Het heeft even geduurd maar uiteindelijk weer bij onze 'favoriete' stemming aanbeland. Door de knieën, op de grond en het leven blijft maar doorbeuken. Weerstand bieden heeft geen zin, maakt het alleen erger. Opstaan, neergaan, opstaan en weer neergaan gaat gauw vervelen. Ik geef het voor het moment op en wacht tot het over is gewaaid.
Het voelt als een uiteengevallen 3-D puzzel. De berg stukjes maakt geen zin. Gefragmenteerde chaos. Niks wil passen. Geen groter geheel. Ik kan er uren mee zoet zijn, als er eentje voor mijn neus ligt. Uiteindelijk bijna altijd met het gewenste resultaat. Betreft het mezelf, mijn leven dan is die resultaatscore stukken miserabeler.
Eerst heeft het een kleine eeuwigheid geduurd, voordat ik me (weer) een beeld kon vormen van wat het zou moeten gaan worden. Dat beeld is er nu alweer een tijdje zonder dat het me lukt om de onderdelen op de juiste wijze tot één geheel in elkaar te voegen. Of er blijven stukjes over die er wel in zouden moeten zitten of het past gewoon voor geen meter of ogenschijnlijk in elkaar gezet valt de boel zoals nu weer uiteen in de onderdelen. Een uitdagende maar erg vermoeiende bezigheid die ik op momenten spuugzat kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten