Niet opwaarts maar vooral toch ook niet verder neerwaarts. Een beetje bijtijds het bed uit dank een uur durende terreur van kleine klote klusjes, die wachten om gedaan te worden. De ene nog niet afgeschud vloog de ander naar mijn strot. Er zijn prettigere manier om de dag te beginnen. Tijd om ze op een lijst samen te voegen en zien, dat die verzameling aan het eind van de week een stuk uitgedund is. En niet weer laten aandikken. Maar dat zal wel een illusie zijn.
Vandaag vooral geen gezeik en gezeur muv hier en doen wat gedaan moet worden: de lijst inkorten, smaak te pakken krijgen, leven ipv kniezen, doen ipv voor me uit schuiven. De afwas en de tuin. Moet lukken vandaag. Beetje koken tussendoor, misschien een krant en vooral minder naar de navel en meer naar de einder staren, naar wat mogelijk zou moeten zijn. Een beetje gedrevenheid terug in de tank, de gelatenheid verdunnen.
Het is geen onbewoond eiland waar ik verwijl en de duiven vliegen hier niet gebraden rond in een bossenbes-portsaus met broccoli-kroketten. Zelfs de wijn komt niet vanzelf uit de kelder in mooi gepoleerde glazen. Een beetje moeite voor het gewenste resultaat is niet teveel gevraagd. Ooit kon (bijna) alles. Nu lijkt soms een scheet al teveel gevraagd. Als je iets wilt, zul je iets moeten doen. Dat was zo, is zo en blijft nog wel een tijdje zo. Het is te vroeg om niks meer te willen en ik word er zeker weten niet gelukkiger van als anderen doen wat gedaan moet worden, hoe verleidelijk het idee ook mag zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten