Soms kun je het gevoel maar niet kwijt raken, dat je iets vergeten bent. Vaak terecht trouwens, maar het kan dagen duren, voordat je te binnen schiet waar het omging. Met een soortgelijk wazig gevoel stapte ik vanochtend uit mijn bed. Het gevoel was er net gelijk of eigenlijk duurde het ff voordat ik het kon plaatsten: leegte. Het gevoel je ingewanden kwijt geraakt te zijn. Geen pijntjes of anderssoortige irritatie, die de aanwezigheid had kunnen bevestigen. Niks van dat al. Leegte, dus.
Zoals de stilte me soms kon overvallen, maar al mnden niet meer heeft gedaan, omdat ik met de honden niet meer de hoogte opzoek. Geen hart, geen maag, geen darmen. Wel een onmiskenbaar aanwezige ruggegraat. Een lege fabriekshal. Vrijspel voor huiver en verwondering.
Ook de wandeling met de honden wist in eerste instantie het gevuld gevoel niet te herstellen. Het leek alsof ik in tweeën gespleten door de prachtige ochtend liep. De lege huls een pas of twee vooruit en het bewustere restant hoofdschuddend er achter aan. Ergens op de terugweg zijn de delen in elkaar geschoven en is het gevoel verdwenen. Gelukkig geen gespleten dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten