De koekoek vrolijkte me vanochtend enigszins op. Gisteren voor het eerst dit jaar gehoord. Net op tijd voor de Pasen. Doet me denken aan een van de betere momenten in de Franse periode: de werkweken. Meerdere jaren gedaan. Houtproduktie en opruimen van de stormschade uit 1999. Maakt niet uit wanneer de Pasen vielen. Het was steeds prachtig weer èn de koekoek liet van zich horen.
Dat prachtige weer is er vandaag niet. Jammer, maar weinig aan te doen. Of een prachtig zonnige dag een opwekkende invloed zou hebben gehad op mijn weer somberende humeur is moeilijk te zeggen. Het grijsgrauwe weer maakt het niet erger, dat scheelt. Van een jubelstemming is helaas geen sprake. Mijn rug beperkt me in het bewegen, mijn humeur dempt het genieten. Het eerste is het meest vervelende, het laatste het meest hardnekkig. Die rug komt wel weer goed. Van het gejojo van mijn humeur waag ik dat te betwijfelen. Mocht het accepteren al een feit zijn, de juiste plek (= minder opspelen, langzaam in vergetelheid geraken) is nog niet gevonden. Het achtbaant nog steeds naar beneden en uit de bocht op onvermoede momenten.
Soms levert het dan nwe inzichten op, zoals vanochtend onderweg met de honden, een topdrie van de ongemakken van de dood. Op drie het feit dat het leven voorbij is. Da's gewoon shit. Op twee de onvoorstelbaarheid van de leegte, die je tegemoet gaat. Dat is angstaanjagend. En op een met stip het feit dat je iemand doodongelukig maakt. Dat doet pijn, maar daar is als bij beide andere zaken weinig aan te doen. Je kun beter met een afgebrand huis (Afkloppen!) geconfronteerd worden dan deze ongrijpbare zekerheden. En zo ploeteren we verder door het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten