Verbruikt

 Zo'n begin verstoort een hele dag. Behalve dat ik een halve dag kwijt ben aan rijden en wachten, kom ik niet thuis met het idee "Nu ga ik eens lekker in de tuin aan de slag." Of zoiets. Mijn dagen hebben zo van die porties energie, gelukkig weer, waarop alles vanzelf gaat. Is dat deel verbruikt, moet ik me dus achter mijn eigen veren aanzitten. Ik kan rustig garanderen: Dat werkt niet. Of niet meer, kan ook.

 Het is net twee uur geweest en voor mij is deze dag verkeken. Prachtig weer. Zou er een interessant terras in de buurt zijn, zou ik me er op installeren. Daar ben ik qua activiteit nog toe in staat. Het leven en de wereld aan me voorbij laten trekken. Heel misschien nog iets van commentaar leveren, verder hebben we het gehad. Eén april 2017. Geen datum die swingend de geschiedenis in verdwijnt.

 Een lunch aan het meer van Genève, daar zou ik wel toe te porren zijn. Vraag me niet waar het idee, met bijbehorend beeld vandaag komt. Niet waar vandaan, maar waarom vandaag! Ooit een keer ergens aan de Franse kant of in de buurt daarvan aan het water van een lunch genoten. Prachtig. Het blijven de momenten, die zich het meest onwisbaar in mijn geheugen weten te nestelen. De indruk dan. Vraag me verder niet waar of wat, het zal wel iets met champagne zijn geweest, de rest zie ik me zelfs met een hoop graafwerk niet boven water halen.