....Wachtend in een piepkleine wachtkamer om een arts te bezoeken, een arts die steeds twee patiënten tegelijk naar binnen laat. Ineens is het rustiger, wachtkamer leeg en loop ik het 'Onze Vader' in het Duits prevelend naar een hoek van de kamer waar mijn knuffelberen liggen te branden. Ik trek een douchegordijn dicht en loop weg .....
Naast de standaard drukte zijn er altijd weer scènes waar ik niet direct snap wat mijn grijze massa me daar probeer te vertellen. Vaak tegen de ochtend in van de dutmomenten tussen het eerste wakker worden en het uiteindelijke opstaan. Niet het bekende 'Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten