Nu ik toch bezig ben met re-shuffelen, accepteren en het bijstellen van uitgangspunten misschien ook maar direct Mariana's gemakzucht meenemen? Gevalletje sterke punten zijn ook de zwakke punten. Hebben we dat ook gehad. Bespaart een hoop ergernis.
Zolang het bezigheden betreft, die weinig of niets gemeenschappelijks hebben, valt er best mee te leven. Zo snel het wel in die gemeenschappelijke sfeer komt, wringt en knarst de machinerie binnen de kortste keren. Er wordt niet vooruit gedacht. Afspraken blijven steken in het inschatten van wat zeer waarschijnlijk wel of niet gaat gebeuren. Nadenken, structureren, herinneren en leren zijn (oa) vieze woorden. Veranderen een illusie. Je doet, wat je te binnen schiet. Je pakt wat onder handbereik ligt en bruikbaar lijkt. Er wordt een hoop begonnen en weinig afgemaakt. Extra's genieten altijd de voorkeur boven routines.
Het spontane van de een doorkruist het geplande van de ander. Bezig met het een moet eerst het ander gebeuren om dat ene van die ander mogelijk te maken. Door dat ene van die ander komt het niet meer tot het ene van jezelf en blijft de dag steken in het ander. Tenslotte is het eind zoek en de chaos weer toegenomen. Nu schijnt chaos de meest energiezuinige natuurlijke toestand te zijn. Maar voor twee individuen, die hun hemelsbrede verschillen in een gezamelijk leven op de rails proberen te houden, is het niet de meest bevorderlijke energiebesparing.
Voordeel is, hoe wanhopig ik ook kan worden, Mariana zal nooit bij de pakken neerzitten, tenminste niet zolang ze niet valt en mogelijk iets heeft gebroken. Maar je staat wel om half twaalf 's avonds je huis te stofzuigen en net voor het slapen gaan, je bed te verschonen. Andere werelden. Combineer ze maar. Sorry, accepteren, daar ging het om. Dat moet beter kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten