Het voorafgaande gezegd hebbende kan ik me straks over de afwas buigen en aansluitende de opgeborgen verleidings- en omkoopvaardigheden uit de kast trekken. We hebben al een keer het idee gehad, dat het de laatste keer was en alle middelen geheiligd waren. En het zal ook nu helaas niet de laatste keer zijn, dat afscheid genomen moet worden van naslepende rotzooi ongeacht de grote van het verlies. En dat hoeft niet persé financieel te zijn. Alleen ga ik me dat voorlopig niet toestaan om te denken. Geen verzachtende omstandigheden gebaseerd op vage veronderstellingen.
Conditie opvijzelen. Incasseringsvermogen herstellen. Relativeren reanimeren. Dat en nog wat minder te binnen schietende toestanden op normale levenssterkte brengen, is wat me te doen staat. Ondertussen als het ff kan niet teveel dooien, nwe tegenslagen of uit de kast vallende lijken. Lief zijn voor mezelf zonder een grijntje begrip voor alles wat maar een mm van het pad wijkt.
Over lijken als het nodig is. Zelfs als dat het mijne is. Dooien gaan er sowieso vallen. Overdrachtelijk dan. De schade zal ook zeker niet tot derden beperkt blijven. Ook ik zal moeten inleveren. Het is niet voor niks, dat ik het doorhakken van de belemmerende knopen steeds maar weer voor me uitschuif. Verlies nemen doe je als generaal van een troepenmacht wat makkelijker dan als eenmansleger. Maar er is geen alternatief meer, enkel 'God zegene de greep' en blind vooruit. Wat de resultaten gaan kosten (moeite, tijd, energie, ergernissen en geld) kan pas na afloop opgemaakt worden. Niet schieten frustreert uiteindelijk meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten