Je hebt mensen, die in stilte lijden en je hebt er blijkbaar, die hun lijden uit moeten dragen om het draagbaar te maken. Na de dood van Mariana's moeder me vaker verbaasd over het feit, dat als het verhaal weer gedaan moest worden, omdat we iemand troffen die het nog niet wist, Mariana steeds weer in huilen uitbarstte. Ook als het ondertussen een mnd of drie geleden was. Nu zie ik hetzelfde terug, als ze het verhaal van haar val op het kerkhof opnieuw kan vertellen. Een van pijn vertrokken gezicht verschijnt, de stem krijgt iets huilerigs en als vanzelf grijpt ze naar haar rechter bovenarm. Is het verhaal vertelt, keert alles weer terug naar normaal.
Pijn kan Mariana niet meer hebben. Ze slikt iets wat zelfs een paard nog plat zou krijgen. Het is lastig, ja. Verder weinig aan te doen, dan er het beste van maken. Ik hoor mijn vader zeggen "Volgende keer aan denken, voordat je valt!" Lullig, maar daar komt het wel op neer.
Ik heb me in de afgelopen paar jaar meer dan eens verwonderd over het feit, dat al die 'spontane' handelingen, waar geen seconde denkwerk aan wordt verspild, nooit verder afgestraft worden dan een blauwe vlek, een brandblaar of een bloedende vinger. Misschien is de engelbewaarder het inmiddels zat of hij/zij was er ff niet met de gedachten bij. Tja, dat kun je je bij iemand als Mariana niet permiteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten