7 April. Broer jarig. Da's voor het eerst in jaren, dat ik een fractie van mijn gedachtenwereld besteed aan zijn bestaan. Nooit veel met elkaar bezig geweest en na het akkefietje bij mijn moeder's tachtigst ook dat kleine beetje overboord gegooid.
Dooi? Neuh, niet echt. Nooit de moeite van het bevriezen waard geweest. Gewoon het laatste restje interesse verspeeld. Dan weet ik toch echt niet meer, wat ik nog met iemand zou moeten, ook al is ie mijn broer. De knop om en dat heeft ie nog zelf gedaan ook.
Ik heb me in het begin, toch al weer meer dan 5 jaar geleden, weleens afgevraagd cq proberen te begrijpen waarom mensen zulke kleinigheden zo op de spits drijven. Het probleem moet haast wel iets principieëls betreffen of nog dieper gewortelds zijn. De vraag beantwoorden betekent me verdiepen in de psyche van mijn broer. Nooit enige behoefte aan gehad. Of beter; ooit ergens besloten, dat ik daar geen behoeft aan had. Het zal zo zijn reden(en) hebben gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten