Morgen 1 mei. Hier een feestdag net als in Frankrijk. Ik zou dus mijn lanterfanten kunnen voortzetten, maar denk, dat het slim is, daar niet aan toe te geven. Na het adagium van 'iedere dag tenminste iets doen' wordt het tijd om dat 'iets' tot effectivere tijdsomvang op te rekken. Tijd om tenminste iedere middag aan de slag te zijn met structurele zaken. De hèle middag dus. De dag van de arbeid lijkt me een perfect beginmoment .
Zonder deze stap blijft het achter de feiten aan lopen tot St. Juttemis. Ook aan de slag gaan zal niet direct betekenen, dat het gewenste resultaten regent als deo ex machina's. Geduld blijft een schone maar inmiddels ongewenste deugd. Zonder in de benen te komen, moet ik accepteren, dat wat ik zou willen niet tot de mogelijkheden behoort. En als dat nou Muskiaanse wensen zouden zijn, kon ik beter achteroverleunen en me neerleggen bij de onmogelijkheid van de realisatie. Maar niet zo heel lang geleden draaide ik er mijn hand niet voor om. Het mag en zal nu iets meer moeite kosten, maar met onmogelijk heeft het niets van doen.
Laat ik dit idee vanavond goed tot me doordringen en morgen niet meer met afwegen en overwegen beginnen. Desondanks het verstand niet helemaal op nul, maar die blik wel naar het oneindige, ouderwets reikend naar wat onmogelijk lijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten