Vanmorgen bij het ontwaken ineens weer bijna elf jaar terug in de tijd naar het moment, waarop ik de slaapkamer binnenstapte waar Yoland die ochtend wat langer in bed wilde blijven liggen en ik me in een fractie van een tijdselement realiseer, dat ze niet meer leeft. Het is niet dezelfde klap voor mijn kop als toen maar het beukt er aardig in. Dat je zoiets in een oogopslag kunt registreren. Er was niks raars aan haar houding. Ze hield met beide handen het dekbed vast en haar hoofd stak er -op het kussen gelegen- bovenuit, alsof ze zich aan het dekbed optrok.
Toch is dat moment van herkenning van de dood niet wat me na al die jaren nog bezig weet te houden. Waar ik maar tegen aan blijf hikken, is, dat ze de dood in haar eentje heeft moeten meesteren. Behalve dat ik het misschien had kunnen voorkomen, had ik ... ja, wat had ik kunnen doen? D'r hand vasthouden totdat de SMURD kwam binnenvallen? Pogen haar te reanimeren? Ik weet dus helemaal niet wat er in dat uur of anderhalf met haar gebeurd is. Was het in een paar seconden gepiept? Daar zag het gezien de situatie waarin ik haar heb gevonden, wel naar uit. Maar heeft ze het voelen aankomen? Heeft ze geroepen en ik niks gehoord?
Onbevredigende situatie van het niet-weten. Wat blijven dat soort zaken lang doorsudderen. Op het moment zelf vanzelfsprekend geen tijd noch besef om daarmee bezig te zijn. In de volgende vijf jaar de handen vol gehad aan mezelf. En nu, nu is er blijkbaar rust en dus de ruimte ervoor. Ik laat het rustig z'n gang gaan. Zonder vorm te vinden blijft het spoken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten