Het is slechts symptoombestrijding, maar als eerste maar weer aan de slag met de smaak van bezig zijn te pakken krijgen. Dat zetje over die drempel heen die maakt dat me tegen de borst stuit, wat in feite het benoemen niet eens waard is. Je over alles druk maken, is niet de juiste instelling. Leidt echter wel vaak tot resultaat. Ergens ben ik van die weg afgeraakt op wat al te bout geklooi van derden na. Maar je doet iets goed of je doet het niet. Dus nu lijkt de eerste de beste tegenslag voldoende om de boel de boel te laten. Misschien zijn het ook gewoon teveel (kleine) dingen waar achteraan gehold moet worden en nauwelijks sprake is van medewerking. Bedoeld of onbedoeld.
Maar dat het verkeerde geluid bij de auto of het stokken van de werkzaamheden in de tuin bijna leiden tot de neiging om vooral er niet meer mee bezig te zijn, is niet wat het zijn moet. Allang blij dat ik de aannemer buiten de deur heb gehouden. Dan was ook het laatste kwijnende restje zelfintitiatief in de kiem gesmoord. Nu is het 'gewoon' een kwestie van beren verjagen en bergen afbouwen om de drempel op eenvoudig passeerbare hoogte te krijgen.
Het kost moeite en daar heb ik moeite mee. Niet zozeer met het doen van die moeite, als wel met het hebben van die moeite met het doen ervan. In Frankrijk loste ik dat op via een dagje Brantôme, Perigueux en beloonde me met Toulouse. Waarom lukt dat hier niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten