Een week geleden wist ik nog net niet, dat er weer een dooie pup te begraven was. Een week en het leed is alweer geleden. Maar niet alleen dat. Een week waarin de dood van iemand/iets anders me afgehouden heeft van bezig zijn met doodgaan in het algemeen en mezelf in het bijzonder. De dood doodt. Helpt ongewenste gedachten omzeep. Tenminste tijdelijk. Een permanent verscheiden zou ook mogen. Dat zullen we moeten afwachten.
De dood als remedie tegen de dood. Het is als jezelf pijnigen tegen de pijn. Afleiding. Externe gerichtheid. Woede, altijd goede bliksemafleider als anderen er niet zo vaak het slachtoffer van zouden worden. Weekje houthakken had het ws ook gedaan. Alle drukventielen inmiddels terug op normaal. Moe, dat wel. Moegestreden van het niksdoen.
Alles is liggen gebleven. Niet raar maar zeker in de tuin niet handig. Om me heen worden overal de aardappels gepoot. Meer dan één of twee rijen was ik dit jaar niet van plan in de grond te stoppen. Daar was het twee perceeltje voor bedoeld geweest, als het ondertussen opgeschoond en omgepit was geweest. Ik had gedacht aan nummer 4 bezig te zijn. Eerst maar eens het reeds deels omgespitte perceeltje voor de uien afmaken. Nadat de slaapkamer gordijn-klaar is gemaakt. Volgende potje heen en weer schuiven van zooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten