Het stokt. Het opgang komen is niet het automatisme wat het zou moeten zijn. 'Geen zin' is slechts een eufemisme als poging om de weerwil te benoemen. Het is Katrien die niet wil wandelen en met vier poten stevig op het asfalt haar gewicht naar achteren verlegd. Het is onwil, verzet, dwarsliggen en erger.
Volkomen nutteloos. Een partijtje schaduwboksen waarvan de uitkomst bijvoorbaat vaststaat. Een spelletje blufpoker, waarvan je weet, dat je het gaat verliezen. Een potje ver pissen met de wind van voren. Is het niet vandaag, dan moet het morgen gebeuren, dus misschien wel zo slim om niet op de spits te drijven waar niks mee valt te verdienen. Stampvoeten maakt geen indruk. Ik weet beter. De leeftijd van adem ophouden heb ik gehad.
Zet nou maar gewoon het verstand uit. Richt de blik naar de einder. Pak bij de lurven wat gepakt moet worden en kom in beweging. Het is nog geen middag. Nog niks verloren. Altijd prijs, tenzij je niks doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten