Het zwiept van het ene uiterste naar het andere en steeds iets verder de verkeerde kant op. Schietgebedjes, onzinnige beloftes en schuldbewuste voornemens ten spijt gaat het met zevenmijls laarzen in de ongewenste richting. Een haast autonome beweging. Dus maar verder geen energie aan verspillen. Het daar maar gewoon bij laten. Als het leven het zo zeer gemist heeft om op gezette tijden in de stront te steken, dan hoop ik dat het kan genieten van de komende dagen en misschien wel weken, maar aub liever niet. Ik kan me d'r misschien bij neerleggen, maar genieten zou ik dat niet willen noemen.
Het is alweer een tijd geleden, dat het leven onstuitbaar z'n kleur verloor. Laat dat een troost zijn. Na regen komt bla-bla, etc. Enkel afwachten of het bij een buitje blijft of het een stabiel lage druk gebied is. Ondertussen alle niet functionle hersenactiviteit uitschakelen en doorgaan met de blik gericht voorbij de afwezige horizont.
De al weken groeiende afkeer van moeite doen en bezig zijn had voldoende aanwijzing moeten zijn. De neiging om weg te kruipen en het onvermijdelijke aan je voorbij te laten trekken. Maar je wilt er natuurlijk niet aan en de hele tijd liggen om vallen te voorkomen is ook weinig praktisch. Dus gewoon weer van begin af aan. Nekvel en zo, maar eerst de depressie uit laten razen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten