Ondanks dat Katrien weer loopt, drinkt, eet en op eigen kracht haar behoefte in de tuin deponeert, is het niet wat het zijn moet. De tumor in de kaak is duidelijk groter geworden. Een groeistuip? Heb ik niet voldoende opgelet? Is iets doorgebroken? Haar gezicht raakt zichtbaar vervormt. Het is niet alleen maar meer een verdikking in de linker bovenkaak. De neus is aan de linkerkant op een stuk breder en het linkeroog kleiner.
Komt er alsnog iets op me af waar ik niet om zit te springen? En nog erger ook. Met een actieve, beslissende rol voor mij. Had zo gehoopt, dat me dat bespaard zou blijven. Ziet er niet naar uit.
Waar trek je de grens? Pijn? Een beetje hond is dat nauwelijks aan te zien. Is de gezichtsvervorming doorslag gevend? Wanneer heeft een hond geen leven meer? Gaat geen best jaar worden. Wat staat me nog meer te wachten? Wegkruipen gaat helaas niet werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten