Wat kan ik er toch slecht tegen als anderen bezig zijn in mijn/ons huis. En als ikzelf nou zo'n vlotte klusser zou zijn, kon ik er nog begrip voor opbrengen. Nu blijf ik steken in verbazing. De lui van de gordijnen werken zorgvuldig. Niks op aan te merken. Het gaat me te langzaam, maar dat is, omdat ik nauwelijks het moment kan afwachten, waarop ze hun gereedschap bij elkaar rapen en vertrekken.
Kortom ik maak mijn dag zelf afhankeljk van het handelen van anderen. Af en toe een controlerende blik. Meer is niet nodig, dat was al gauw duidelijk. Bovendien zijn de gordijnen Mariana's wens, dus die let maar op. Dat kan makkelijk met een tijdelijk onbruikbare arm. Mijn aandacht kan rustig op andere zaken gericht worden. De was bijvoorbeeld. Allez. Iets doen ipv zitten te kniezen en dat ook nog over zaken, waar ik weinig aan kan veranderen. Sterker nog, mezelf met werk opzadel, als ik niet uitkijk.
Bij Mariana werkt dat volledig anders. Die loopt stralend heen en weer. Roept "Ooooo" en "Ahhhhh". Huppelt. En heeft in de afgelopen uren al meer gekletst, dan ik in de rest van het jaar zal doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten