Bezig. Dat scheelt een hoop zo niet bijna alles. Een slak zou me inhalen voor mijn gevoel, maar gevoel is niet zalig makend. Afwas en kookvoorbereidingen wisselen elkaar af. De diverse kanten van het aanrecht raken leger. Wat net schoon is, wordt weer vuil en mag opnieuw in het sop. De eindeloze mallemolen van het leven. Opstaan en naar bed gaan. Eten en naar toilet gaan. Poetsen en vuil worden. Ordenen versus chaos. Opruimen zonder eind. Ontmoedigende groei van onkruid. Een leven waar je nooit om gevraagd hebt. Decennia bezig zijn met zaken waar individueel geen greintje zin uit te poeren is. En vervolgens ook nog eens weten, dat je in het niets gaat verdwijnen.
Oeps ... dit was helegaar niet de bedoeling. Spontane eruptie. Beter niet mijn energie aan denkwerk verspillen, als ik het resultaat zo zie. Voor je het weet implodeert de middag. Dat was niet de planning. Van de planning komt al weinig terecht, maar niet ook dat laatste restje uit mijn handen laten glippen. Rust onder mijn dak graag.
Waar is mijn enthousiasme gebleven? Ik heb het toch echt ooit gehad. Dit droeftreurig gedoe mag dan wel dichtbij de werkelijkheid liggen, zonder zelfmoordintenties is het overbodige bagage. Goed om een drankbenevelde boom over op te zetten in de kleine uurtjes, die weer verdwijnt met de naweeën van de aankomende kater. Nu graag iets fleuriger, luchtiger, een beetje huppelig. Kom op, weer een muziekje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten