Voorjaar. Temperatuur stijgt. Mogelijkheden dienen zich aan. Bloemen moeten. Nog meer moet. En alles zonder ook maar de geringste vorm van planning. Iets wordt nu bedacht en dan gedaan. Dat daardoor de hele verdere, wel min of meer geplande rest, blijft liggen, je ergens aan begint, waarvan je niet weet, waar het precies eindigt en ook nog maar moet afwachten of het überhaupt wil lukken, is allemaal niet zo interessant. Ik heb het een jaar in 24 aan den lijve mogen ondervinden, hoe dat werkt. Zelfs het slachten van een varken bereikt je pas dank het gegil van het beest, voordat z'n strot wordt doorgesneden. Men bedenkt iets (bijna) à la minute en doet het. Niet hier dus. Niet in 13. Al is de kans klein, dat we hier een varken de strot doorsnijden.
Hier blijft het beperkt tot bloemen, verven, zooi die opgeruimd moet worden en meer van die ongein. De hele week de tijd om zaken te plannen, zelfs voor te bereiden, maar het wordt niet benoemd en er wordt niks aan gedaan. Op zaterdagochtend, laat uit bed, ineens de wens om bloemen te kopen en te poten, maar daarvoor moet eerst de muur geverfd zijn. Waar is de verf? De roller? Welke verf? Tot welke hoogte? Afplakband aanwezig? Is het te verven deel schoongemaakt? Nee, natuurlijk. Etc.
Het vreemde is dan, dat verondersteld wordt, dat alle ander activiteiten aan de kant worden geschoven om het ene wilde idee te realiseren. Je bent alleen al een uur of twee kwijt aan het bij elkaar zoeken van de materialen, gereedschappen en het in orde maken van de werkplek. Voorbereiding en opruimen, meestal 2x zoveel werk als de (kleine) klus zelf. De mise-en-place is het werk, niet het koken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten