Sibiu. Winkelcentrum tegenover de garage. Een beetje 'n 'I Salari'-gevoel. Haast onvoorstelbaar maar waar. Vrijheid. Vakantie. Bijzondere plek. Aangenaam gekriebel van mogelijkheden. Heel ff dat gevoel van met een koffie verkeerd het terras oplopen en achter de laptop plaatsnemen onder de parasol. Een voorbij flitsende glimp. Een niet te plaatsen blijmakende tinteling. Zometeen door de al straf schijnende ochtendzon bergaf naar het dorp. Naar het terras van La Luna of een eindje verderop naar het oude dorpscafé. Een campari-soda in de schaduw. Omgeven door een opdringerige stilte, af en toe verstoord door spelende kinderen en ondersteund door de orkestratie van krekels.
Nog een uur of twee en de dorpstraat zal uitgestorven zijn op een enkele overstekende hond of kat na. De mensen verschuilen zich voor de hitte van de middag in de donkere koelte van de oude huizen of slingeren de airco aan in de nieuwbouw. Eten, drinken, hangen, slapen. Tijd doden tot de zon naar een lagere pit schakelt en wat leeft opademt. Planten hun stengel rechten. De oude garde van het dorp het terras opzoekt voor een spelletje domino. Kinderen weer gillen en de krekels onvermoeibaar voortgaan met tjirpen.
Bijkomen van de siësta en langzaam voorbereiden op een lange avond. Het leven schakelt op. Het bezwete lijf afspoelen en de ondergaande zon afwachten onder het genot van een koel glas pinot grigio, wat gerookte amandelen en een bakje van die kleine zwarte verschrompelde olijven. Zo'n gevoel, dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten