Nog wel een beetje gedacht vandaag. Misschien is het niet zo'n gek idee om me met mijn leven, niet hèt leven, dat is me te groots, te verzoenen. Klinkt een beetje als een sterfbedscène, maar zo bedoel ik het niet. Ik kan me over vanalles en nog wat druk blijven maken, ik kan het ook gewoon niet doen. Nou ja, zo gewoon is dat nu ook weer niet. In elk geval niet voor mij, niet meer, niet nu.
Waar ik nu sta, ben ik niet uit het niets terecht gekomen. Dat heeft het grootste deel van mijn leven, daar ga ik gemakshalve maar ff van uit, gekost. Daarbij heb ik ook nog de luxe of eigenzinnigheid gehad om zo min mogelijk geleefd te worden. Dus ik sta, waar ik sta, dankzij eigen keuzes, wat omstandigheden en een beetje geluk. Had allemaal heel anders kunnen lopen, heeft het niet gedaan. Met het resultaat zal ik het moeten doen.
Nu heb ik de keuze om die laatste étappe een beetje met een tevreden gevoel af te leggen of te vergallen met vragen, overpeinzingen, angsten en andere ongein. Ik jojo inmiddels een paar jaar tussen beide mogelijkheden heen en weer zonder dat een van beide alternatieven de overhand weet te krijgen. Jammer voor de ene kant en gelukkig maar voor de andere kant.
Een aantal dingen 'moeten' definitief anders. Meer bezig zijn, meer doen, maar dan dus niet qua beren en bergen creëren. Minder bezig zijn met wat misschien nooit gaat komen of zo onherroepelijk is, dat er vooraf bij stilstaan verspilling is in alle denkbare vormen. Mijn verrijzenis? Beter laat dan nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten