Trieste dag. Zal deels aan de verdwijning van Juul liggen. Maar een hele dag sneeuw in de tweede helft van april werkt niet bepaald opbeurend. Vanochtend was het komisch dat witte, vanmiddag leek de sneeuw te verdwijnen. Inmiddels zijn daken, auto's en grasvelden alweer met een laag sneeuw bedekt. Het sneeuwen is geen moment gestopt vandaag en maakt ook nu niet de indruk, dat het ooit stopt. Dat gaat het natuurlijk wel doen. Maar het is avond. Een zon, die je aarzelend ziet doorbreken, zit er niet meer in.
Na de lunch is de dag langzaam ineen gezegen. Nog een tijdje buiten rondgelopen. Een beetje wezenloos want volkomen zinloos. Voelt als bij Bijou, Juul's moeder. Die was ook ineens verdwenen en werkelijk nooit iets van teruggevonden. Geen wonder met al die gebouwen, schuren en andere optrekjes in Frankrijk. Ze was ziek, en daar kun je vanalles bij bedenken, maar als ik me goed herinner, ben ik er toen ook een dag of wat niet geweest. Ook nu verwijten in de trant van "Had ik maar.", maar wat schiet je daar mee op.
Na de derde keer zeiknat van de sneeuw geworden te zijn, me in bad gelegd en de leegte van de dag laten bezinken. Een onbestemdheid is overgebleven. Daar kruip ik straks mee in bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten