Eerste hulp, dus. Weer een keertje. En gelukkig weer niet voor mij. Mariana doet er goed aan rekening te houden met een overwerkte engelbewaarder. Hoe vaak het ook goed gaat, één ding weet je zeker, een keertje gaat het mis. Vorige keer was het domme pech van een samenloop van omstandigheden en eigenlijk niks aan de hand. Dat verhaal is dan ook, niet zo slim trouwens, nooit fatsoenlijk afgemaakt. Ik ga niemand van haar leeftijd bij het handje pakken en tot vanalles dwingen, waar ze zelf blijkbaar geen zin in heeft.
Dit keer zijn de consequenties minder makkelijk te negeren. Pijn om te beginnen. Nooit leuk en er zijn mensen, die daar absoluut niet mee overweg kunnen. Na twee doktoren is het resultaat vooralsnog onduidelijk, maar de rechterarm zit helemaal geblokkeerd tegen het lijf aan gebandageerd. Over een week nog eens kijken of het enkel een stevig gekneusde schouder is of toch ergens een scheurtje in een bot zit of een breuk te zien is.
Tja, gaat weinig terecht komen van al het werk, dat voor de Pasen moest gebeuren. Halverwege de riedel graven, die ze voor zondag schoongemaakt had willen hebben, ging het achteruit stappend onverwachts mis en een talud naar beneden. Ook geen gedoe met ramen lappen volgende week. Scheelt weer. De buren kletsen maar als ze niks beters te doen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten