Wat berusting en acceptatie zou het leven goed doen. Vanochtend lopend met de honden bedacht ik me, dat ik twintig jaar geleden dacht, dat ik over twintig jaar nog vol in het leven zou staan, actief zijn en nog een hoop andere minder interessante details. Dat blijkt aardig te kloppen. Richt ik de blik de andere kant op en denk twintig jaar verder is de kans klein, dat ik dan nog actief in het leven sta. De kans is groter, dat ik dan onder de zoden lig. Maar, en dat was het punt waar het denken om draaide, moet ik daar mijn leven van het moment door laten beïnvloeden?
Het vooruitzien, wat twintig jaar terug iets stimulerend had (plannen maken, etc.), kun je nou beter niet meer doen. Voordat je het weet kom je in een soort aftellen en wegstrepen terecht. Dat kan dus beter anders. Maar hoe? De kop in het zand steken gaat niet werken. Mocht mij nu iets overkomen, valt Mariana in dezelfde soort kuil, als ik na Yoland's dood ben gedonderd. Misschien nog wel erger ook.
Maar notariële toestanden, overdracht, inzicht, graf, etc ff buiten beschouwing gelaten, zou ik het laatste restje onbevangenheid graag weten te behouden. Niet 'de laatste keer naar Parijs' of 'Moskou zien voordat het te laat is'. Hoe doe je dat? Toch een beetje door jezelf voor de gek te houden, of niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten