemand gegeven, die 'm wel voor de erin zittende halve Lei wilde terugzetten en zelf teruggelopen naar een van de ingangen van het winkelcentrum. Naar een soort Konditorei. Een koffie besteld en mezelf getrakteerd op een stuk taart.

 Ineens is de wereld dan anders. Ineens ben je bezig met iets, waar geen enkele noodzaak achter verscholen zit. Ineens heb je oog voor mensen, oor voor je gedachten en geniet je van wat voor je neus wordt neergezet. Simpel en toch zo moeilijk.

Leergeld

 Een paar mndn geleden liep de hond nog voor eigen rekening over de velden. Ergens in de tijd heeft hij zich bedacht, dat ik wel aardig was, tenminste qua voedselvoorziening en is meer en meer gebleven. Volgens mij is ie opgegroeid in een omgeving met mensen. Z'n enthousiasme, aanhankelijkheid, knuffelbaarheid, etc. zijn niet van het gemiddelde niveau, zoals je dat bij semi-wilde honden tegenkomt. Het meeste blaft voornamelijk, komt pas (sneaky) directerbij, als je ze de rug toekeert en de nodige zijn ronduit aggressief. Begrijpelijk maar onhandig qua handelbaarheid.

 Neem Lady, de moeder met de jongen. Aanraken zit er na al die mndn voeren nog steeds vrijwel niet in. Naar andere honden is ze zeer duidelijk. Die worden of op de rug gelegd of krijgen haar dreigende outfit incl. geluid gepresenteerd. Geen dame dus om zonder handschoenen aan te pakken. Ik was vanavond dan ook ronduit verbaasd, dat ze voor de poort stond, toen ik met de honden wilde gaan lopen. Niks wachten en meelopen. Nee, honger en halen!

 Maar inmiddels ligt de aanloper dus met een geopereerde darm aan het infuus in Sibiu. Halfwerk is nooit een goed idee en werkt dus ook bij dit soort honden niet. Je houdt ze of bewust op afstand of laat ze toe met alle consequenties en mn verantwoordelijkheden vandien.

Onverteerbaar

 Nog dubbende bleek het beest weer overgegeven te hebben. Iets gaat hier niet goed, dat mocht duidelijk zijn. Dus de auto voor oneigenlijk transport klaargemaakt, Flokkie d'r in en eerder richting massage dan nodig, zodat ook de dierenarts nog ff meegepikt kon worden.

 Zelden zo'n eenvoudig hanteerbare hond meegemaakt. Hij liet zich oppakken, dragen, in de auto zetten, heeft onderweg af en toe naar buiten gekeken, geen blaf gedaan èn, wat stukken prettiger is, ook niets ongewensts in de baggageruimte achtergelaten. In Sibiu sprong hij er zelf uit. Gelukkig aan een lijn. Moest niets van al die voor z'n neus langs schuivende auto's hebben, maar liep met wat trekkken mee naar binnen. Het moeilijkste deed hij eigenlijk nog bij het binnengaan van de ingangsdeur naar de praktijk. Daar had hij het wel ff gezien en wilde linea recta de andere kant op, naar buiten.

 Ook verder weinig problemen. Tenminste niet met z'n gedrag. Parvo was het niet. Dat scheelde direct bijna alles. Bijna. Want men wilde een röntgen van zijn ingewanden. Leek me een goed idee. Ik wenste ze succes en verdween naar mijn eigen behandeling. Net voor ik daar naar binnen stapte telefoon. Dierenarts. Er zat iets in -naar wat later bleek- zijn darmen en dat moest er in hun ogen direct uit. Operatie. Of ik het daarmee eens was?

 De paar honden, die ik heb mogen meemaken, aten stenen, botten, brieven, kranten, theedoeken en afwassponsjes. Daarbij heb ik niet bijgehouden, wat ze in het wilde naar binnen schoven. Iets gaf de artsen het idee, dat wat er zat niet vanzelf zou doorschuiven richting uitgang. Ff gedacht dat het mijn beurs was. Later bleek het de nummerregistratie (twee met elkaar verbonden plectrum-vormige plastic registratieplaatjes) van een schaap te zijn, dat dwarszat in de darmen en daar zo goed als doorheen gesneden was. Tja , kadavers laten rondslingeren is gewoon niet handig.

Ziek?

 Aanloper is uit zijn doen. Twee dagen geleden de varkensoren (en de rest) uitgekotst, die hij enthousiast naar binnen had gewerkt en sindsdien is het niet meer de enthousiaste hond, die het was. Een tijdelijk ongemak, dat na twee of drie dagen over is, of het begin van de ellende waar een paar mndn geleden de beide pups aan onderdoor zijn gegaan?

 Op dit soort momenten is het vervelend, dat de dichtsbijzijnde goed geoutileerde dierenarts voor kleine huisdieren 50 km verderop zit. Nu is het een erg makkelijke en hanteerbare hond, maar om 'm zo zonder enige voorbereiding voor een ritje van 50 km in de auto te zetten ..... en bovendien, misschien is het niks en dan al die moeite.

Vorstgrenzen

 Het kwik duikt weer dieper in de minwaarden. De laatste dip van deze winter? Met februari nog voor de boeg een gevaarlijke gok. Het vriest al ruim vier weken onafgebroken en meer onder dan boven de -10º. Sneeuw ligt er ongeveer net zolang en de laatste twee weken blijven dat ruim 20 cm. Op de akkers en weidegronden nog steeds maagdelijk wit. In de berm vuil zwart, deels verijsd (?) en vermengd met het zand, dat hier met het zout gestrooid wordt en centimeters dik langs de wegrand ligt. Straks op te ruimen door de mensen zonder baan, die toch een paar lei willen hebben om zich af en toe droog brood te kunnen permiteren.

 De aanhoudende kou legt wonden bloot, die in betere jaargetijden verborgen blijven. Buiten gebruik geraakte electriciteitspalen langs verlaten spoorlijnen worden omgezaagd, je ziet delen van houten omheiningen verdwijnen, iemand is z'n hele voorraad spek gestolen, in 24 hebben we een slot op de schuur met de houtvoorraad moeten zetten en er zal het nodige hout in bossen en op verwilderde velden illegaal gekapt worden. Niet iedereen heeft het geld voor voldoende stookhout en als het er in principe wel is, ontbreekt het aan het inzicht of de wil om vooruit te denken cq rekening te houden met wat komen gaat of zou kunnen komen. Prioriteren. Plannen. Het zijn hier geen vanzelfsprekendheden. Soms heeft dat wat, maar voor de rest is het mn niet zo slim.

Zwerfspul

 Bed staat waar het bedoeld was. Slaapt trouwens prima. Maar voor het naar binnen manoevreren van de ombouw en mn het hoofdeind is een hoop verplaatst en moet nu teruggezet worden. Niet omdat de plek waar het stond de plek was waar het hoorde, maar omdat de plek waar het nou staat ook niet de plek is, waar het hoort, en het spul er bovendien stoort cq in de weg staat. Kortom dingen terugzetten, die nog geen plaats hebben, op de plek waar ze stonden maar niet horen te staan.

 Gelukkig vnl. dozen anders was de berg helemaal niet te overzien geweest. Tijd dat een einde komt aan het tijdperk van plekloos rondzwervende spullen. Tijd voor het aanpakken van mijn kamer. Tijd om te doen waar maandag al gedacht was me te kunnen beginnen. Maandag dus, deze week niet meer. Wel verder met voorbereidend schoonmaken en het opzetten van de helaas nog steeds mobiele werkplek, maar geen passen, meten, zagen en plakken van de samenstellende delen.

 Een eerste indruk van het boekenrek voor vertrek naar Catalaanse terrassen zou wel aardig zijn. Kan onder het genot van tapas en een mooie Rioja eventuele opgedoken eerste problemen overdacht worden. Starten, afstand, aanpakken, afstand, afmaken, afstand, genieten, op naar de volgende klus.

Tegendraads

 Zo'n afgeknepen begin van de dag. Niet de late verrijzenis, noch de was op nuchter maag of de verlate koffie dragen zorg voor dat gevoel maar het luttele aantal pageviews van gisteren: 10 stuks dank 4 bezoekers incl. mezelf. Ja, ik blijf van die dagen hebben, dat me dat wat tegenvalt. Nee, het aantal bezoekers en pageviews zijn geen drijfveren om bezig te zijn met het blog. Was dat zo, dan zou ik wel sex-verhaaltjes schrijven en dat in het Engels met veel plaatjes erbij en linken naar webcam-websites en ander bloot spul. Het is en blijft een spanningsveld, iets dubbels in mijn voldoening.

 Ergens de komende tijd, zullen wel mndn worden, hoop ik tijd, rust en motivatie te vinden om een nieuwe website á la masvieux.com op te zetten. Die website wordt zeer ws overgenomen door de nieuwe eigenaren, maar die hebben geen haast. Ik ben zeker niet de snelste in dat soort dingen, maar zij bungelen daar nog een eind achteraan.

 Ik heb, inmiddels alweer een jaar of 4 geleden, de nieuwe domeinnaam al geregistreerd. Cov.es Ik vond 'm wel aardig gevonden. Maar sindsdien is weinig meer gebeurd dan de jaarlijkse registratie betalen. Wat ik er precies mee ga doen, weet ik nog niet. Er zijn wat vage ideeën over de presentatie van mijn plek en z'n direct omgeving en dat kan natuurlijk zo ver uit de klauwen lopen als ik het zelf toesta. En daar komt vast ook een verwijzing naar het blog op te staan, maar zeker niet op de beginpagina.

 Als ik een relatief onbedorven vakantieplek, restaurant of bar ontdek ga ik ook niet van de daken af schreeuwen, dat je er geweest moet zijn en precies dat omzeep helpen, wat het zo bijzonder maakte, maar kan me wel wat mensen bedenken, die ik er deelgenoot van zou willen maken. Nee, ik probeer geen veren in mijn eigen reet te steken en dit is ook geen pleidooi voor reclame, dit is een poging de dubbelheid te illustreren.

Verwachtingsvol

 "Voor twaalf uur" is gezegd. Nog 55 minuten te gaan. En dan, wat belangrijker is, hopen, dat uit de dozen komt wat besteld is. Het is ruim een jaar geleden, dat we de bedombouw besteld hebben. Zoals met bijna alles, na mndn dubben, voor ons uit schuiven, kijken, weer kijken, internet, winkels en geaarzeld tot op het moment waarop de handtekening de koop bevestigde. Je kunt dus gerust zeggen, dat we niet over één nacht ijs zijn gegaan.

 Dat in juli iets uit de dozen kwam, wat zelfs in de verste verte niet leek op wat we besteld hadden, kan er bij mij eigenlijk nog steeds niet in. Foto opnemen in de bestelprocedure en deze domme schrijffout kan niet meer voorkomen, tenzij iemand de bestelling invoert, die niet bij de verkoop betrokken is geweest. Het vervelende was de hernieuwde wachttijd.

 In principe zou het spul rond half november geleverd worden. Maar net als met het verkeerde bed zijn ze ook nu weer ruim over tijd. Maar, wacht ......

 Hèt bed staat en het is net alsof het alleen maar ff weg geweest is voor reparatie. Het kost wat (tijd), maar dan heb je na al het wikken en wegen ook wat.

Chinezig

 Het kriebelt meer en meer op lang verwaarloosde terreinen. Gisteren niet voor het eerst in de afgelopen dagen op het internet lopen zoeken naar betere statistiek mogelijkheden voor het volgen van het blog. Van het een komt het ander en ergens stond iets á la "Hoe krijg ik meer bezoekers op mijn blog." Zonder bepaalde verwachting aangeklikt, want niet de eerste keer dat ik in dat onderwerp duik.

 Adviezen om te doen:
 Schrijf dingen die mensen willen delen (??)
 Doe eens iets geks (Ooo)
 De gun-factor (Wazig)
 Interactie met andere blogs (en bloggers) (Graag)
 Aanwezig zijn op social media (Nee, dank je. Uit ervaring)
 Kwaliteit boven kwantiteit (Werkelijk?)

 Adviezen om te laten:
 Op zo veel mogelijk blogs reageren met ‘wat een leuke blog!!!’ zonder het gelezen te hebben, daar prik je als schrijver zo doorheen.
 Een link naar je blog zetten in elke reactie; wanneer dit op prijs gesteld wordt is er vaak een speciaal vakje voor.
 Alles voor de bezoekers, je bent een mens, geen machine.
 Een schreeuwend reclamebord worden: overal op Facebook, Twitter, feestjes, blogs, alleen maar over jouw blog en hoe geweldig hij is praten.
 Dingen schrijven waar je niet achter staat omdat je graag meer bezoekers op je blog wil.

 Wat deze blogpost, blog verder niet bekeken, vooral bewijst, is dat orginaliteit niet telt. Meer dan 90% van de inhoud is gekopieerd cq gejat. Niet zelden letterlijk. Kookwebsites spannen wat dat de kroon, maar zijn absoluut geen uitzondering. Net zoals bij vele andere blogs en websites met de pretentie inhoud te brengen, waar de bezoeker wat aan heeft, schrijven ze vooral over wat al ergens op het internet (vaak in ruime veelvoud) te vinden is. Blijkbaar is de gemiddelde lezer nog luier dan de gemiddelde blogger.

Verlichting

 In een helder moment de koelkast geïnspecteerd en bevestigd gekregen, dat mijn vermelkte koffie in de ochtend er morgen niet in gaat zitten, als ik de melkvoorraad niet aanvul. Het doet afbreuk aan het ochtendritueel, als ik eerst in de auto naar de super moet, alvorens ik aan mijn koffie toekom. Dus maar snel naar de Penny. Volkomen onzinnig, dat die supermarkten tot negen of misschien 10 uur 's avonds open zijn. Maar soms wel makkelijk.

 In de auto het dorp uit en de duisternis in. Groot licht aan en een onverwacht relaxte houding naar het rijden toe. Geen behoefte het gaspedaal verder in te drukken dan nodig om prettig vooruit te komen. De lichtstraal uit de koplampen veegt over de besneeuwde velden met het draaien van de auto door de bochten richting de hoofdweg naar Agnita. Ik zak voor mijn gevoel wat verder weg in de stoel en voel me tegelijkertijd opveren. Het is alsof een gewicht van me afglijdt. Kijk, da's niet verkeerd. Moet vaker 's avonds naar de Penny

 Waar heb ik het aan te danken? Wat valt van me af? Welke gewicht drukte op mijn gemoed? Is dit de gewenste ontspanning of op z'n minst een aanzet daartoe? Geniet van het moment, zeggen ze, maar aan een moment heb ik niet zoveel. Zien wat er morgen van over is. Eerst zo straks de nacht over me heen laten komen en gaan.

Naschokje

 Nog twee uur in mijn gordijnen-taks weten te wurmen. Nu is ie barstens vol. Dat gaat jaren duren, voordat daar weer een beetje lucht in circuleert. En het ging maar over één venster en iets op een deur. Kleuren helder. Motief gekozen. Model uitgezocht. Wat valt dan nog te bespreken? Eigenlijk niks, als je tenminst niet bij iedere stap vervalt in een basale twijfel en het hele proces in feite opnieuw moet doorlopen. Het gaat bij iedere stap gelukkig sneller, maar ik had de verkoper niet willen zijn. Ik had na een kwartier al voorgesteld, d'r nog eens goed over na te denken en dan terug te komen. Maar ja, als ik iets niet ben -naast leraar- is het wel verkoper. Al die drukte om iets dat volledig overbodig is, zeker met luiken voor de ramen.

Puppig

 Gisteren de jonkies van Lady bewonderd. Tien dagen zijn ze nu. Zoiets. Het formaat van een korte maar stevige salami. Een beetje als een halve liter eurobierfles, zoals ze hier nog overal in gebruik zijn. Geen kleine hondjes. Nog alle zes aanwezig. En volgens mij, na snelle inspectie 5 toekomstige verwekkers en een draagster. Betekent dat het waarschijnlijk geen probleem zal zijn om ze te plaatsen. Dat scheelt. De oude dame van de sleutel zei al eentje te willen hebben. Tijd om voor mezelf ook helder te krijgen, wat ik wil.

 Was weer jammer dat het mensje mee kwam. Het verstoort toch de rust om even alle aandacht aan moeders en kroost te besteden. Ze wilde vreemd genoeg de deur wel open laten,  maar mij niet de sleutel geven. Slecht voorstel. Ben ik straks 24-uur per dag de lul als iets misgaat en loop er zelf hooguit twee- of driemaal per dag een kwartier naar binnen. Nee, dank je. Dan maar iedere keer opnieuw voor de sleutel gaan.

 Qua kleuren is het en bont allegaartje. Van bijna compleet wit met een zwart oog, via minder wit, meer beige en steeds donkerdere vlekken naar vrijwel zwart. Als je ze alle zes zou houden, zou het een pracht gezicht zijn, als je ze geleerd krijgt op een rij te zitten in de juiste volgorde.

Herbegin

 Waar ga ik beginnen? Bij de opnieuw mistige morgen met z'n prachtig alom tegenwoordige witheid? Bij mijn steeds grote vrees, dat de septictank en mn dan de uitstroom zou kunnen bevriezen? (Afkloppen!) Of beginnen we met de nacht, die ik dit keer ononderbroken heb afgelegd? Zo'n klein verrassing aan het begin van de dag. Dat het nog kan. Helaas zal het zeer waarschijnlijk bij dit soort ochtendverrassingen blijven. Ik zie het niet meer terugkeren als iets vanzelfsprekends.

 Dinsdag, de vervolgmaandag als de week niet opgang wil komen. De herkansing voor de aan gordijnengetut verlorengegane orginele versie. Afronden en opstarten. Tegenstrijdige bezigheden onder het dak van de komende dagen. De vorm waarin het gegoten wordt zal me een worst wezen, als ik aan het eind van de week maar aan de slag ben met het boekenrek. Niks geen pseudo-antieke bibliotheekkast voor pronkboeken ipv leesboeken, maar iets spartaans met planken op kunstige wijze gestapeld.

 Ik heb er zin in, maar merk ook dat ik geen behoefte voel om direct op te springen en er mee te beginnen. Laat ik uitgbreid genieten van de voorpret alsvorens me bloot te stellen aan miskleunen en geklungel.

Weerstand

 Vanochtend in bed. Ergens in de buurt van zeven uur. Slaapkamer meer donker dan licht. Een ooglid opgeslagen en wat met het hoofd gedraaid om de contouren van de ochtend halfweg in ogenschouw te nemen. Geen zon, al was het misschien nog te vroeg voor die conclusie. Zacht, regelmatig gekreun naast me. Daar werd nog diep in dromeland vertoeft.

 Ik wilde nog wel ff terug daarheen, maar wist niet of dat wilde lukken. Beetje rekken en strekken, op rechts gedraaid en benen naar de borst getrokken. Arm onder het dekbed en dat dek een ruk omhoog gegeven tot over mijn oren. Kussen een slag naar beneden en vlak getrokken. Nu nergens speciaal mee bezig zijn en me weg laten zakken.

 Wonderwel lukte dat, maar niet in de slaap, die ik me bedacht had. Ik bleef ergens tussen de slaap, de halfslaap en het ontwaken in hangen. Het is een fysiek voelbare leegte, een stilte met gewicht. Het is alsof ik vloeibaar wordt en opga in de matras, die op zijn (of is het haar?) beurt uitdijt in het omringende niks. Soms gaat een schok door me heen als bij het missen van een opstap.

 Ergens wil het uitdijen dan verder maar stoot aan een grens, een grens in mij, tussen mij en waar ik in leek over te gaan. De beperkende factor ben ik. De belemmering veroorzaakt druk, ik voel me te klein worden, alles begint te spannen. De schokken geven slechts kort verlichting. De druk loopt op. Iets wil eruit. Uit mij. Niet uit mijn kleine teen, een porie op mijn neus of via een reeds aanwezige opening, maar overal, aan alle kanten, in alle richtingen.

 Het maakt me niet onrustig. Integendeel. Het verdooft. Verlamt. Wat niet onverdeeld prettig aanvoelt maar verder niet opschiet, hangen blijft. De spanning van ontspannen?

Onontspannen

 Zenuwachtig, opgejaagd en verkrampt. Waar haal ik het vandaan? Zaterdag ergens begonnen en het wil nog steeds niet oprotten. Geen Bungee-jump op het programma, hoef niet met een glazen lift aan de buitenkant van een flatgebouw 50 verdiepingen omhoog en ook niet of met de auto over de onmogelijkheid van Millau te rijden. En toch, toch zit ik meer klem dan ik ooit voor welke door mezelf gemaakte berg ooit heb gezeten. En dat niet voor de eerste keer. Het komt en het gaat. Het geeft geen baat. Het pint me vast en het laat geesten uit flessen, die zelf eigenlijk ook niet weten, wat ze met hun verkregen vrijheid aanmoeten.

 Hoelang gaat het deze keer duren? En interessanter: Wat is de oorzaak? Wat kan ik er tegen doen? En liefst van alles: Hoe kan ik het voorkomen?

 Alweer de nodige weken niet bezig geweest met bewuste rustmomenten en zoiets als ontspannen. Afgezien van het uur op vrijdag dan, maar dat is niet geheel vergelijkbaar. Maar zou het daar aan liggen? Het zou kunnen, maar zo kan ik nog een paar dozijn andere mogelijkheden aandragen, combinaties daar gelaten. Iets verkeerds gegeten? Lijkt me stug. Zover ik weet loop ik niets te ontwijken. Waar moet ik het zoeken? Het klinkt me niet voor de handliggend in de oren, maar zelfs willekeur kun je niet uitsluiten. Misschien maar gewoon niet mee bezig zijn? Zou dat kunnen?

Inkleden

 Het gordijnenleed is bijna geleden. Hardnekkig pushende verkoper en een twijfelende klant. Een gevaarlijke combinatie. Dan komt mijn functie mooi uit de verf en stuur ik het proces met blikken, grimassen en een enkele opmerking. De aanzet was al overdadig, noem het neo-barok, maar meer is het niet geworden. Minder ook niet. Een hoop meters stof teveel, kwastjes en andere tierlantijtjes. En dat niet alleen voor de ramen maar ook bij de entree van de badkamer èn aan het hoofdeinde van het bed. Nu hoeven we niet meer de duurdere hotels op te zoeken voor de speciale slaapbeleving. De overdaad schaadt thuis al.

 Soit, als je de vrije hand geeft, moet je ook bereid zijn de consequenties te slkken. Binnen grenzen, dat heet. Dus alle verdere aanpassingen met een 'Daar denken we over na'. afgeketst. Er moet wel een beetje evenwicht tussen de zeer uiteenlopende smaken gerealiseerd worden anders is iedere kamer op zich weer een schok. Of van opluchting of van schrik.

 Maar het manneke bleef maar duwen. Je kunt het ook overdrijven. De eetkamerstoelen hadden we al toegezegd maar mijn boekenrek ga ik echt niet vervangen door van die nepkasten met een paar planken, lades en een paar kastdeurtjes. Ook niet als ze perfect op maat gemaakt kunnen worden. En nee, in mijn kamer ook geen slaapbank, zelfs als het géén Chesterfield is. Ik heb mijn eigen smaak èn vormgevingscapaciteiten. Nee, dank je, dus.

Leefruimte

 Een heel huis, drie grote kamers tot je beschikking hebben en leven in een soort stalruimte van 2,5 bij 3,5 m. In de zomer staat de deur open en fungeert de ruimte tussen het woonhuis en de verblijfsplek als een soort open leef- en kookplaats. 's Winters wordt die overdekte plek ook gebruikt om te koken, maar blijft de deur naar het hok zo veel mogelijk gesloten.

 Bed van 130 bij 180, koelkast, Tv, houtkachel annex fornuis, tafel met een paar krukken, wasmachine en een miniatuur aanrecht op een keukenkast van 60 bij 60. Poepdoos buitenshuis, wassen in principe op de buitenplaats, maar nu vast binnen aan de kraan van het aanrecht. Daar leven dus twee mensen, man en vrouw, dag in dag uit. Als je dat jaren weet uit te houden moet de relatie wel sterk zijn, ondanks de tegenovergestelde geluiden die soms aan me opgedrongen worden.

 Kan het niet anders, went het vast. Maar het idee alleen al drijft me richting waanzin. In Frankrijk leefden we en later ik op vier kamers: keuken, werk-/eetkamer, woonkamer en slaapkamer. Hier zijn het er vijf, als we klaar zijn: Keuken, woon-/eetkamer, twee werkkamers cq eigen ruimtes en een slaapkamer. Klinkt me toch een beetje als een minimum in mijn oren, maar het is natuurlijk maar, wat je gewend ben. Vroeger zaten we ook met z'n drieën aan één tafel huiswerk te maken. Ik zou er nu niet (meer) aan moeten denken. Niet aan huiswerk en niet aan gedrieën apart bezig zijn aan één tafel.

Uitloop

 Gezellig? Was het gezellig? Ja, het was gezellig, aangenaam verpozen, etc. Maar als mensen je een maatijd aanbieden en die blijkt na je aarzelende accoord, nog bijna helemaal gemaakt te moeten worden inclusief het schillen van de aardappelen, dan loopt het allemaal weer anders dan redelijker wijs had kunnen worden voorzien. Hoe krijg je het bedacht. Mij is het niet gelukt.

 Zonder een gezonde dosis Nederlandse directheid gaat dit niet werken. Een vooraf afgebakende periode verblijven zonder dat, al is het indirect, aan te geven is tot mislukken gedoemd. Van het een komt het anders. Van de wijn de soep, van de soep sterke drank en dan de biezen pakken als de piepers gepeld worden voor de puree? Nee, dat snap ik ook nog wel, maar de volgende keer ligt de regie wel in mijn handen. En zo trek ik langzaam steeds meer naar me toe. Is niet echt wat het zou moeten zijn.

 Hoeft gelukkig niet altijd, maar als je 45 minuten in de auto zit om ergens te komen, moet je niet doen alsof je twee keer vallen van je huisdeur bij de buren zit. Honden moeten uitgelaten en vandaag stond meer op het programma, waar dus weer mooi niks van terecht is gekomen. Op dit soort momenten blijkt dat de fijnafstelling nog de nodige aandacht behoeft.

Ff

 "Ffde hond gaan voeren." Dat is nu anderhalf uur geleden. Vijf minuten heen, 10 minuten voeren, aandacht, kijken of alles in orde is, 5 minuten terug. Dat is ruim gerekend. Twintig minuten dus. Maar dan vergeet ik de mogelijkheid van het treffen van mensen. Blijkbaar zit niet iedereen in de kerk. Kletsen, dus. Dat reken je in uren, niet in minuten.

 Je bepaalt ook niet, voor je aan de dag begint, wat zoal de bedoeling is. Al is het maar globaal. Je begint gewoon en vult in naarmate de uren voortschrijden. Volgens mij waren we vanalles van plan, moet er het een en ander gebeuren en zou het prettig zijn als dat zonder stress en tijdkrapte zou kunnen. Niet alles kan in vijf minuten gepropt worden. En die 'vijf minuten' zijn me inmiddels ook ruimschoots bekend. Geen zin om alles weer uren de avond in te schuiven. Dan gaat er maar een streep door een deel wat de bedoeling was. Het leuke deel wel te verstaan.

 Ook zoiets onbegrijpelijks van mij. Het leuke doe je namelijk altijd. De rest raffel je af zoals het uitkomt. Nee, als je dingen doet, doe je ze goed. Zoniet, kun je ze beter laten. Half werk is geen werk. Grrrr, verschillen maken het leven verrassend, geven kleur (rood), kosten energie.

Snoezig

 Donna hangt slapend in de opening van mijn bodywarmer. Sissi heeft langgerekt plaats genomen op de radiator. Juultje ligt opgerold in 'haar' kartonnen doos en Snoepie piept, dat ze naar binnen wil. Katten. Een stuk handzamer dan honden, als ze tenminste ouder zijn dan twee jaar. Het jonge tweetal haalt met regelmaat het bloed onder mijn nagels vandaan. Honden luisteren sneller en beter en houden zich er ook beter aan, zolang ik zichtbaar in de buurt ben. Katten hebben wat dat betreft een hoop schijt aan, wat ik verordonneer. Luisteren op het moment zelf en zijn het vergeten als ik me omdraai. Of denken dat het dan niet meer telt.

 Langzaam tijd voor chirurgische ingrepen. Beide jonkies zijn poezen. Sissi een mnd of 8 en Donna iets van 2 mndn jonger. Voordat ze straks in het voorjaar naar buiten gaan, is het beter dat ze 'behandeld' zijn. Vier is voldoende. Hopelijk overleven ze de eerste zomer in vrijheid en eindigen ze niet als hondenspeeltje of plat op het asfalt. Wat dat betreft mogen ze een voorbeeld nemen aan de oudere generaties.

 Donna heeft ondertussen het gezelschap van Sissi opgezocht en zich uitgestrekt op de radiator. Juul ligt nog steeds in/op haar doos en Snoepie is naar z'n eigen radiator getogen. Een dubbeldikke. Geen luxe voor een kat van bijna 8 kilo.

Roman-tisch

 Nieuw boek. Niet zo meeslepend als de beschrijvingen van Grossman en in eerste instantie zelfs irritant. Geen goed begin voor een boek. Dat ik inmiddels bijna 100 pagina's gelezen heb en de met prijzen overladen schrijfster in haar tweede boek nog midden in het voorstellen van de hoofdpersonen zit is op zich niet zo erg en anderzijds de bron van de irritatie. Wat die irritatie is?

 "Évi was al uren op en liet Aja in bed van de slaap genieten, een slaap als de mistdeken die het landschap aan het oog onttrekt, als de pauze waarin de beer de winter overslaat, als een zomerse middagzon waar Aja in de winter zo hartstochtelijk naar verlangt, om, eenmaal wakker, samen het tuinpad af te lopen, door de scheef hangende poort, waar ze gisteren Ziggi door hadden zien vertrekken, zonder schoenen, die hij weggeven had en een laatste radslag makend met de zwarte koffer onder zijn arm, over het zanderige pad richting de brug over het klaprozenveld te lopen, dat het zomers rode kleed voor dit jaar had afgelegd en haar naakte binnenkant toonde, als een diva op de rand van haar bed de peignoir van zich af laat glijden, als een mossel zonder schelp, als het kale vel van de kip, die Évi in de morgen haar nek had omgedraaid en geplukt."

 Zoiets, dus, maar dan net iets vloeiender, vanzelfsprekender dan mijn poging. Nee, niet de lange zin is het probleem. Teveel vergelijking, teveel uitwijden, teveel details. Teveel willen zeggen in één adem. Toch intrigeert het ook. En dat op meervoudige wijze. Enerzijds het op-/beschrijven en anderzijds het bij elkaar fantaseren van de drie verschillende levens, daar vorm aan weten te geven en ze op geloofwaardige wijze met elkaar te verweven. Dat is natuurlijk niks bijzonders, want dat gebeurt tenslotte in alle romans. Alleen ben ik er nooit zo mee bezig geweest. Zou er altijd een kern van waarheid in (moeten) zitten? Het is tenslotte geen Harry Potter.

Zelfontleding

 De afgelopen dagen me weereens gebogen over de vraag waar op de hogere, overkoepelende terreinen mijn interesses liggen. Op de bagane grond is het wel duidelijk. Ik hou van koken, lekker (uit) eten, bluesmuziek, mensen kijken, een goed boek, wroeten in de tuin, spelen met woorden en nog een hoop minder regelmatig uitgevoerde bezigheden.

 Maar minder banaal, wat dan? Voor de medemens loopt het interesse niet over. Eigenlijk maakt het me ook niks uit of ik nou in Utrecht, Le Chalard of Coveș rondloop. Een onbewoond eiland of Parijs lijken werelden van verschil, maar zou het mij zoveel uitmaken? Slecht voorbeeld. Met het eerste heb ik nauwelijks ervaring, al hadden de laatste jaren op LpM er wel iets van weg. Maar is er iets op meta-niveau, wat ik zou missen, als ik het niet meer had of kon?

 Da's een mooie mond vol tanden, waar ik nu mee zit. De honden? Nou nee. Katten? Neu. Reizen? Niet echt. Kennissen? Echt niet. Vrienden (Heb ik die?)? Misschien na een paar jaar. Familie? Lijkt er bij een klein deel soms op. De relatie? Ja en nee. En raar maar waar, toch heb ik het momenteel erg naar mijn zin. Wat dan vnl. wordt gedragen door banale activiteiten. Ben blijkbaar best banaal.

 Geen politiek. Spaar me. Geen maatschappelijk engagement. Gruwel. Sociaal medeleven beperkt tot hier en daar een paar Lei. Milieubewust? Ik doe niet aan struisvogelgedrag. Volgens mij is er niks waar ik niet zonder kan. Ho, wacht, ik vergeet mezelf. Ik en mezelf op een terras aan de zijlijn van het leven, wat dat ook moge wezen. Het trekt voorbij, ik zie het, doe er soms iets mee en vaak niet.

Nawee

 Met een rib in de gordijnen kon er ook nog wel een lunch in MAX af. Rustig als meestal. We zijn er nooit 's avonds geweest. Ik hoop, dat ze dan een betere bezetting hebben. Prettig vlotte bediening zonder opdringerigheid en gelukkig nog steeds dezelfde kwaliteit in wat de keuken verlaat. Simpele gerechten ditmaal, maar daar proef je de kwaliteit misschien nog wel beter aan af dan aan allerlei ingewikkelde en veelvoudige smaakcombinaties.

 Bruschetta's en carpaccio als voorgerecht en vervolgens pasta als hoofdgerecht. Eenmaal spaghetti met peper, knoflook en olie en aan de overkant tagliatelle met kaas, room en bospaddestoelen. Dat laatste ingrediënt waag ik te betwijfelen. Ken geen paddestoelen die in de winter groeien. Daar maar niet moeilijk over doen.

 De gordijnen dreunden nog ff na als gespreksonderwerp. Mariana zag een prachtige slaapkamer als ze haar ogen sloot en ik meer iets van een deftige 'Puff' in de verkeerde kleurstelling. Misplaatste overdaad. Dat in de beperking de kracht ligt, is Mariana niet gegeven. Als, dan overdaad in kwadraat. Soms laat ik het begaan. Het geeft de inrichting van ons huis iets zoekendes. Ook in de slaapkamer moeten de details het evenwicht weer redden.

Raambedekking

 Drie uur. Geslagen drie uur bezig geweest met het uitzoeken van stof voor de gordijnen in de slaapkamer. Vreemd genoeg had ik het idee, dat nu de vorm helder was, de stofsoort duidelijk en de kleuren gekozen, het karwei zo gepiept zou zijn. Maar groen is niet groen en geel kent minstens zo veel verschillen en gecombineerd is er nog meer te kiezen. Dan is fluwelig ook een rekbaar begrip, bemoeien zich nog een paar adviserende verkopers er tegen aan, moet ook iets met glasgordijnen, kwastjes en nog onduidelijkere versiering. Ramen, deur naar de badkamer (waarom hebben we glas gedaan?), iets aan het hoofdeind van het bed en als klap op de vuurpijl ook nog zoiets als een bedsprei of sierdeken. Zal het geheel vast prachtig completeren maar volkomen onpraktisch. Leuk in een hotel waar de kamer iedere dag door personeel terug in de vouw wordt gelegd. En zelfs daar wordt ie niet consequent teruggelegd. Misschien straks ergens anders een simpel bed neer zetten voor al die avonden en ochtenden, dat je geen zin hebt in al dit soort toeters en bellen. Maar waar? Het gastenhuis betrekken? Of gewoon in het stro?

Constateren

 Bewolkte ochtend. De nacht niet door de -20º gezakt. En windstil. Het lijkt dan direct minder koud, maar het zal er niet zover vanaf liggen. De poëtische kleurenpracht in blauw en wit ontbreekt. Gewoon een dag in januari in Roemenië. Winters. Eufemistisch fris. De overbuurman lag op z'n knieën te morrelen in de put met de watermeter. Zal wel iets bevroren zijn. Hier de schade beperkt tot een keer of twee de verfafkrabföne op een kritiekpunt in de watertoevoer richten. Inmiddels zit de verwarmingskabel er omheen.

 De rastafa-aanloper, Flokkie gedoopt, begroet me zoals iedere ochtend vol enthousiasme. Danst rondjes, springt tegen me op en wil een poot van mij. "Hmmm, daar komt degene, die me zometeen een bak met voer onder de neus schuift. Het zijn rare brokken, maar het smaakt best, als ik na afloop voldoende water kan drinken." Teckels en zelfs de oude garde tonen zich langzaam iets enthousiaster bij de begroeting. Goed voorbeeld doet goed volgen of zijn ze bang, dat ze iets mislopen?

 Op het korte rondje geen Lady gezien en de brokken maar onder de schuurdeur geschoven, waar snel haar snoet verscheen en gulzig toehapte. Eigenlijk had ik de jonkies willen zien vanochtend. De slaapkamergordijnen gaan echter voor en dat betekent ruim op tijd in Sibiu zijn. Zaterdag is in de binnenstad geen winkeldag. In de wielen dus.

Ach zo ...

 "Bij de geschutstellingen van de artilleriebatterij zat Darenski somber ineengedoken op een kist met granaten en luisterde naar het gesprek van twee soldaten, die onder hun uniformjassen naast de wapens lagen. (...) De soldaten trokken gelukzalig aan hun shagjes en lieten warme rookwolken ontsnappen.

 Het waren duidelijk twee vrienden, verbonden door het gevoel dat echte vriendschap kenmerkt: het vertrouwen dat elk onbenullig voorval in het leven van de een altijd interessant en belangwekkend is voor de ander."

 Een passage uit Leven & Lot die me door het hoofd blijft spelen. Als dat de definitie van echte vriendschap is, dan heb ik die nooit gekend èn nooit opgezocht. Ik val mezelf -als het ff kan- nieteens lastig met onbenulligheden, laat staan derden en dan ook nog het idee hebben, dat ze 'interessant en belangwekkend' zijn. Dan schort er naar mijn mening ergens iets en niet zo'n beetje ook. Maar het verklaart ook een hoop onverklaarbaar geouwehoer, waar ik me zo door de jaren heen over verwonderd heb bij anderen. Zo maak je van niets iets. Dat met een scheut empathie overgoten en op smaak gebracht met grenzenloos begrip en je krijgt de tuttige wereldvreemdheid van vandaag de dag.

 Niet dat ik geen onbenulligheden gedeeld heb. O, zat. Maar niet met vrienden, hooguit met bekenden en hoe vager hoe groter de kans daarop.

Vrijdaags

 Sibiu. Bed blijkt net aangekomen. Hoe is het mogelijk??! Slecht 2 mndn vertraging. Ik ga me dit keer niet met mijn voorgevoelens bezighouden. Ik heb ze in dit geval reeds mndn geleden uitgeschakeld. Ik heb het spul betaald, meerdere keren uitdrukkelijk gevraagd of het bed nu wel het juiste was en gewaarschuwd, dat het direct retour gaat als ook maar iets niet blijkt te kloppen. Niet dat dat nu indruk maakte. Heb me de vorige keer al verbaasd over het desinteresse van het verkopende personeel, toen het model compleet verkeerd bleek.

 Voor ik na mijn rugpijniging, waarbij vandaag op geheel onverwachte plekken pijnpunten werden gevonden, weer Coveswaarts toog nog de keukeneilandstoelen gescoord. Iedere stap is er weer eentje en het gaat best hard op het ogenblik. Lampen, damp, thermostaat, bed, stoelen. Nu nog boekenrek, Cd-rekken, eetkamerstoelen, slaapkamergordijnen, slaapkamerverlichting, tuinkamertrap en parketvloer. Gelukkig niet allemaal mijn pakkie an qua doen, maar beslissingen kun je toch beter zelf nemen en dat is lang nog niet altijd gebeurd.

 Ook nog ff de supermarkt ingedoken voor wat kleinigheden. En dit keer vreemd gegaan. Carrefour ipv Auchun.  Alles weer zoeken. Maar daar had ik zin in. Ook het aanbod proberen te vergelijken. Verse groente en vis ogen stukken beter. Natuurlijk is het aanbod niet 100% gelijk. Dat bracht me in herinnering waarom we in eerste instantie bij de ander terecht zijn gekomen. Vanwege de keuze in de bijzondere bieren. Ook nu was dat aanbod bij de Carrefour magertjes. Misschien gaan combineren? Betekent wel een keer extra naar de auto lopen. Met een halfvolle kar van de ene bij de andere super naar binnenlopen, gaat je niet lukken. En vanwege de bierkeuze koopje er maar alles. Rare mechanismen zijn dat.

Dodelijk?

 Braaf klussend loopt het leven niet over van verrassingen. Afgezien van wat kapotte nagels, sneeën in mijn vingers en een gebroken fitting valt er niets te verhalen. Ja, misschien een paar kleine stommiteiten, maar niet alles hoeft aan de grote klok te eindigen. Kalm, dus. Rustig. Redelijk gebalanceerd. Hoe noem je dat ook weer? Was 'saai' niet het juiste woord?

 Mijn textuele vaardigheden zijn niet van dien aard, dat ik het wegwerken van elecktriciteitsdraden op een manier kan brengen, dat het iets interessants, misschien zelfs pakkends wordt om te lezen. Tenminste, ik heb niet de moeite genomen om het te proberen. Eens proberen? Beter dat dan me bewust in de ellende storten om wat te schrijven te hebben. Zijn er nog andere mogelijkheden? De categorie schrijfselen mag van mij groeien.

 Is een alterego de oplossing? Een meneer Foppe of zo. Volgens mij moet ik er meerdere in de kast hebben zitten. Maar blijkbaar zit geen enkele te springen om eruit te komen. Zou dwang helpen of is verleiden de weg? En als het beide niet werkt, wat zijn dan de al alternatieven?

 Vrees dat we weer in een kantelperiode vertoeven. Zien welke kant we deze keer opkiepen. Een beetje weg van het dagelijkse getut zou ik wel weten te waarderen. Ietwat verheffen kan geen kwaad. Los van de "En toen's" zonder "En toen's". Afstand, meer derde dan eerste persoon. Zien of ik het met de Tijd op een accoordje kan gooien.

Stof

 Mijn toekomstig hok is momenteel het grootste stofnest van het huis. Wat in de tuinkamer door de honden aan betonstof opgewerveld wordt, slaat in deze tussenruimte tussen leef- en slaapdeel van het huis neer. Het leefgedeelte is alleen voor het allerfijnste deel van het stof weggelegd en de slaapkamer heeft een deur. Nu is dat meer een visuele barrière dan een stofstop, maar het houdt toch een hoop tegen. Bovendien hebben leef- en slaapgeeelte gemeen, dat ze met onregelmatige regelmaat worden schoongemaakt. Dat is bij mijn plek al zeker meer dan een halfjaar niet gebeurd.

 De stoflaag -dank permanente toevoer- is op plekken de mm overschreden. En dat is dik. Vergelijkbaar met 30 cm sneeuw. Dan begin je 'u' te zeggen. Je naam, die je in het stof schrijft, krijgt reliëf. Zolang je de kamer enkel doorschrijdt en niks aanraakt of verplaatst blijft de stof netjes liggen. Mede dank de dikte van de laag. Dat gaat na het weekeinde anders worden. Dan moet het meeste van z'n plek. Dat wordt een dag met de stofzuiger in aanslag de plek voor het boekenrek vrijmaken van dozen en ander verhuisspul. Met een fijnstofmasker op. Anders nies ik mijn longen het lijf uit.

 Maar weer een grote stap vooruit als het gebeurd is. Blijft het bedekken van de betonvloer in de tuinkamer, de bron het al het stof in huis als laatste over. Het huis wordt zo haast met de dag toegankelijker. Doet deugt. Een fijn gevoel.

Zwaar

 Oei gevaarlijk moment van de dag. De luciferhoutjes dreigen te breken onder het gewicht van mijn dichtvallende oogleden. Een winterslaapje zou welkom zijn. De afgelopen dagen mooi geen last van gehad. Tijd voor beweging. Tijd voor een frisse neus. Bij -12º geen probleem.

Dampdicht

 Fluitje van een cent. Heeft een paar mndn geduurd voordat we het vervangende onderdeel hadden en vervolgens een paar mndn, voordat ik vandaag wat kapot was ook echt vervangen heb. Maar het werkt. Wederom een schouderklopje voor mezelf. Nu weliswaar de afwerking nog, maar ik heb goede hoop, dat dat in de komende dagen en qua afkitten na de terugkeer uit Spanje zal worden afgehandeld. Wat een voortvarendheid. Het is wennen. Bijna omschakelen. Als dit zo doorgaat staat me een mooie zomer te wachten.

 Na het doortrekken en aansluiten van de datakabel en het vervangen van de anti-lekstrip zelf heerlijk genoten van een damp-douche spektakel met lichtorgel en muziek. Ook weer zoiets bijzonders, dat door de er overheen glijdende tijd bijna al gewoontjes is geworden .... dat het niet werkte. Ook de badkamer kan dus afgestreept worden want klaar.

 Volgende week dus werkelijk aan de slag in wat mijn eigen hok moet worden. Boekenrek natuurlijk maar daar zijn we er niet mee. Een plan ontbreekt echter. Ik laat de ruimte, die gaat ontstaan op mij in werken en bedenk vervolgens, wat ik er het beste mee kan doen qua indelen en opvullen met spul(len). Ik ben benieuwd naar het eindresultaat.

Ochtendstond

 Prachtig dag wederom. Min 14 op de thermometer, helder, zonning en blauw-wit. Zolang je niet uren buiten hoeft te zijn, is er niks het handje. Kort rondje met de honden. Sammy liep weer als op eieren. Of het de temperatuur alleen is, waag ik te betwijfelen. Katrien doet niet moeilijk. Maar hij heeft zichtbaar last van het lopen over de bevroren en platgetrapte sneeuwlaag. Dan maar aan de koffie. Geen straf tenslotte. En vervolgens de dag.

 Gaat ie lukken? De teugels strak houden en geen afleiding tussen voornemen en uitvoering laten glippen. Hoewel zaken als de krant ook mijn aandacht verdienen anders blijft die stapel groeien ipv krimpen. Bovendien hoeft het een het ander niet uit te sluiten. In theorie tenminste. We zien wel. Belangrijker is, dat er toch iets van tevredenheid boven is komen drijven mbt het resultaat van het werk van de afgelopen dagen. Complimenten hoeven van mij niet zo, ik weet zelf wel of iets goed of niet goed is gedaan, maar om nou te doen alsof het te vanzelfsprekend voor schouderklopjes is, gaat me te ver. Ook van mezelf.

Benieuwen

 Tien uur geweest. De fluitketel in de keuken komt langzaam op stoom. Ik daarentegen ben uitgekakt. Gezeten achter de laptop glijdt mijn blik van lamp naar lamp in de mij omringende kamer. Het spul geeft licht dankzij mij. Licht op de gewenste wijze notabene. Op het moment overheerst de tevredenheid. Het normale is wat afgezwakt. Morgen de douche. Een tussendoorklusje als opstap naar het echtere werk, niet dat domme gepiel met draadjes. Dat komt daarna weer aan de beurt.

 Met de theeloze thee voor mijn neus maak ik me op voor de nacht. Wat gaat het worden? Netjes een kwartiertje wakker per twee uur slaap? Dwarsliggende ingewanden en doordenderende gedachten? Hallucineren? Of gewoon naar dromeland? Grote gezelschappen, tafelen, hotelachtige omgevingen en de ochtendswitch naar actie en achtervolging? Morgenvroeg weet ik meer, als .... laat maar zitten!

 De vierde actieve dag komt er aan. De tweede week. Zonder voornemens lukte het best aardig, moet ik zeggen. En de lagere lat. En de vrijwaring van verstoring. En een beetje zelfdiscipline. Het smaakt naar meer, volgens mij, al zal ik dat verder niet benadrukken. Rustig z'n gangetje laten gaan. Het gaat tenslotte om dat gangetje. Laat dat maar gewoon begaan.

Eindstreep

 Drie middagen werk. Drie! Toch goed gezien, dat ik het niet ff tussendoor voor elkaar zou krijgen, maar ik er de tijd voor moest nemen. Nou, die heb ik genomen en ook weer niet. Veel sneller had het niet gekund. Ook vanmiddag weer een hoop handelingen per plek waar de draden uit de muur staken. En het rare is, enerzjds ben ik tevreden en anderszijds word ik er niet warm of koud van, dat nu eindelijk gedaan is, wat al mndn geleden gedaan had kunnen zijn, als het zoeken naar de lampen sneller resultaat had opgeleverd. Je went aan alles ook aan wat er niet is.

 Eenmaal voor elkaar is het resultaat bovendien zo vanzelfsprekend, dat je bijna niet kunt bedenken, dat het pas koud twee uur op z'n plek zit in afgewerkte vorm. Kamers hebben schakelaars en schakelaars laten lampen branden of met licht geven stoppen. En stopcontacten mis je niet, zolang je ze niet nodig hebt.

 Dank een gebroken fitting is het resultaat trouwens nog geen 100%. Dat gaat echter geen vierde middag kosten. Het zoeken naar de vervanging zal meer tijd vragen dan het aansluiten. Ondertussen kan ik me mentaal voorbereiden op de volgende stap. Schakelen zonder schakelaar. Het kwam gisteren al ff ter sprake. Gevaarlijk moment.

Verweking

 Hmmmm, hongeren en je leeft langer. Waar onderzoekers mee bezig kunnen zijn. Hopelijk leef je er ook gezonder door, want weerstand heb je dan nauwelijks meer. Doodgaan staat niet hoog op mijn verlanglijst, maar om nou in alles bezig te zijn met het verlengen van je leven, mag zich ook niet op een prominente plek verheugen. Een aangenaam leven, dat scoort wel en hoe ik dan dat afscheid meer of minder prettig geregeld zou willen zien ... ik hoop, dat ik daar nog ff over mag nadenken.

 En nu dat pilletje nog, dat je lijf ondanks een volle buik het idee geeft, dat je hongert, want je moet er natuurlijk geen moeite voor hoeven te doen. Iets zegt me, dat al die gemakken, waar de Westerse mens van voorzien is in zijn/haar leven, uiteindelijk tegen 'm gaat keren, als dat niet al aan het gebeuren. Volgens mij hoort iets van afzien bij een lang(er) leven. Het idee dat iedere generatie alsmaar ouder wordt, daar heb ik zo mijn vrgtkns bij. De laatste generatie, waartoe mijn ouders ook behoorden, die nog iets van afzien in het leven heeft meegemaakt staat op het punt van verdwijnen. En dan komen de wij, de watjes, vervolgens de achterbankgeneraties, etc.

 En als ik dan ergens in de afgelopen dagen lees, dat de Nederlander niet meer met kou overweg kan (of zoiets, artikel niet zo 1,2,3 terug te vinden) dan is iedere verdere onderbouwing van mijn vrees overbodig. Een verkeerd kuchje en er is geen woningnood meer maar plaatsgebrek op de kerkhoven en wachtrijen bij de crematoria.

Stadwaarts

 Wenen koud (letterlijk) achter de kiezen komt de volgende (warmere) stadstrip rap naderbij. Weer zo'n vlak waar de dubbeltjes hun plek beginnen te vinden. Vanuit de stad ga je naar het platteland en van het platteland trek je naar de stad. Een beetje spelen met de mogelijkheden van de vliegverbindingen en Barcelona sprong er uit als volgende tussenstop opweg naar de zomer. Temperaturen van 15-16ºC is toch gauw 25º hoger dan hier. Net een prettig verschil zonder ongewenste shockverschijnselen. In een week van -10 naar +35 en weer terug naar -10 of dieper wordt je volgens mij niet vrolijk van.

 Of dit net goed is of het net niet is, gaan we ontdekken. Met een beetje goede wil en niet teveel wind zou het zelfs terrasweer moeten zijn. Dan slaat mijn hart ineens iets minder lui. Hotel in het oude gedeelte van de stad. Twee keer vallen naar de zee en een keer meer om in de bergopwaartse richting te gaan.

 De eerste keer is de stad me uitstekend bevallen, al waren de bouwsels van Gaudi niet aan mij besteed. Het zou nu mogelijk moeten zijn om dieper in het stadse wezen van de plek door te dringen. Alhoewel Rome aangetoond heeft, dat je vreemd genoeg dezelfde denkfouten, paden en omwegen maakt. Eén ding weet ik zeker. Ik ga meer van de Barceloneense middenstand zien. Ik kan ze me van de vorige keer nauwelijks herinneren, maar dat plaatje gaat zeker weten ingevuld worden.

Avondlicht

 Wat moet ik nu met de avond? Geen Stanlingard meer. Geen Duitse of Russische kampbelevingen. Geen zwaar tobbende mensen en rigoreuze regimes. Geen oorlogshandelingen onderbroken door de jacht op luizen. Geen virtuoze taalstromen. Afscheid nemen en opnieuw beginnen. Schakelen. Een oud thema.

 Was er nog ander licht geweest dan het licht, dat ik net gerealiseerd heb, zou ik zelfs doorgewerkt hebben, denk ik, aan de installatie van de entree-kamer. Geen verkeerd teken. Doet me denken aan de lange klusavonden aan de OudeGracht. Grolsch-beugel onder handbereik en maar slopen dan wel opbouwen. Tot het grove werk heb ik me hier niet laten verleiden. Misschien komt het er in de afronding nog van, maar qua woon- en gastenhuis is het zware werk door derden gedaan.

 De aannemer dacht me onlangs een plezier te doen door iemand aan te bieden bij het gepiel met de electra, waar ik nu mee bezig ben. Dat heb ik maar laten zitten. Ik snap dat die mensen wat extra's kunnen gebruiken tijdens de winterstop, maar toch. Even in de verleiding geweest om uit te leggen, dat ik liever in mijn eentje werk, maar het vervolgens bij een "Nu niet" gelaten. De hele lol van het moment is, dat ik alles zelf bepaal. Wat ik doe, wanneer ik het doe en de manier waarop ik het doe. Er zijn een paar mensen, eigenlijk maar één iemand, waarmee ik nu zou kunnen samenwerken en zelfs daar verlang ik niet naar. Ik en mezelf, het best denkbare team.

Lichtgevend

 En er was licht .... Net optijd voordat het te donker was om te zien, wat ik deed. Alles werkt. De hotelschakeling, de stopcontacten en de lampen. Geen fouten gemaakt met zwart op zwart in drie varianten. Doet altijd weer deugd, als blijkt dat werkt, waar je in principe toe in staat bent. Koppie erbij houden en zonder haast doen wat gedaan moet worden. Muziekje erbij. Tegen het einde van de middag glaasje witte wijn. Zo'n baas kom je niet vaak tegen.

 Nu ben ik er nog niet. De draden steken nog uit de muur. De boel moet gekortwiekt en opgeborgen. De betreffende onderdelen erin geclickt en dan de afdekplaatjes om het geheel af te ronden. Van de negentien contactendozen verwacht ik slecht bij eentje een ruimteprobleem voor wat er aan draden en verbindingselementen in weggestopt moet worden. De rest is knippen, duwen, clicken en klaar. En dan opruimen ..... Mijn grote hobby.

 Opruimen en een kamer verder schuiven. Het boekenrek!! Ik kan niet wachten. Voor Barcelona wil ik het hebben staan of op z'n minst een idee krijgen van het eindresultaat. Krap twee weken. Laat ik de druk op de ketel houden in de goeie betekenis van het woord.

Winterswit

 Prachtige dag weer. Niet te koud (< -10º), zon, blauwe lucht, witte bodem. Gisteren was het nog stukken mooier. Na een koude, mistige nacht. Ik neem aan eerst koud en vervolgens mistig tegen de ochtend. Alles is dan bedekt met een ijskoud, prachtig wit, suikerachtig laagje. Zoals de zoutrand aan je Margaritha als ie geserveerd wordt zoals het hoort. Rijp, toch? Alles wat de dagen daarvoor afstak tegen de met sneeuw bedekt ondergrond was nu opgenomen in het witte plaatje. De skeletten van het nog rechtopstaand onkruid, struiken, bomen (vooral de berken zijn prachtig met hun afhangende dunne twijgen) en de bovengrondse bekabeling.

 Zo rond tienen brak de zon door, zag je de eerste vegen blauwe lucht door de langzaam oplossende mist. Goed voor tientallen prachtige plaatjes, als ik de fotocamera bij me had gehad. De iPhone kan niet goed overweg met dergelijke landschappelijke indrukken, nog afgezien van de wat vale belichting.

 Vandaag is het hard, strak licht. Het blauw van de lucht ketst af op het wit van de sneeuwbedekking. Zonnebrillenweer als je buiten bezig ben. Wat ik niet van plan ben. En dat is maar goed ook, want ik heb een hekel aan zonnebrillen. Bij mezelf èn bij anderen. Vooral als ze ongebruikt op iemands kop staan en de zon ver is te zoeken. Maar laat ik daar niet over beginnen. Licht ... dat is het doel voor vandaag.

Druktoename

 Daar heeft zich gisteren iemand geamuseerd. Tenminste dat mag ik hopen. Zo'n zestig pageviews in één bezoekje scoren is tot nog toe alleen de Russische nepbezoekers gelukt. De laatste mndn ben ik blij met de helft als dagscore maar meestal is het minder. Dat brengt me weer de ideeën in herinnering, die ik had -en dus ergens nog steeds heb- mbt internetactiviteiten vanuit mijn nwe leefplek. Deels natuurlijk ook omdat er eindelijk beweging in mijn bestaan komt in de gewenste richtin(en). Maar een paar draden trekken is niet meer dan die eerste zwaluw. Laat die spreekwoordelijke zomer eerst maar eens komen, dan krijgt alles en iedereen de gewenste aandacht. Voorlopig terug in de ijskast met de digitale plannen.

Als ik mijn blik over de puinhoop laat gaan, die gisteren in de anders redelijk op orde entree-kamer is ontstaan, dan heb ik er een hard hoofd in, dat dit vanavond allemaal weer op zijn plek staat èn de lampen naar wens branden. In principe kan het snel gaan, maar ik ken mezelf, valkuilen genoeg om in te donderen. Dat begint al met het bij elkaar zoeken wat ik nodig heb. Daar mag niet te veel en liefst niks ontbreken. Missende onderdelen moet uit Sibiu komen, dat zou direct al de hele dag om zeep helpen, ongeacht of ik nou besluit het spul te gaan halen of daarmee wacht tot vrijdag, als ik er toch ben.

 Die valkuil zou theoretisch moeten blijven, want in principe zou ik alles in huis moeten hebben. Dan aan de slag en geen draden fout afknippen. De trekveren zijn ter ziele, dus het opnieuw invoeren van draadwerk zit er niet in. En zo kan ik verder gaan. Beter maar gewoon beginnen.

Nuances?

 Nadat de 'Herineringen' opdroogden, het gebruik van de 'Momenten' strikter werd toegepast en alles bijna op de een of andere manier onder 'Grenzen' leek te vallen, kwam het label 'Zwammen' kijken. De overname van de kern uit de failliete boedel van het probeersel Twoggen. Sinds het verschijnen in een onstuitbaar spurt de mindere goden 'Dromen' en 'Schrijfsels' voorbij gesneld en klopt nu aan de poorten van de top drie. De 'Overpeinzingen' zullen er ergens de komende paar dagen of twee weken aan moeten geloven. De absolute top is slechts een kwestie van tijd. Dat mag met recht een accentverschuiving, bijna een aardverschuiving heten.

 Ik heb zo af en toe nog wel nagedacht of er nog een categorie bij moest of kon òf misschien zelfs een bestaande categorie aan vervanging toe was, maar geen reden gezien om aan het bestaande zevental iets te wijzigen. Ze beslaan met hun zevenen zo ongeveer alles waarmee ik bezig ben, zou willen zijn of blij zou zijn als het me overkomt. Houe zo dus en van de nog steeds aanwezig rek gebruik blijven maken. Voor zolang het duurt. Hier geen gedoe over de eindigheid eerder iets van vleugels. Overdrachtelijk dan, want anders kom je alsnog in de verkeerde onderwerpen terecht.

Trekmiddag

 De ochtend knabbelt aan de middag en de dag schuift de avond in. Ik was toch redelijk op tijd mijn nest uit vanochtend. Maar wat maakt het uit. De vrijheid krijgt vorm en trekt zich weinig aan van ingesleten standaarden. Acht uur is een mooi moment om de avond te beginnen. Stukken beter dan ergens iets ver voor zessen. Mij zul je kortom niet horen klagen.

 De hele middag druk geweest met bedrading trekken. Er was meer niet gedaan dan ik me bedacht had en dat terwijl ik toch iedere dag in de kamer zit waar ik vandaag bezig ben geweest. Het heeft twee trekveren gekost, een paar diepe zuchten maar geen enkele vloek. Ondertussen mijn bewegingsquotum voor de komende 2 weken gescoord. Zal wel weer niet zo werken, maar toch.

 Morgen de draden verbinden. Netjes kleurtje bij kleurtje. Alleen bij zwart moet ik nadenken. En dan de muurdozen vullen met schakelaars, stopcontacten en lampaansluitingen. Als de lampen branden is mijn deel in deze kamer verlopig afgehandeld. Gordijnen moeten nog, maar dat is niet mijn pakkie an. Sterker nog, van mij mogen ze wegblijven, maar dat staat schijnbaar ongezellig. Het is mij nog niet opgevallen.

Inwijding

 Soms gaat een huis pas leven, als je het poetst. Blijkbaar. Nooit iemand zo zien opgaan in het schoonmaken. Lijkt meer een soort verering dan een schoonmaakbeurt. Koestering. Zoals je iets kunt bewonderen, wat je graag zou willen hebben of niet kunt geloven, dat het je eigendom is. Je laat je hand er overjheen glijden, doet een stap terug, kijkt, schudt het hoofd, stap weer naar voren en steekt aarzelend je hand uit. Zou het? Zou het werkelijk? Verwondering, ongeloof en trots strijden om de koppositie. Op die manier gaat de badkamer niet in een middag lukken.

Vluchtig

 Honden, koffie, blog, boodschappen, koken ... weg ochtend en middag aangevreten. Je hebt geen werk nodig om door je tijd heen te geraken. Zometeen de lunch, uitbuiken en dan zijn de honden bijna weer aan de beurt en de dag voorbij. Oei, 'niksdoen' kost meer tijd dan je denkt. Einde verveling. Vrijetijds stress.

Focussen

 De lever gelucht. Nu verder met het normalere bestaan. Samen zijn heeft een hoop aangename kanten maar minstens zoveel mindere en soms verdenk ik de laatste categorie van overhand. Maar soit. Het weekeinde voorbij. Hopelijk ook de dosis stommiteiten gehad, waarmee ik geconfronteerd kan worden en er kan begonnen worden met de nieuwe week.

 De tijdelijke plus-temperaturen zijn weer verleden tijd. Vanochtend zat het kwik beneden de -10º. De jonkies piepen druk. Helaas kan ik ze niet zien op de momenten, dat me dat uit zou komen. Mocht ik willen, moet ik iedere keer om de sleutel gaan vragen. Het mens vertrouwt me ws ook niet volledig en zal dus mee willen gaan. En pottenkijkers, krant-over-de-schouder-meelezers zijn niet de categorie mensen, waar ik behoefte aan heb, als ik met iets bezig ben.

 Ik vraag me trouwens af of Mariana wel uitdrukkelijk genoeg om die sleutel heeft gevraagd. Ze zegt het wel, maar ik weet inmiddels ook, dat de Nederlandse rechtstreeksheid hier zelden toegepast wordt. En Mariana is daarin Roemeenser dan de gemiddelde Roemeen. Het zal dus wel weer het soort vragen zijn geweest, waar zoveel lucht in zit, dat alle betrokken partijen - mij uitgezonderd- er van kunnen maken wat ze willen. Ergens deze week een nwe poging met bijbehorende hernieuwde instructie.

 Maar we wilden iets met vandaag .... De moederhond liep vanochtend weer mee naar ons huis, nadat ik haar notabene al had gevoerd onder de schuurdeur door. Als ze die draad weer oppakt maakt ze het mij een stuk makkelijker. Hallo ..... o ja, electra. Daar gaan we ons mee bezig houden. Electra en vervolgens de douche. Maar eerst .... nee, geen koffie maar boodschappen en dan is er weer melk voor in de koffie.

Digibetis

 Tja, hoe zal ik dit voor het voetlicht duwen? Ik kan het natuurlijk ook gewoon niet doen. Dat dacht ik gisteravond, toen ik heftig overkokende bedacht, dat het slimmer was om het onbenoemd te laten. Ik merk echter, dat het me nog steeds dwars zit en als struikelblok fungeert bij het bloggen.

 Als je nou geen moer snapt van digitale zaken, omdat het je in feite geen ene ruk interessseert, maar je het wel leuk speelgoed vindt, dan lijkt het me aanbevelenswaardig om het pad der ingesleten schermaanrakingen niet te verlaten. Ik zal niet het woord 'handig' gebruiken, want dat bergt de pretentie in zich, dat er over nagedacht is, wat, dat weet ik zeker, absoluut niet gebeurt.

 Dus niet eerst op allerlei icoontjes klikken, gedwee de voorgestelde handelingen accorderen en pas om hulp vragen als het resultaat niet overeenkomt met de verwachtingen en de schade inmiddels onherstelbaar.

 "Wat is gebeurd?"
 "Ik weet het niet"
 "Wat heb je gedaan?"
 "Geen idee."

 Eigenlijk zou het me aan mijn reet moeten roesten, ware het niet, dat ik een paar mndn geleden een hoop werk heb gehad aan het overzetten van de WhatsApp chats van Samsung naar iPhone, die nu in een paar schermhandelingen compleet zijn gewist. Dankjewel. Alstubief, Graag gedaan.

Middagbesteding

 Een deel van de kapstok(ken) hangt met de inmiddels bekende afwijking in het waterpas ophangen. Met twee schroefgaten hoor je zowel horizontaal als verticale speling te hebben. Zo niet, dan is het verschuiven van de boor over iets van een mm genoeg om op een halve meter zichtbaar hoogteverschil te realiseren. Klere! Maar wat doe je er aan? Weinig. Ik kan gaan uitboren en frezen, maar niet op zondagmiddag net voor we de deur uitgaan om op ons gemakkie van een verzorgde maaltijd te genieten in een sfeervolle en service-gerichte zaak. Andere keer weer of gewoon niet. Met een jas eraan zie je niks geen afwijking meer.

 Inmiddels in de twee weken van het nieuwe jaar bijna meer gedaan dan in de laatste 4 mndn van het vorige jaar. Niks te klagen dus en daarom ook niet moeiijk gedaan over een beetje verwennerij. Dikke veertig km door een winters landschap is bovenden niet verkeerd als de wegen goed begaanbaar zijn. Alles ademt wintersport terwijl wij er helemaal niet mee bezig zijn.

 In Sighisoara waren ze bezig de sneeuw uit het centrum te verwijderen, wat gisteren in Agnita gebeurde. Mn de parkeerplaatsen werden schoongemaakt. De 25-35 cm sneeuw maakt de wegen smaller dan ze al zijn en het sneeuwschuiven de parkeerplaatsen moeilijk toegankelijk. Waar we hadden willen parkeren, was men net drukdoende de ergste zooi te verwijderen. Een paar passen lopen naar de ingang kan geen kwaad, dus maar gedaan. De rest ging als vanouds bij F. al was er weer ander personeel in de bediening.

Leesplezier

 Het boek nadert zijn einde. Ik merk, dat ik mijn leestempo probeer te matigen. De slag om Stalingrad is gestreden met de capitulatie van de omsingelde Duitsers. Het verhaal concentreert zich nu op wat eerder meer bijzaak was, de manier waarop de Russische staat omspringt met haar onderdanen. Ik zou willekeur willen zeggen, maar dat dekt de lading niet. Het is net heel doelgericht wat gebeurd, alleen wisselt het doel nogal en zijn de consequenties behalve rigoreus mn onvoorspelbaar. Iedere daad, handeling, woord, etc komt op een weegschaal terecht, die het gewicht ervan bepaald aan de hand van de richting waarin Stalin op dat moment de wind laat waaien. Het systeem maakt en breekt de mensen soms persoonsgericht vaak groepsgewijs via generalisatie. Er hebben volgens mij meer mensen in Rusland in kampen gezeten en het niet overleeft, dan in het Duitse derde rijk. De Joden als aparte groep er ff buiten gelaten. Ik kan het iedereen aanbevelen als je spanningsboog voor een boek verder reikt dan 198 pagina's: Leven & Lot, Vasili Grossman.

Kroost

 Leuk dat nest jonge honden. Maar wat nu? Zes potentiële probleemgevallen, met moeders erbij zeven. Ws is het niet zo'n probleem om voor de puppies mensen te vinden die ze willen hebben. Helaas is het probleem, dat dit enthousiasme voor de jonkies nog wel eens wil bekoelen en de honden dan alsnog op de straat belanden. Het moederdier zou bovendien gesteriliseerd moeten worden, want anders is het over 1 of 2 jaar weer raak. Maar hoe doe je dat? Ik kan het beest net een beetje aanraken, laat staan oppakken, in de auto zetten, naar de dierenarts brengen en laten verdoven.

 Toch schijnen er hele castratie- en sterilisatieprogramma's te zijn voor straat- en zwerfhonden in Roemenië, Turkije, Spanje, Thailand, Bali, etc. Die honden komen zeker weten niet vrijwillig als makken schapen naar de dierenarts toe. Eens serieus achteraan gaan.

 Voor het moment is het belangrijker om te bedenken, wat ik zelf wil. Hier lopen nu 5 honden rond. Twee echte huisdieren en drie voor voer en slapen. Soort Bed & Breakfast, zeg maar. Twee nieuwe toekomstige huisdieren in een derde poging? Zolang als de oudjes nog leven wordt het dan wel druk. Is dit het moment? Ik twijfel.

Weekenddienst

 De kapstokken liggen nog op de grond. De led-lampen missen nog de stroom..... En voor de zoveelste keer klopten de toetsaanslagen niet met het beeld, dat op het scherm verscheen. Of het nou Firefox of Blogger is, die loopt te klooien, weet ik niet. Ik gok op de laatste, daar gaat wel meer niet zoals het hoort. En ook dit is meer dan ergerlijk, als je lekker bezig weer een keertje je laptop moet herstarten, omdat dubbele punten slashes worden, haakjes sluiten aanhalingstekens, etc. Het dus maar laten zitten. Verandert weinig aan kapstok of electra want klussen op zaterdagavond is meer dan één brug te ver.

 We gaan er de dag van vandaag mee belasten. Tenminste in theorie. Wat er uiteindelijk van terecht komt, kan over een uurtje of twaalf geconcludeerd worden. Het is zondag. De helft ligt nog in bed. Geen idee wat voor plannen daar gebrouwen worden. Ze heeft het bij tijd en wijle nog steeds moeilijk met de dood van haar moeder, maar zeker weten niet op zondagochtend. Geen verplicht het bed uit, omdat ze haar moeder kerkklaar moet stomen èn, wat steeds vaker gebeurde, naar de kerk moest brengen, om vervolgens de zaterdag geslachte kip of een diepvriesversie tot zondagse ballensoep en maaltijd te verwerken. Nee, die tijd is definitief voorbij.

Jonkies_2

 Na de dodenherdenkingsmaaltijd (scrabble?) bij de mensen langs die de sleutel hebben voor het schuurtje waarin de murmels van Lady moeten liggen. Mariana had de vrouw al in de ochtend aangesproken. Een erg vriendelijk ogend mensje met een man, die een beetje (erg) moeilijk ter been is. Weer zo'n vrouw die alles in feite in haar eentje moet doen en de vent erbij.

 Mariana is dan een prachtige loper, die op elk soort mens past. Het gesprek wordt begonnen en als je niet uitkijkt sta je een uur later nog steeds te kletsen. Gelukkig ging het nu wat sneller. Het mensje moest hout halen uit een schuur op de plek waar ook de jonkies moesten zijn.

 Toen de deur open ging stond de dame fier voor haar jonkies en de hele rug lang stonden de haren rechtovereind. Gelukkig geen uitval en het besef dat we goed volk waren. Een zakje voer op de grond gestrooid en naar de jonkies gekeken. Zes stuks. Gevlekt in een hoop variaties. Ik denk ook, dat ik weet wie de vader is geweest. Geen kleine honden dus. Niet het formaat van Sammy maar ook niet zoveel heel veel lager. Maar ff praktisch .... zes eigenaarloze honden, is dat slim? Is het niet beter een groot deel van de jonkies in te laten slapen? En de moeder te laten steriliseren? Hoe kies je voor het een en doe je het ander?? Een ogenschijnlijk dilemma.

Bijbenen

 Tja, vanmorgen niet verder gekomen dan titels voor potentiële stukjes en ze stomgenoeg direct online gezet. Een titel of een hele blog is voor een feed ws hetzelfde. Het is nieuw, dus het wordt geregistreerd. Dat was niet de bedoeling. Volgende keer beter opletten en ze laten voor wat het zijn: concepten.

 Inmiddels achter de laptop geraakt. De ochtend met al z'n beslommeringen gehad. Het werk voor het weekeinde ligt nog onaangeraakt te wachten, buiten schijnt de zon alsof het voorjaar d'r aan komt en ik ben lichtelijk geraakt. Sterke drank op een maag, waar vanwege de late start weinig meer in zit dan wat koffie, tikt aan. Geen onprettig gevoel, maar dan liever ergens in de late voorjaarszon op een terras met een dag voor de boeg, waarvan de invulling nog blanco is. Niet dat wat ik in mijn hoofd had, niet rustig een dag of zelfs meer opgeschoven zou kunnen worden. Ik tref er niemand mee.

 Het is meer het gebrek aan de gewenste entourage. Terrassen ontbreken. In de zon is het fris om niet te zeggen gewoon koud. Alles en iedereen loopt meervoudig ingepakt rond. Nergens een stukje bloot te zien afgezien van door de kou vertrokken gezichten. En gemeentewerkers de sneeuw te zien opruimen met bulldozer en tractorkarren is nou niet het beeld, waar ik terrashangend warm van zou worden.

 Nog een paar weken glúhwein, port en warme citroen en dan wordt het als de sodemieter spitten en schonen in de tuin. Ik geef me nog een jaar of twee en dan ben ik opgeslokt door het lokale jaarritme.

Zeswekendienst

 Zes weken zonder kerk. Het voelt bijna raar aan, maar gelukkig was het vandaag weer zover. De beste man, die al op de begrafenis van Mariana's moeder voorspeld had, dat hij de volgende zou zijn èn woord heeft gehouden, was toe aan zijn zeswekenherdenkingsdienst. Leuk woord voor scrabble. En wat voor een. Een tenenkrommende.

 Zijn vrouw, hoewel ze ongetwijfeld nooit getrouwd zijn, wat hier meer regel dan uitzondering is, afgezien van de eerste keer, heeft het er nog steeds moeilijk mee, terwijl de man, blijkende uit de verhalen die circuleren, nou niet de makkelijkste was om mee samen te leven, diverse keren er op uit is getrokken naar andere vrouwen en het verdomde om zijn geld in het huishouden te stoppen. Maar okë, dat zijn de roddels. Alleen is maar alleen en als je dan over straat loopt en in jezelf mompelt, dat je liever dood wilt, dan moet je er als partner toch niet zo bekaaid af zijn gekomen òf met erg weinig tevreden zijn geweest.

 Na een begrafenisdienst of vervolgdiensten deel je hier een speciaal soort brood uit aan de bezoekers en biedt hen een borrel aan. Elenora had 80 broden besteld. In de kerk waren net iets meer dan tien mensen. De roddel krijgt zo toch iets van een fundament. Maar soit. Gelukkig was de inschatting bij het aantal mensen dat de gemeenschapelijke maaltijd achteraf zou meegenieten beter. Op naar de 6 mndn, maar dan eerst die van Mariana's moeder en de verbetering van het graf van haar ouders. Doden verdwijnen hier niet zomaar. En dat is goed ook.

Jonkies

 Vanochtend was Lady na bijna twee dagen afwezigheid weer ter plekke. Hongerig èn een stuk slanker. Bevallen dus. Hoe snel gaat dat, een hondendracht? Ik had op 3 mndn gerekend, maar daar zitten we nog lang niet aan....

  Draagtijd honden - Gemeten na de eerste dekking is de draagtijd van je hond gemiddeld 63 dagen, maar deze kan variëren tussen 57 en 72 dagen. De lengte van de dracht is vooral afhankelijk van de grootte van het toekomstige nestje.

 Oeps ... dat kan goed kloppen. Ergens moesten dus een paar wurmen liggen piepen. Na de eerste hand voer verdween de dame in een richting, die ik me eerder bedacht had. Een afgesloten perceel aan het eind van het dorp met daarop een paar schuurtjes. Weg van alles en iedereen en ws voldoende warm en beschut.

 Na een korte check (denk ik) kwam de dame weer terug. Honger had ze. Gretig slokte ze de brokken uit mijn hand om vervolgens weer terug naar de nestplek te lopen. Ik heb de hondenronde afgemaakt en ben teruggelopen met een hoeveelheid voer. De plek mag dan wel omheind zijn, maar het gat waar de hond door naar binnen en buiten glipt is groot genoeg voor mij en als het nodig is ook voor een paard. Binnen kruipt ze echter onder een schuurdeur door die afgesloten is. Het gepiep van pasgeborenen is hoorbaar, maar ik kan niks zien. Het zijn er meerdere, dat hoor je. Straks proberen of de eigenaren me toegang willen verschaffen.

Gekneed

 De behandeling van mijn rug weer opgepakt na een paar weken pauze. Feestdagenpauze, niet omdat ik het idee had, dat de rug daar al aan toe was. In Wenen last van het bed gehad. Terug hier na O&N het gevoel alsof ik een verkeerd beweging had gemaakt. Kortom mijn rug had het rondom de jaarwisseling niet naar z'n zin. Ondertussen mijn oefeningen van stal gehaald en zelfs uitgebreid. Dat rekken en strekken doet deugd. Al is het beschamend om het beperkte bereik van je buigbaarheid te moeten accepteren. Accepteren voor het moment en hopen dat de beweging langzaam opgerekt kan worden. Oude niveau's worden vast nooit meer gehaald, maar wat minder stijf zou prettig zijn.

 De dame had vandaag binnen de kortste keren de oude pijnpunten te pakken. Dat deed deugd. Haar behandeling doet goed, maar heeft helaas niet het effect van de fysiotherapeut in Frankrijk. Maar laat ik afwachten. Misschien kost het meer moeite om terug 'op niveau' te komen na ruim 1,5 jaar mijn rug niet aan manipulerende handen bloot gesteld te hebben.

 Er werd weer vanalles extra's op me gesmeerd en ook nu was de behandeling beduidend langer dan het uur dat er voor staat. Het extraatje wat ik haar geef, wil ze schijnbaar net zonder tegenprestatie in haar zak steken. Volgende week verder.