Koken met het gevoel alsof je buik van binnenuit wordt opgepompt, is zoiets als na een overdadige maaltijd door de supermarkt lopen en je boodschappenlijstje vergeten zijn. Veel verder dan de vraag waarom je daar rondloopt, kom je ws niet. Het filosoferen weten te voorkomen. Klein gesneden wat voor mijn neus lag. Pan op het vuur gezet. Geroerbakt wat direct in de pan kon. De rest voorgekookt en later toegevoegd. Kruiden er over. Een rest soep erbij voor de vochtigheid. Het ruikt goed. Da's mooi. Het idee om te moeten proeven maakt me niet enthousiast.
Inmiddels hadden de gordijnen kunnen hangen, volgens mij, als men verschenen was op het afgesproken tijdstip. Dat tijdstip is nu met ruim twee uur overschreden. Komen natuurlijk zometeen aankakken als wij zitten te eten. Zien wat daar weer voor draai aan wordt gegeven. Gelukkig heb ik er niet op zitten wachten. Dan was mijn humeur inmiddels op het niveau gekomen dat gevaarlijk is voor derden. Wennen doet het niet. En snappen doe ik het ook niet. Zeker niet met al die permanente communicatiemogelijkheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten