"Waar ben ik aan begonnen?" Heeft het zin om je die vraag te stellen? Terugdraaien kun je weinig. Zou ook niet weten wat. Net zo goed als ik niet zou weten welke alternatieve keuze niet uiteindelijk op deze vrg was uitgedraaid. Ergens in het leven is er een moment, waarna je, maakt niet uit welke verandering, een soort gelijke verademing niet meer weet te ontkomen.
Ik praat dan niet over dik vijftigers, die aan een tweede leg beginnen. Die doen niks anders dan in herhaling vallen. Niks nieuws dus. Je zult iets meer opa ipv vader zijn, denk ik, maar de routines zijn bekend. Tot op zekere hoogte geldt dat natuurlijk voor iedere relatie, die je nieuw aangaat, zelfs als je van geslachtsvoorkeur zou wisselen. Maar er is meer, iets anders dat weldegelijk kan gaan wringen.
Eindelijk door schade en schande wijs geworden, je door voortslepende inzichten heen geworsteld, weet je eigenlijk wel dat op/in je eentje verder gaan niet echt alles is, maar eigenlijk ook weer wel. Als je eerlijk bent naar jezelf, weet je, dat wat je wilt en wat slim is, niet te combineren valt. Ervaring zat. En toch, toch ga je niet voor de makkelijkste weg. Je zoekt de welbekende botsende werelden op ipv de voortkabbelende vrijheid van het alleen-zijn met wat mindere kanten.
Het gebrek aan flexibiliteit is, wat me opbreekt. Letterlijk, maar daar heb je alleen zelf last van, en figuurlijk, dat strekt wat verder. Een relatie doe je niet erbij. Ooit wilde je dat ook niet. Nu is die verleiding er wel, maar zo werkt het niet. Take it or leave it. Het is alles of niets. Alles, dus, ondanks alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten